خالق پاڻ سڀ رانديون کيڏي ٿو. صرف ٿورا سمجھن ٿا. ||3||
نالي تي غور ڪريو، ۽ لفظ جو لفظ، صبح جو سوير کان اڳ ۾؛ پنهنجي دنياوي الجھن کي ڇڏي ڏيو.
نانڪ دعا ڪري ٿو، خدا جي ٻانهن جو غلام: دنيا هارائي، ۽ هو کٽي. ||4||9||
پرڀاتي، پهرين مهل:
دماغ مايا آهي، دماغ هڪ چيز آهي. ذهن آسمان ۾ اڏامندڙ پکي آهي.
شبد جي زور تي چور غالب ٿين ٿا، ۽ پوءِ لاش ڳوٺ خوشحال ۽ جشن ملهائي ٿو.
رب، جڏهن توهان ڪنهن کي بچايو، هو بچايو ويو آهي. سندس سرمايو محفوظ ۽ محفوظ آهي. ||1||
اهو منهنجو خزانو آهي، نام جو زيور.
مهرباني ڪري مون کي گرو جي تعليمات سان نوازيو، ته جيئن مان توهان جي پيرن تي ڪري سگهان. ||1||روڪ||
ذهن هڪ يوگي آهي، ذهن هڪ خوشي ڳولڻ وارو آهي. ذهن بيوقوف ۽ جاهل آهي.
ذهن آهي ڏيڻ وارو، ذهن آهي فقير. ذهن عظيم گرو، خالق آهي.
پنجن چورن کي فتح ڪيو ويو، ۽ امن حاصل ڪيو ويو. اهڙي خدا جي فڪري حڪمت آهي. ||2||
چيو ويندو آهي ته هڪ رب هر هڪ دل ۾ آهي، پر ڪو به کيس ڏسي نٿو سگهي.
ڪوڙن کي وري جنم جي پيٽ ۾ مٿي اڇلايو ويندو آهي. نالي جي بغير، اهي پنهنجي عزت وڃائي ڇڏيندا آهن.
جن کي تون متحد ڪرين ٿو، اهي متحد رهو، جيڪڏهن اها تنهنجي مرضي آهي. ||3||
خدا سماجي طبقي يا پيدائش بابت نه پڇندو آهي. توهان کي پنهنجو حقيقي گهر ڳولڻ گهرجي.
اھو آھي توھان جو سماجي طبقو ۽ اھو آھي توھان جي حيثيت - اھو آھي جيڪو توھان ڪيو آھي.
موت ۽ جنم جا درد ٽٽي ويندا آهن. اي نانڪ، نجات رب جي نالي ۾ آهي. ||4||10||
پرڀاتي، پهرين مهل:
هو جاڳندو به آهي، خوش به آهي، پر لٽي پيو آهي- هو انڌو آهي!
هن جي ڳچيءَ ۾ ڦل آهي، تنهن هوندي به هن جو مٿو دنياوي ڪمن ۾ مصروف آهي.
اميد ۾، هو اچي ٿو ۽ خواهش ۾، هو ڇڏي ٿو.
هن جي زندگيءَ جا تارا سمايل آهن؛ هو بلڪل بي وس آهي. ||1||
شعور جو پالڻھار، جيئري جو پالڻھار بيدار ۽ باخبر آھي.
هو امن جو سمنڊ آهي، امرت جو خزانو آهي. ||1||روڪ||
هو نه ٿو سمجهي ته هن کي ڇا چيو ويو آهي؛ هو انڌو آهي - هو نٿو ڏسي، تنهنڪري هو پنهنجا بڇڙا ڪم ڪري ٿو.
مافوق الفطرت رب پاڻ پنهنجي پيار ۽ پيار جي بارش ڪري ٿو. پنهنجي فضل سان، هو عظيم عظمت عطا ڪري ٿو. ||2||
هر هڪ ڏينهن جي اچڻ سان، هن جي زندگي ختم ٿي رهي آهي، ٿوري دير سان؛ پر تڏهن به، هن جي دل مايا سان جڙيل آهي.
گروءَ کان سواءِ، هو غرق ٿي وڃي ٿو، ۽ آرام جي جاءِ نه ٿو ملي، جيستائين هو دوکي ۾ گرفتار آهي. ||3||
ڏينهن ۽ رات، خدا پنهنجي جاندارن کي سنڀاليندو ۽ سنڀاليندو آهي. انهن کي پنهنجي ماضي جي عملن جي مطابق خوشي ۽ درد ملندو آهي.
نانڪ، بدقسمتي سان، سچ جي خيرات لاء دعا گهري ٿو. مهرباني ڪري هن کي هن شان سان نوازيو. ||4||11||
پرڀاتي، پهرين مهل:
جيڪڏهن خاموش رهيس ته دنيا مونکي بيوقوف سڏيندي.
جيڪڏهن مان تمام گهڻو ڳالهائيندو آهيان، مان توهان جي محبت کي وڃايو.
منهنجين خطائن ۽ خطائن جو فيصلو تنهنجي عدالت ۾ ڪيو ويندو.
رب جي نالي کان سواءِ مان نيڪ اخلاق ڪيئن رکان؟ ||1||
اهو ڪوڙ آهي جيڪو دنيا کي ڦري رهيو آهي.
بدمعاش مون کي بدمعاشي، پر ان جي باوجود، مون کي هن سان پيار آهي. ||1||روڪ||
اُهو ئي رستو ڄاڻي ٿو، جنهن کي بدنام ڪيو ويو آهي.
گرو جي ڪلام جي ذريعي، هن جي درٻار ۾ رب جي نشاني سان مهر ڪيو ويو آهي.
هن کي پنهنجي اندر اندر، اسم، سببن جي سببن جو احساس ٿئي ٿو.
اُهو ئي رستو ڄاڻي ٿو، جنهن کي رب جي فضل جي نظر اچي ٿي. ||2||
مان گندو ۽ گندو آهيان؛ سچو رب پاڪ ۽ عظيم آهي.
پاڻ کي اعليٰ سڏڻ سان، بلند نه ٿيندو آهي.
پاڻ سڳورن جو وڏو زهر کائيندو آهي.
پر جيڪو گرو مُخ ٿي وڃي ٿو سو ئي نالي ۾ جذب ٿئي ٿو. ||3||
مان انڌو، ٻوڙو، بيوقوف ۽ جاهل آهيان،