ڌناسري، ڇنڊ، چوٿين مهل، پهريون بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
جڏهن پيارا رب پنهنجو فضل عطا ڪري ٿو، هڪ ماڻهو رب جي نالي تي غور ڪري ٿو.
سچي گرو سان ملڻ، محبت ۽ عقيدت جي ذريعي، ڪو به وجدان سان رب جي ساراهه ڳائي ٿو.
رات ڏينهن سندس تسبيحون مسلسل ڳائڻ سان، جڏهن سچي رب کي راضي ٿئي، تڏهن هڪ گل ڦٽي نڪرندو آهي.
انا پرستي، خودمختاري ۽ مايا کي ڇڏي ڏنو ويندو آهي، ۽ هو سمجهه سان هن جي نالي ۾ جذب ٿي ويندو آهي.
خالق پاڻ عمل ڪري ٿو؛ جڏهن هو ڏيندو آهي، تڏهن اسان وصول ڪندا آهيون.
جڏهن پيارا رب پنهنجو فضل عطا ڪري ٿو، اسان نالي تي غور ڪندا آهيون. ||1||
اندر اندر، مان مڪمل سچو گرو لاء سچو پيار محسوس ڪريان ٿو.
مان ڏينهن رات سندس خدمت ڪريان ٿو. مان هن کي ڪڏهن به نه وساريندس.
مان هن کي ڪڏهن به نه وساريو. مان کيس رات ڏينهن ياد ڪريان ٿو. جڏهن مان نالو ڳائيندو آهيان، تڏهن جيئرو رهندو آهيان.
پنهنجي ڪنن سان، مان هن جي باري ۾ ٻڌندو آهيان، ۽ منهنجو دماغ مطمئن آهي. گرومخ جي حيثيت ۾، مان امرت ۾ پيئندو آهيان.
جيڪڏهن هو پنهنجي فضل جي نظر ڏي، ته مان سچي گرو سان ملندس. منهنجي تعصب واري عقل رات ڏينهن هن کي غور سان ڏسندي.
اندر اندر، مان مڪمل سچو گرو لاء سچو پيار محسوس ڪريان ٿو. ||2||
وڏي خوش نصيبي سان، ڪو ماڻهو ساٿي سنگت، سچي جماعت ۾ شامل ٿئي ٿو. ان کان پوء، هڪ رب جي ذيلي ذات کي ذائقو ڪرڻ لاء اچي ٿو.
رات ۽ ڏينهن، هو پيار سان رب تي ڌيان ڏئي ٿو. هو آسماني امن ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
آسماني امن ۾ ضم ٿي، هو رب جي ذهن کي راضي ٿئي ٿو؛ هو هميشه لاءِ لاڳاپو ۽ اڻڄاتل رهي ٿو.
هن کي دنيا ۽ آخرت ۾ عزت ملي ٿي، محبت سان رب جي نالي تي ڌيان ڏئي ٿو.
هو خوشي ۽ درد ٻنهي کان آزاد آهي؛ هو خدا جي هر ڪم ۾ راضي آهي.
وڏي خوش نصيبي سان، ڪو ماڻهو ست سنگت، سچي جماعت ۾ شامل ٿئي ٿو، ۽ پوءِ، ڪو ماڻهو اچي ٿو رب جي نفيس جوهر کي. ||3||
دوئي جي محبت ۾، درد ۽ مصيبت آهي. موت جو رسول پنهنجي مرضي رکندڙ انسانن کي ڏسندو آهي.
اهي مايا جي درد ۾ ڦاٿل، ڏينهن ۽ رات روئندا ۽ رڙيون ڪندا آهن.
مايا جي تڪليف ۾ گرفتار ٿي، پنهنجي انا کان آجو ٿي، پنهنجي زندگي ”منهنجو، منهنجو!“ رڙيون ڪندي گذري ٿو.
هو عطا ڪندڙ خدا کي ياد نه ڪندو آهي ۽ آخر ۾ پشيمان ٿي پشيمان ٿيندو آهي.
نالي کان سواءِ، ڪا به شيءِ ساڻس گڏ نه هلندي. سندس اولاد، زال يا مايا جي لالچ ۾ نه.
دوئي جي محبت ۾، درد ۽ مصيبت آهي. موت جو رسول پنهنجي مرضي رکندڙ انسانن کي ڏسندو آهي. ||4||
پنهنجي فضل سان، رب مون کي پاڻ سان ملائي ڇڏيو آهي. مون کي رب جي درگاهه جي درگاهه ملي آهي.
مان بيٺو رهيس پنھنجن ھٿن سان گڏ دٻايو؛ مان خدا جي ذهن کي راضي ڪري چڪو آهيان.
جڏهن الله تعاليٰ جي دل کي خوش ڪري ٿو، تڏهن هو رب جي حڪم جي حڪم ۾ ضم ٿي وڃي ٿو. سندس فرمانبرداري ڪندي، هن کي سڪون ملي ٿو.
رات ڏينهن، هو رب جو نالو، ڏينهن ۽ رات ڳائيندو آهي. فطرتي طور تي، هو رب جي نالي تي غور ڪندو آهي.
نام جي ذريعي، نام جي شاندار عظمت حاصل ٿئي ٿي؛ نالو نانڪ جي ذهن کي وڻندڙ آهي.
پنهنجي فضل سان، رب مون کي پاڻ سان ملائي ڇڏيو آهي. مون کي رب جي درگاهه جي درگاهه ملي آهي. ||5||1||