پر اُن نامياري نالي جي ذيلي تصوير تي، اهي جسم جي صورت ۾ لاڳو ٿين ٿا.
نيڪن جي ذهنن ۾، سڪون پيدا ٿئي ٿو، انهن جي ڏيڻ بابت سوچڻ.
اهي ڏين ٿا ۽ ڏين ٿا، پر هڪ هزار گنا وڌيڪ پڇن ٿا، ۽ اميد آهي ته دنيا انهن جي عزت ڪندي.
چور، زنا ڪندڙ، ڪوڙو، بدڪار ۽ گنهگار
- استعمال ڪرڻ کان پوءِ جيڪي سٺا ڪارناما هئا، اهي هليا ويا. ڇا هنن هتي ڪي سٺا ڪم ڪيا آهن؟
پاڻيءَ ۾ ۽ زمين تي، جھانن ۽ ڪائناتن ۾ جاندار ۽ جاندار آهن، شڪل صورت ۾ آهن.
جيڪي چوندا آھن، توھان ڄاڻو ٿا؛ توهان انهن سڀني جو خيال رکجو.
اي نانڪ، ڀوتن جي بک تنهنجي ساراهه ڪرڻ آهي. اصل نالو ئي سندن سهارو آهي.
اهي ابدي نعمتن ۾ رهن ٿا، ڏينهن ۽ رات؛ اهي نيڪن جي پيرن جي مٽي آهن. ||1||
پهرين مهل:
مسلمانن جي قبر جي مٽي پوتر جي چيلهه لاءِ مٽي ٿي ويندي آهي.
اُن مان ٿانوَ ۽ سرون ٺھيل آھن، ۽ اُھا سڙي سڙندي روئي ٿي.
غريب جي مٽي سڙي ٿي، سڙي ٿي ۽ روئي ٿي، جيئن ان تي ٻرندڙ ڪوئلي ڪر.
اي نانڪ، خالق مخلوق کي پيدا ڪيو؛ خالق ئي رب ڄاڻي ٿو. ||2||
پورو:
سچي گروءَ کان سواءِ، ڪنهن کي به رب نه مليو آهي. سچي گرو کان سواءِ، ڪنهن کي به رب نه مليو آهي.
هن پاڻ کي سچو گرو جي اندر رکيو آهي. پاڻ کي ظاھر ڪندي، اھو پڌرو ڪري ٿو.
سچي گروءَ سان ملڻ سان، ابدي آزادي ملي ٿي. هن اندر مان وابستگي ختم ڪري ڇڏي آهي.
اهو اعليٰ فڪر آهي، جنهن جو شعور سچي رب سان جڙيل هجي.
اهڙيءَ طرح رب العالمين، عظيم عطا ڪندڙ حاصل ٿئي ٿو. ||6||
سالڪ، پھريون مھل:
انا ۾ اهي اچن ٿا، ۽ انا ۾ اهي وڃن ٿا.
انا ۾ پيدا ٿين ٿا، ۽ انا ۾ مرن ٿا.
انا ۾ ڏين ٿا، ۽ انا ۾ وٺن ٿا.
انا ۾ اهي ڪمائيندا آهن، ۽ انا ۾ اهي وڃائيندا آهن.
انا ۾ اهي سچا يا ڪوڙا بڻجي ويندا آهن.
انا ۾ اهي نيڪي ۽ گناهه تي ڌيان ڏين ٿا.
انا ۾ اهي جنت يا دوزخ ۾ ويندا آهن.
انا ۾ کلندا آھن ۽ انا ۾ روئندا آھن.
انا ۾ اهي گندا ٿي ويندا آهن، ۽ انا ۾ اهي ڌوئي ويندا آهن.
انا ۾ اهي سماجي حيثيت ۽ طبقي کي وڃائي ڇڏيندا آهن.
انا ۾ اهي جاهل آهن، ۽ انا ۾ اهي عقلمند آهن.
اهي نجات ۽ آزاديءَ جي قيمت نه ٿا ڄاڻن.
انا ۾ اهي مايا سان پيار ڪن ٿا، ۽ انا ۾ اهي مايا جي اونداهين ۾ آهن.
انا ۾ رهندڙ، فاني مخلوق پيدا ٿين ٿا.
جڏهن انسان انا کي سمجهي ٿو، تڏهن رب جي دروازي کي سڃاڻي ٿو.
روحاني حڪمت کان سواء، اهي بڪ ۽ بحث ڪن ٿا.
اي نانڪ، رب جي حڪم سان، تقدير لکيل آهي.
جيئن رب اسان کي ڏسي ٿو، تيئن اسان کي ڏٺو وڃي ٿو. ||1||
ٻيو مهل:
انا جي اها فطرت آهي، جو ماڻهو پنهنجا ڪم انا ۾ ڪري ٿو.
اها انا جي غلامي آهي، جنهن ۾ وري وري جنم وٺن ٿا.
انا ڪٿان آئي؟ ان کي ڪيئن ختم ڪري سگهجي ٿو؟
هي انا رب جي حڪم سان موجود آهي؛ ماڻهو پنهنجي ماضيءَ جي ڪمن مطابق ڀڄندا آهن.
انا هڪ دائمي مرض آهي، پر ان جو پنهنجو علاج پڻ آهي.
جيڪڏهن رب پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ گرو جي شيد جي تعليمات جي مطابق عمل ڪري ٿو.
نانڪ چوي ٿو، ٻڌ، ماڻهو: اهڙيءَ طرح مصيبتون دور ٿي وڃن ٿيون. ||2||
پورو: