دنيا دنياوي ڪمن جي پٺيان آهي. پڪڙيل ۽ پابند، اهو غور فڪر کي نٿو سمجهي.
بيوقوف، جاهل، خود غرض انسان جنم ۽ موت کي وساري ڇڏيو آهي.
جن کي گرو محفوظ ڪيو آهي، اهي محفوظ آهن، لفظ جي سچي ڪلام تي غور ڪندي. ||7||
عشق الاهي جي پنجري ۾، طوطا، ڳالهائي ٿو.
اهو سچ کي پڪڙي ٿو، ۽ امرت واري امرت ۾ پيئي ٿو. اهو ڀڄي ويندو آهي، صرف هڪ ڀيرو.
گروءَ سان ملڻ سان، انسان پنهنجي رب ۽ مالڪ کي سڃاڻي ٿو. نانڪ چوي ٿو، هن کي آزاديء جو دروازو ڳولي ٿو. ||8||2||
مارو، پھريون مھل:
جيڪو لفظ جي ڪلام ۾ مري ٿو سو موت کي فتح ڪري ٿو. ٻي صورت ۾، توهان ڪٿي هلائي سگهو ٿا؟
خدا جي خوف سان، خوف ڀڄندو آهي. هن جو نالو Ambrosial Nectar آهي.
تون اڪيلو ماريو ۽ حفاظت ڪر. توکان سواءِ، ڪا جاءِ ناهي. ||1||
اي بابا، مان گندو، ٿلهو ۽ بلڪل بي سمجھ آهيان.
نام کان سواءِ، ڪو به ڪجهه نه آهي. ڪامل گرو منهنجي عقل کي مڪمل ڪيو آهي. ||1||روڪ||
مان عيب سان ڀريل آهيان، ۽ مون ۾ ڪا به خوبي ناهي. فضيلت کان سواءِ، مان ڪيئن گهر وڃان؟
شبد جي ڪلام جي ذريعي، وجداني امن قائم ٿئي ٿو؛ سٺي قسمت کان سواء، دولت حاصل نه ٿيندي آهي.
جن جا ذهن نام سان ڀريل نه آهن، اهي بند ٿيل آهن، بند ٿيل آهن، ۽ درد ۾ مبتلا آهن. ||2||
جن نالو وساري ڇڏيو اُهي دنيا ۾ ڇو آيا آهن؟
هتي ۽ آخرت، کين ڪو به سڪون نه ملندو. انهن پنهنجون گاڏيون خاڪ سان ڀريون آهن.
جيڪي جدا ٿين ٿا، سي رب سان نه ٿا ملن. اهي موت جي دروازي تي خوفناڪ درد ۾ مبتلا آهن. ||3||
خبر ناهي آخرت ۾ ڇا ٿيندو. مان ڏاڍو پريشان آهيان - مهرباني ڪري مون کي سيکار، رب!
مان پريشان آهيان؛ مان ان جي پيرن تي ڪريان ٿو جيڪو مون کي رستو ڏيکاري ٿو.
گروءَ کان سواءِ، ڪوبه ڏيڻ وارو ڪونهي. سندس قدر بيان نه ٿو ڪري سگهجي. ||4||
جيڪڏهن مان پنهنجي دوست کي ڏسان، ته مان هن کي گلي ڏيندس. مون کيس سچائي جو خط موڪليو آهي.
هن جي روح جي ڪنوار بيٺي آهي انتظار ۾؛ گرومخ جي حيثيت ۾، مان هن کي پنهنجي اکين سان ڏسان ٿو.
توهان جي رضا جي رضا سان، توهان منهنجي ذهن ۾ رهندا آهيو، ۽ مون کي پنهنجي فضل جي نظر سان برڪت ڏي. ||5||
جيڪو بکيو ۽ اُڃيو ويٺو هجي، سو ڇا ڏئي سگهي ٿو ۽ ان کان ڪير ڇا ٿو گهري؟
مان ڪنهن ٻئي جو تصور نه ٿو ڪري سگهان، جيڪو منهنجي ذهن ۽ جسم کي ڪمال سان نوازي سگهي.
جنهن مون کي پيدا ڪيو، اهو منهنجو خيال رکندو آهي. هو پاڻ مون کي شان سان نوازي ٿو. ||6||
جسم-ڳوٺ ۾ منهنجو رب ۽ مالڪ آهي، جنهن جو جسم هر وقت نئون، معصوم ۽ ٻار جهڙو، بيحد چنچل آهي.
هو نه عورت آهي، نه مرد، نه پکي؛ سچو پالڻھار ڏاڍو حڪمت وارو ۽ خوبصورت آھي.
جيڪو کيس راضي ڪري ٿو، سو ٿئي ٿو. تون ئي چراغ آهين ۽ تون ئي بخور آهين. ||7||
هو گيت ٻڌي ٿو ۽ ذائقو چکي ٿو، پر اهي ذائقا بيڪار ۽ بيڪار آهن، ۽ جسم ۾ رڳو بيماريون آڻين ٿا.
جيڪو سچ سان پيار ڪري ٿو ۽ سچ ڳالهائي ٿو، سو جدائي جي غم کان بچي ٿو.
نانڪ نه وساريو نالو؛ جيڪو ڪجهه ٿئي ٿو رب جي مرضي سان. ||8||3||
مارو، پھريون مھل:
سچ تي عمل ڪريو - ٻيا لالچ ۽ منسلڪ بيڪار آهن.
سچي پالڻهار هي ذهن موهي ڇڏيو آهي، ۽ منهنجي زبان سچ جو ذائقو چکي ٿي.
نالي کان سواءِ، رس ڪونهي. ٻيا ويا، زهر سان ڀريل. ||1||
مان تنهنجو اهڙو ٻانهو آهيان، اي منهنجا مالڪ ۽ مالڪ.
اي منهنجا سچا، مٺا محبوب، مان تنهنجي حڪم مطابق هلان ٿو. ||1||روڪ||
رات ڏينهن غلام پنهنجي مالڪ لاءِ ڪم ڪندو آهي.
مون گروءَ جي ڪلام لاءِ پنهنجو دماغ وڪڻي ڇڏيو آهي. منهنجي ذهن کي شبد سان اطمينان ۽ تسلي ملي ٿي.