بُک جي ڪري، مايا جي دولت جو رستو ڏسي ٿو. هي جذباتي وابستگي آزاديءَ جو خزانو کڻي وڃي ٿي. ||3||
روئڻ ۽ روئڻ، هو انهن کي قبول نه ٿو ڪري. هو هتي ۽ اتي ڳولي ٿو، ۽ ٿڪجي ٿو.
جنسي خواهشن، ڪاوڙ ۽ انا ۾ مشغول ٿي، هو پنهنجن ڪوڙن مائٽن سان پيار ڪري ٿو. ||4||
هو کائي ٿو ۽ لطف اندوز ٿئي ٿو، ٻڌندو ۽ ڏسندو آهي، ۽ موت جي هن گهر ۾ ڏيکارڻ لاء ڪپڙا.
گروءَ جي ڪلام کان سواءِ، هو پاڻ کي سمجهه ۾ نٿو اچي. رب جي نالي کان سواءِ موت کان بچي نٿو سگهجي. ||5||
جيترو وڌيڪ وابستگي ۽ انا هن کي گمراهه ۽ پريشان ڪري ٿي، اوترو ئي هو وڌيڪ رڙيون ڪري ٿو، "منهنجو، منهنجو!"، ۽ وڌيڪ هو وڃائي ٿو.
هن جو جسم ۽ مال مري وڃي ٿو، ۽ هو شڪ ۽ غيبت ۾ ڦاٿل آهي. آخر ۾، هو پشيمان ۽ توبهه ڪندو آهي، جڏهن مٽي سندس منهن تي پوي ٿي. ||6||
هو پوڙهو ٿي وڃي ٿو، سندس جسم ۽ جوانيءَ کي ضايع ٿي وڃي ٿو، ۽ سندس ڳلي ۾ ڦڦڙن سان جڙيل آهي. سندس اکين مان پاڻي وهي ٿو.
هن جا پير لڙڪن ٿا، ۽ هن جا هٿ لرزجن ٿا ۽ ٿڙڪن ٿا. بي ايمان سنسڪرت رب کي پنهنجي دل ۾ نه ٿو رکي. ||7||
هن جي عقل هن کي ناڪام بڻائي ٿي، هن جا ڪارا وار اڇا ٿي ويا آهن، ۽ ڪو به هن کي پنهنجي گهر ۾ رکڻ نٿو چاهي.
نالو وسارڻ، اُهي ئي داغ آهن، جيڪي مٿس جڪڙيل آهن. موت جو رسول کيس ماريندو، ۽ جهنم ڏانهن ڇڪيندو. ||8||
ڪنهن جي گذريل عملن جو رڪارڊ ميٽي نه ٿو سگهجي. ٻئي ڪنهن جي ڄمڻ ۽ موت جو ذميوار ڪير آهي؟
گرو کان سواء، زندگي ۽ موت بي معني آهي؛ گرو جي ڪلام جي بغير، زندگي صرف جلي ٿي. ||9||
خوشين ۾ ملندڙ لذتون تباهي آڻين ٿيون. ڪرپشن ۾ ڪم ڪرڻ بيڪار آهي.
نالي کي وساري، لالچ ۾ گرفتار ٿي، پنهنجي ئي ذري تي خيانت ڪري ٿو. ڌرم جي حق پرست جج جو ڪلب کيس مٿي تي ڌڪ ڏيندو. ||10||
گرو مُخ رب جي نالي جي تسبيح جا گيت ڳائين ٿا؛ رب العالمين کين پنهنجي فضل سان نوازي.
اهي مخلوق خالص آهن، مڪمل لامحدود ۽ لامحدود؛ هن دنيا ۾، اهي گرو، ڪائنات جي رب جو مجسمو آهن. ||11||
رب جي ياد ۾ غور ڪريو؛ گرو جي ڪلام تي غور ۽ فڪر ڪريو، ۽ رب جي عاجز ٻانهن سان شريڪ ٿيڻ سان پيار ڪريو.
رب جا عاجز ٻانهن گرو جو مجسمو آهن؛ اهي رب جي درٻار ۾ اعليٰ ۽ عزت وارا آهن. نانڪ رب جي انهن عاجز ٻانهن جي پيرن جي مٽي ڳولي ٿو. ||12||8||
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
مارو، ڪافي، پهريون محل، ٻيو بيت:
ٻهراڙيءَ وارو ماڻهو اچي ٿو ۽ وڃي ٿو، ۽ ڪيترائي دوست آهن.
روح جي زال پنهنجي رب کان جدا ٿي وئي آهي، ۽ هن کي آرام جي جاء ناهي. هوءَ ڪيئن آرامي ٿي سگهي ٿي؟ ||1||
منهنجو ذهن پنهنجي مڙس جي محبت سان جڙيل آهي.
مان سرشار، سرشار، رب لاءِ قرباني آهيان؛ جيڪڏهن هو مون کي پنهنجي فضل جي نظر سان برڪت ڪري ها، هڪ پل لاءِ به! ||1||روڪ||
مان هڪ رد ٿيل ڪنوار آهيان، منهنجي والدين جي گهر ۾ ڇڏيل؛ هاڻي مان پنهنجي سسر ڏانهن ڪيئن وڃان؟
مان پنهنجا عيب منهنجي ڳچيءَ ۾ وجهان ٿو. منهنجي مڙس جي رب کان سواء، مان غمگين آهيان، ۽ موت ڏانهن وڃان ٿو. ||2||
پر جيڪڏهن، پنهنجي ماءُ پيءُ جي گهر ۾، مان پنهنجي مڙس کي ياد ڪريان، ته پوءِ مان اڃا تائين پنهنجي سسر جي گهر اچي ويندس.
خوش روح دلہن امن ۾ ننڊ ۾؛ انهن کي پنهنجي مڙس، نيڪيءَ جو خزانو ملي ٿو. ||3||
انهن جا ڪپڙا ۽ گدا به ريشم جا ٺهيل آهن ۽ ائين ئي سندن بدن تي ڪپڙا به آهن.
رب پاڪ روح دلہن کي رد ڪري ٿو. سندن زندگيءَ جون راتيون ڏکن ۾ گذريون. ||4||