گذريل ڄمار ۾، مان تنهنجو خادم هوس. هاڻي، مان توهان کي ڇڏي نٿو سگهان.
آسماني آواز توهان جي دروازي تي گونجندو آهي. تنهنجو نشان منهنجي پيشاني تي لڳل آهي. ||2||
جيڪي توهان جي برانڊ سان مشهور آهن اهي جنگ ۾ بهادري سان وڙهندا آهن. جيڪي توهان جي برانڊ کان سواءِ ڀڄي ويندا آهن.
جيڪو هڪ پاڪ انسان بڻجي وڃي ٿو، ان جي قدر ڪري ٿو رب جي عبادت جو قدر. رب کيس پنهنجي خزاني ۾ رکي ٿو. ||3||
قلعي ۾ ڪمرو آهي؛ غور فڪر سان اهو اعليٰ ڪمرو بڻجي وڃي ٿو.
گرو ڪبير کي سامان سان نوازيو آهي، "هي سامان وٺو، ان کي سنڀاليو ۽ ان کي محفوظ رکو." ||4||
ڪبير دنيا کي ڏئي ٿو، پر ان کي ئي ملي ٿو، جنهن جي پيشانيءَ تي اهڙي قسمت لکيل آهي.
مستقل شادي آهي، جنهن کي هن امر جوهر حاصل ٿئي ٿو. ||5||4||
اي برهمڻ، تون ان کي ڪيئن وساريندين، جنهن جي وات مان ويد ۽ گائتري دعا نڪرندي آهي؟
سڄي دنيا سندس پيرن تي ڪري ٿي؛ اي پنڊت تون ان رب جو نالو ڇو نه ٿو ڳائين؟ ||1||
اي منهنجا برهمڻ، تون رب جو نالو ڇو نه ٿو ڳائين؟
اي پنڊت، جيڪڏهن تون رب جو نالو نه ڳائيندين، تون رڳو دوزخ ۾ مبتلا ٿيندين. ||1||روڪ||
اوهين پاڻ کي اعليٰ سمجهو ٿا، پر اوهين ذهين ماڻهن جي گهرن مان کاڌو کڻو ٿا. تون زوريءَ پنهنجي رسمن تي عمل ڪري پنهنجو پيٽ ڀريندو آهين.
چوڏهين ڏينهن، ۽ نئين چنڊ جي رات، تون ٻاهر نڪرندو آهين، جيتوڻيڪ تون پنهنجي هٿن ۾ چراغ رکي ٿو، تڏهن به، تون کڏ ۾ ڪر. ||2||
تون برهمڻ آهين، ۽ مان بنارس جو فقط هڪ ڍڳي آهيان. مان توهان سان ڪيئن مقابلو ڪري سگهان ٿو؟
رب جي نالي سان، مون کي بچايو ويو آهي. ويدن تي ڀروسو ڪندي، اي برهمڻ، تون ٻڏي مرندين. ||3||5||
ھڪڙو ھڪڙو وڻ آھي، جنھن ۾ بيشمار شاخون ۽ ٽاريون آھن. ان جا گل ۽ پن ان جي رس سان ڀريل آهن.
هي دنيا امرت جو باغ آهي. ڪامل رب ان کي پيدا ڪيو. ||1||
مون کي پنهنجي رب پاڪ جي ڪلام جي خبر پئجي وئي آهي.
ڪيڏو نه گهٽ آهي اُهو گرو مُخ جيڪو ڄاڻي ٿو ۽ جنهن جي اندر ۾ رب جي روشنيءَ سان روشني آهي. ||1||روڪ||
ٻارهن پنن وارن گلن جي امرت ۾ لت پت، ٻٻر جي مک کي دل ۾ سمائي ٿي.
هُو آڪاشڪ ايٿرز جي سٺ پنن واري آسمان ۾ پنهنجي ساهه کي روڪي ٿو، ۽ پنهن جي پرن کي پرسڪون انداز ۾ ڌڪي ٿو. ||2||
وجداني سماڌيءَ جي اونهي خلا ۾، هڪڙو وڻ اُڀري ٿو. اهو زمين مان خواهش جو پاڻي ڀري ٿو.
ڪبير چوي ٿو، مان انهن جو ٻانهو آهيان، جن هن آسماني وڻ کي ڏٺو آهي. ||3||6||
خاموشيءَ کي پنهنجي ڪنن جي ڪنن کي، ۽ رحم کي پنهنجو پرس ڪر؛ مراقبي کي توهان جي دعا گهرڻ ڏيو.
هن جسم کي پنهنجي پوشاڪ ڍڪي، ۽ رب جي نالي کي پنهنجو سهارو وٺ. ||1||
اهڙي يوگا جي مشق ڪريو، اي يوگي.
گرومخ جي حيثيت ۾، مراقبت، سادگي ۽ خود نظم و ضبط جو مزو وٺو. ||1||روڪ||
عقل جي راھ کي پنھنجي جسم تي لاڳو ڪريو؛ توهان جي هارن کي توهان جي مرڪوز شعور ٿيڻ ڏيو.
الڳ ٿي وڃو، ۽ پنھنجي جسم جي شھر ۾ گھمڻ؛ پنهنجي دماغ جي هارپ کيڏيو. ||2||
پنجن طوطن کي داخل ڪريو - پنج عناصر، پنھنجي دل ۾؛ اچو ته توهان جي گہرے مراقبت جي ٽرنس کي بيزار ٿيڻ ڏيو.
ڪبير فرمائي ٿو، اي سنتو، ٻڌو، پرهيزگاري ۽ رحم کي پنهنجو باغ ٺاهيو. ||3||7||
توهان کي ڪهڙي مقصد لاءِ پيدا ڪيو ويو ۽ دنيا ۾ آندو ويو؟ هن زندگي ۾ توهان کي ڪهڙو انعام مليو آهي؟
خدا هڪ ٻيڙو آهي جيڪو توهان کي خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪري ٿو. هو ذهن جي خواهشن کي پورو ڪندڙ آهي. توهان پنهنجي ذهن کي هن تي مرکوز نه ڪيو آهي، هڪ پل لاءِ به. ||1||
هي مراقبي يادگيري سچي گرو کان حاصل ٿئي ٿي. ||6||
ھميشہ ۽ ھميشہ، کيس ياد ڪريو، ڏينھن رات،
جاڳڻ ۽ سمهڻ دوران، هن مراقبي يادگار جي جوهر مان لطف اندوز ٿيو.