جيڪو تنهنجي ساراهه ڪري ٿو سو سڀ ڪجهه حاصل ڪري ٿو. تون مٿس رحم ڪر، اي پاڪ پالڻهار.
اُهو ئي سچو بينڪر ۽ واپاري آهي، جيڪو تنهنجي نالي جي دولت جو مال لاهيندو آهي، اي پالڻهار.
اي سنتو، اچو ته هرڪو رب جي ساراهه ڪري، جنهن دوئي جي محبت جي انبار کي ناس ڪري ڇڏيو آهي. ||16||
سلوڪ:
ڪبير، دنيا مري رهي آهي - موت ڏانهن مرڻ، پر ڪو به نٿو ڄاڻي ته واقعي مرڻو ڪيئن آهي.
جيڪو مري وڃي، ان کي اهڙو موت ڏي، جو کيس وري مرڻو ئي نه پوي. ||1||
ٽيون مهل:
مان ڇا ڄاڻان؟ مان ڪيئن مرندس؟ موت ڪهڙي قسم جو هوندو؟
جيڪڏهن مان پنهنجي ذهن مان رب مالڪ کي نه وساريندس ته منهنجو موت آسان ٿي ويندو.
دنيا موت کان ڊڄي ٿي. هر ڪو جيئرو رهڻ چاهي ٿو.
گروءَ جي ڪرم سان، جيڪو جيئرو ئي مري ٿو، سو رب جي مرضيءَ کي سمجهي ٿو.
اي نانڪ، جيڪو اهڙو موت مري، سو سدائين جيئرو رهي ٿو. ||2||
پورو:
جڏهن رب مالڪ پاڻ مهربان ٿئي ٿو، تڏهن رب پاڻ ئي سندس نالو ٻُڌائي ٿو.
هو پاڻ اسان کي سچي گرو سان ملڻ جو سبب بڻائي ٿو، ۽ اسان کي امن سان نوازي ٿو. سندس ٻانهو رب جي رضامندي آهي.
هو پنهنجي ٻانهن جي عزت پاڻ سنڀالي ٿو. هو ٻين کي به پنهنجي عقيدتمندن جي پيرن تي بيهاري ٿو.
ڌرم جو صحيح جج رب جي تخليق آهي. هو رب جي عاجز خادم جي ويجهو نه ٿو اچي.
جيڪو رب کي پيارو آهي، سو سڀني کي پيارو آهي. ٻيا ڪيترائي اچن ٿا ۽ بيڪار ٿي وڃن ٿا. ||17||
سالڪ، ٽيون مهل:
”رام، رام، رب، رب“ جا نعرا هڻندي سڄي دنيا گهمي رهي آهي، پر رب اهڙيءَ طرح حاصل نه ٿو ٿئي.
هو ناقابل رسائي، ناقابل فراموش ۽ تمام وڏو آهي. هو بي وزن آهي، ۽ وزن نه ٿو ڪري سگهجي.
ڪو به کيس اندازو نٿو ڪري سگهي. هن کي ڪنهن به قيمت تي خريد نٿو ڪري سگهجي.
گرو جي ڪلام جي ذريعي، سندس اسرار معلوم ٿئي ٿو؛ اهڙيءَ طرح هو ذهن ۾ اچي وڃي ٿو.
اي نانڪ، هو پاڻ لامحدود آهي. گروءَ جي مهربانيءَ سان، هو هر جاءِ تي پکڙيل ۽ پکڙيل طور سڃاتو وڃي ٿو.
پاڻ ملائڻ لاءِ اچي ٿو، ۽ مليل هئڻ ڪري، مليل رهي ٿو. ||1||
ٽيون مهل:
اي منھنجا جان، ھي آھي نام جي دولت؛ ان جي ذريعي، امن اچي ٿو، هميشه لاء.
اهو ڪڏهن به نقصان نه آڻيندو؛ ان جي ذريعي، هڪ هميشه لاء منافعو ڪمائي ٿو.
کائڻ ۽ خرچ ڪرڻ، ان ۾ ڪڏهن به گهٽتائي نه ايندي آهي. هو ڏئي ٿو، هميشه لاءِ.
جنهن ۾ ڪنهن به قسم جو شڪ نه آهي، اهو ڪڏهن به ذلت جو شڪار نه ٿيندو آهي.
اي نانڪ، گرومخ رب جو نالو حاصل ڪري ٿو، جڏهن رب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو. ||2||
پورو:
هو پاڻ سڀني دلين جي اندر آهي، ۽ هو پاڻ انهن کان ٻاهر آهي.
هُو پاڻ ظاھر آهي، ۽ هو پاڻ ئي ظاهر آهي.
ڇهين سالن تائين، هن اونداهي پيدا ڪئي، خلاء ۾ رهي.
اتي ڪي به ويد، پرانا يا شاستر نه هئا. صرف رب پاڻ موجود هو.
هُو پاڻ کي مطلق راحت ۾ ويهاري، هر شيءِ کان هٽي ويو.
صرف هو پاڻ ڄاڻي ٿو سندس حالت؛ اُهو پاڻ ئي اُن جو اُڀو سمنڊ آهي. ||18||
سالڪ، ٽيون مهل:
انا پرستي ۾، دنيا مري وئي آهي. اهو مرندو ۽ مرندو، بار بار.