اي نانڪ، پنهنجي انا کي ماري، هو مطمئن آهي. meteor آسمان جي چوڌاري شاٽ ڪيو آهي. ||1||
گرومخ جاڳندا ۽ باخبر رھندا آھن؛ انهن جي غرور کي ختم ڪيو ويندو آهي.
رات ۽ ڏينهن، اُھو اُنھن لاءِ فجر آھي. اهي سچي رب ۾ ملن ٿا.
گرومخ سچي رب ۾ مليا آهن؛ اهي هن جي ذهن کي خوش آهن. گرومخ بيدار، محفوظ ۽ سلامت، جاڳندا ۽ جاڳندا آهن.
گرو کين برڪت ڪري ٿو سچي نالي جي امرت وارو امر؛ اهي پيار سان رب جي پيرن سان جڙيل آهن.
خدائي نور نازل ٿئي ٿو، ۽ ان روشنيءَ ۾، اهي احساس حاصل ڪن ٿا. خود غرض انسان شڪ ۽ الجھن ۾ ڀٽڪندا آھن.
اي نانڪ، جڏهن صبح ٿيندي آهي، انهن جا ذهن مطمئن هوندا آهن. اهي پنهنجي زندگيءَ جي رات جاڳندا ۽ باشعور گذري ويندا آهن. ||2||
عيب ۽ عيب کي وساري، نيڪي ۽ نيڪي انسان جي گهر ۾ داخل ٿئي ٿي.
هڪ رب هر جڳهه تي پکڙيل آهي. ٻيو ڪو به نه آهي.
هو تمام وسيع آهي. ٻيو ڪو به ناهي. عقل اچي ٿو مڃڻ، عقل مان.
جنهن پاڻي، زمين، ٽنهي جهانن، هر هڪ دل کي قائم ڪيو - اهو خدا گرومخ جي نالي سان سڃاتو وڃي ٿو.
لامحدود، تمام طاقتور رب خالق آهي، سببن جو سبب؛ ٽن مرحلن واري مايا کي ختم ڪري، اسين هن ۾ ضم ٿي وڃون ٿا.
اي نانڪ، پوءِ، خوبين سان خرابيون ختم ٿي وينديون آهن. اهڙيون آهن گرو جي تعليمات. ||3||
منهنجو اچڻ ۽ وڃڻ ختم ٿي ويو آهي. شڪ ۽ شڪ ختم ٿي ويا آهن.
پنهنجي انا کي فتح ڪري، مون کي سچي پالڻهار سان مليو آهي، ۽ هاڻي مون کي سچ جو لباس پهريل آهي.
گرو مون کي انا کان ڇڏايو آهي. منهنجا ڏک ۽ ڏک دور ٿي ويا آهن.
منهنجي طاقت نور ۾ ضم ٿي وڃي ٿي؛ مان پاڻ کي سمجهان ٿو ۽ سمجهان ٿو.
ماءُ پيءُ جي گهر جي هن دنيا ۾، شيدائي سان راضي آهيان. پنهنجي سسر جي گهر ۾، ٻاهر جي دنيا ۾، مان پنهنجي مڙس کي راضي ڪندس.
اي نانڪ، سچي گرو مون کي پنهنجي اتحاد ۾ متحد ڪيو آهي. ماڻهن تي منهنجو انحصار ختم ٿي ويو آهي. ||4||3||
تُخاري، پهرين مهل:
شڪ ۾ مبتلا، گمراهه ۽ مونجهارو، روح جي ڪنوار بعد ۾ پشيماني ۽ توبهه ڪري ٿي.
پنهنجي مڙس رب کي ڇڏي، هوءَ سمهي ٿي، ۽ سندس قدر نٿي ڪري.
پنهنجي مڙس کي ڇڏي، هوءَ سمهي رهي ٿي، ۽ پنهنجي عيب ۽ عيب جي ڪري لُٽي وڃي ٿي. رات هن ڪنوار لاءِ ڏاڍي ڏکوئيندڙ آهي.
جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ انا کيس تباهه ڪري ٿي. هوءَ خود غرضيءَ ۾ سڙي ٿي.
جڏهن روح سوان ڀڄي وڃي ٿو، رب جي حڪم سان، سندس مٽي مٽي سان ملي ٿي.
اي نانڪ، سچي نالي کان سواء، هوء پريشان ۽ گمراهه آهي، تنهنڪري هوء افسوس ۽ توبه ڪئي. ||1||
مهرباني ڪري ٻڌ، اي منهنجا محبوب مڙس، منهنجي هڪ دعا.
تون اندر ئي اندر ۾ پنهنجي نفس جي گهر ۾ رهندي آهين، جڏهن ته مان مٽيءَ جي گولي وانگر ڦرندو آهيان.
منهنجي مڙس جي رب کان سواء، ڪو به مون کي پسند نٿو ڪري. مان هاڻي ڇا ٿو چئي سگهان يا ڪري سگهان ٿو؟
Ambrosial Nam، رب جو نالو، امرت جو مٺو امرت آهي. گرو جي ڪلام جي ذريعي، پنهنجي زبان سان، مان هن امرت ۾ پيئندو آهيان.
نالي کان سواءِ، ڪو به دوست يا سنگتي نه آهي. لکين اچن ٿا ۽ وري جنم وٺن ٿا.
نانڪ: نفعو ڪمايو ويندو آهي ۽ روح گهر موٽندو آهي. سچا، سچا آھن تنھنجي تعليم. ||2||
اي دوست، تون پنهنجي وطن کان ايترو پري آهين. مان تو ڏانهن پيار جو پيغام موڪليان ٿو.
مون کي پيار ۽ ياد آهي ته دوست؛ هن روح جي ڪنوار جون اکيون ڳوڙهن سان ڀريل آهن.
روح جي ڪنوار جون اکيون ڳوڙهن سان ڀرجي ويون آهن. مان توهان جي عاليشان فضيلت تي رهان ٿو. مان پنهنجي محبوب رب العالمين سان ڪيئن ملندس؟
مان نه ڄاڻان خيانت جو رستو، رستو توکي. آءٌ توکي ڪيئن ڳولي سگھان ۽ پار ڪريان، اي منھنجا پالڻھار؟
سچي گروءَ جي ڪلام جي ذريعي، جدا ٿيل روح جي ڪنوار رب سان ملي ٿي. مان پنهنجو جسم ۽ دماغ تنهنجي اڳيان رکان ٿو.
اي نانڪ، امرت وارو وڻ تمام لذيذ ميوو کڻندو آهي. پنهنجي محبوب سان ملاقات ڪري، مان ذائقو چکندو آهيان. ||3||
رب توهان کي پنهنجي حضور جي حويلي ڏانهن سڏيو آهي - دير نه ڪريو!