دنيا هڪ راند آهي، اي ڪبير، پوءِ هوشياريءَ سان پاسو اڇلايو. ||3||1||23||
آسا:
مان پنهنجي جسم کي مرندڙ وات بڻائيان ٿو، ۽ ان جي اندر، مان پنهنجي دماغ کي رنگان ٿو. مان پنجن عنصرن کي پنهنجي شاديءَ جو مهمان بڻائيندو آهيان.
مان پنھنجي شاديءَ جو واعدو خداوند سان کڻان ٿو، منھنجي بادشاهه؛ منهنجو روح هن جي محبت سان ڀريل آهي. ||1||
گيت ڳايو، اي رب جي دلہن، رب جي شادي جا گيت.
رب، منهنجو بادشاهه، منهنجي گهر ۾ منهنجو مڙس ٿي آيو آهي. ||1||روڪ||
منهنجي دل جي ڪنول ۾، مون پنهنجي دلہن جو محل بنايو آهي، ۽ مون خدا جي حڪمت جي ڳالهه ڪئي آهي.
مون رب بادشاهه کي پنهنجي مڙس جي حيثيت ۾ حاصل ڪيو آهي - اها منهنجي وڏي خوش قسمتي آهي. ||2||
هي تماشو ڏسڻ لاءِ ڪنوار، مقدس مرد، خاموش بابا ۽ 330,000,000 ديوتا پنهنجي آسماني رتن ۾ آيا آهن.
ڪبير جو چوڻ آهي ته، مون کي هڪ عظيم ذات، رب خدا طرفان شادي ۾ ورتو ويو آهي. ||3||2||24||
آسا:
مان پنهنجي ماءُ، مايا کان بيزار آهيان، ۽ پنهنجي سسر، رب جي پياري آهيان. مون کي پنهنجي مڙس جي وڏي ڀاءُ موت جي نالي کان به ڊپ آهي.
اي منهنجا ساٿيو ۽ ساٿيو، منهنجي مڙس جي ڀيڻ، مون کي غلط فهميءَ ۾ گرفتار ڪيو آهي، ۽ مان پنهنجي مڙس جي ننڍي ڀاءُ، خدائي علم کان جدائي جي درد ۾ سڙي رهيو آهيان. ||1||
منهنجو دماغ چريو ٿي ويو آهي، جڏهن کان مون رب کي وساري ڇڏيو آهي. مان هڪ نيڪ زندگي جي زندگي ڪيئن ڪري سگهان ٿو؟
هو منهنجي ذهن جي بستري تي آرام ڪري ٿو، پر مان هن کي پنهنجي اکين سان نه ٿو ڏسي سگهان. مان پنهنجا ڏک ڪنهن کي ٻڌايان؟ ||1||روڪ||
منهنجو سوتيلو پيءُ، انا، مون سان وڙهندو آهي، ۽ منهنجي ماءُ، خواهش، هر وقت مست رهي آهي.
جڏهن مان پنهنجي وڏي ڀاءُ، مراقبي سان گڏ رهيس، تڏهن مون کي پنهنجي مڙس سان پيار ٿي ويو. ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، ”پنج جذبا مون سان بحث ڪن ٿا، ۽ انهن بحثن ۾ منهنجي زندگي برباد ٿي رهي آهي.
ڪوڙي مايا سڄي دنيا کي جڪڙي ڇڏيو آهي، پر مون رب جو نالو جپائي، امن حاصل ڪيو آهي. ||3||3||25||
آسا:
اي برهمڻ، منهنجي گهر ۾، مان مسلسل ڌاڳو وڄندو آهيان، جڏهن ته تون ڌاڳو پنهنجي ڳچيءَ ۾ ويڙهيندو آهين.
تون ويد ۽ مقدس گيت پڙهن ٿو، جڏهن ته مون پنهنجي دل ۾ ڪائنات جي رب کي رکيو آهي. ||1||
منهنجي زبان تي، منهنجي اکين ۾ ۽ منهنجي دل ۾، رب العالمين جو رهاڪو آهي.
جڏهن توکان موت جي دروازي تي پڇا ڪئي ويندي، اي چريو، تڏهن تون ڇا چوندين؟ ||1||روڪ||
مان ڳئون آهيان، ۽ تون ئي ڍڳي آهين، دنيا جو پاليندڙ آهين. تون منهنجو بچاءُ وارو فضل آهين، حياتيءَ کان پوءِ.
تون مون کي اُتي چرڻ لاءِ ڪڏھن به نه وٺي وئينءَ- تون ڪھڙي قسم جو ڍڳي آھين؟ ||2||
تون برهمڻ آهين ۽ مان بنارس جو ڄار آهيان. ڇا تون منھنجي عقل کي سمجھي سگھين ٿو؟
توهان شهنشاهه ۽ بادشاهن کان دعا گهرو، جڏهن ته آئون رب تي غور ڪريان ٿو. ||3||4||26||
آسا:
دنيا جي زندگي رڳو خواب آهي. زندگي صرف هڪ خواب آهي.
ان کي سچو مڃيندي، مون ان کي پڪڙي ورتو، ۽ عظيم خزاني کي ڇڏي ڏنو. ||1||
اي پيءُ، مون مايا لاءِ پيار ۽ محبت رکي آهي،
جنهن مون کان روحاني حڪمت جو زيور کسي ورتو آهي. ||1||روڪ||
ٿلهو پنهنجي اکين سان ڏسندو آهي، پر پوءِ به ڦاسي پوندو آهي. حشرات کي باهه نظر نٿي اچي.
سونهن ۽ عورت سان جڙيل، بيوقوف موت جي ڦڙي جو نه سوچيندو آهي. ||2||
ھن تي غور ڪريو، ۽ گناھ کي ڇڏي ڏيو؛ رب هڪ ٻيڙي آهي جيڪو توهان کي پار ڪري ٿو.
ڪبير چوي ٿو، اهڙو آهي رب، جهان جي زندگي. هن جي برابر ڪو به ناهي. ||3||5||27||
آسا:
ماضي ۾، مون ڪيترائي روپ اختيار ڪيا آهن، پر مان ٻيهر فارم نه وٺندس.