مالار، ڀڳت روي داس جيئي جو ڪلام:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي عاجز شهرين، مان ظاهر آهي ته صرف هڪ جوتا آهيان.
منهنجي دل ۾ مان رب جي شان کي ساراهيندو آهيان، رب ڪائنات. ||1||روڪ||
جيتوڻيڪ گنگا جي پاڻيءَ مان شراب ٺهيل آهي، اي سنتو، نه پيئو.
هي شراب ۽ ٻيو ڪو به گندو پاڻي جيڪو گنگا سان ملي ٿو، ان کان الڳ ناهي. ||1||
پاميرا کجيءَ جي وڻ کي نجس سمجهيو ويندو آهي، تنهنڪري ان جي پنن کي به نجس سمجهيو ويندو آهي.
پر جيڪڏهن ان جي پنن مان ٺهيل ڪاغذ تي عقيدت جون دعائون لکيل هجن ته پوءِ ماڻهو ان جي اڳيان جهڪي پوڄا ڪندا آهن. ||2||
چمڙو تيار ڪرڻ ۽ ڪٽڻ منهنجو ڌنڌو آهي. هر روز، مان لاش کڻي شهر کان ٻاهر نڪرندو آهيان.
هاڻي شهر جا اهم برهمڻ منهنجي اڳيان جهڪي رهيا آهن. روي داس، تنهنجو ٻانهو، تنهنجي نالي جي پناهه گهري ٿو. ||3||1||
مالار:
اهي عاجز جيڪي رب جي لوٽس پيرن تي غور ڪن ٿا، انهن جي برابر ڪو به نه آهي.
رب هڪ آهي، پر هو ڪيترن ئي شڪلين ۾ ڦهليل آهي. اندر آڻيو، اندر آڻيو، اهو سڀ ڪجهه وسيع رب. ||روڪ||
جيڪو رب العالمين جي ساراهه لکي ٿو ۽ ٻيو ڪجهه به نه ٿو ڏسن، سو واپار جي لحاظ کان هڪ پست طبقو، اڻ وڻندڙ ڪپڙو آهي.
نالي جو جلال وياس ۽ سنڪ جي لکڻين ۾، ستن براعظمن ۾ نظر اچي ٿو. ||1||
۽ اهو جنهن جو خاندان عيد ۽ بقرعيد جي عيدن تي ڳئون ماريندو هو، جيڪو شيعن، شهيدن ۽ روحاني استادن جي پوڄا ڪندو هو.
جنهن جو پيءُ اهڙا ڪم ڪندو هو، تنهن جو پٽ ڪبير ايترو ته ڪامياب ٿيو جو هاڻي ٽنهي جهانن ۾ مشهور آهي. ||2||
۽ انهن خاندانن جا سڀ چمڙا ڪم ڪندڙ اڃا تائين بنارس جي چوڌاري مئل ڍور ڪڍن ٿا
- رسم پرست برهمڻ پنهنجي پٽ روي داس جي اڳيان سجدو ڪن ٿا، جيڪو رب جي ٻانهن جو غلام آهي. ||3||2||
مالار:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
ڪهڙي قسم جي عقيدت واري عبادت مون کي پنهنجي محبوب سان ملڻ جي هدايت ڪندي، منهنجي سانس جي رب؟
ساد سنگت ۾، حضور جي صحبت ۾، مون کي اعليٰ مقام حاصل ٿيو آهي. ||روڪ||
ڪيستائين ڌوئيندس اهي گندا ڪپڙا؟
مان ڪيترو وقت سمهندس؟ ||1||
جنهن سان منهنجو واسطو هو، سو فنا ٿي ويو.
ڪوڙن شين جا دڪان بند ٿي ويا. ||2||
روي داس چوي ٿو، جڏهن حساب گهريو وڃي ٿو ۽ ڏنو وڃي ٿو،
جيڪو به انسان ڪيو آهي سو ڏسندو. ||3||1||3||