خدا جو خوف معصوم جي ذهن ۾ رهي ٿو. اهو هڪ رب ڏانهن سڌو رستو آهي.
حسد ۽ حسد خوفناڪ درد آڻيندو آهي، ۽ ٽنهي جهانن ۾ هڪ لعنت آهي. ||1||
پهرين مهل:
ويد جو ڊرم وائبرٽ ڪري ٿو، تڪرار ۽ تڪرار آڻيندو آهي.
اي نانڪ، غور ڪريو نالو، رب جو نالو؛ هن کان سواءِ ٻيو ڪوبه ناهي. ||2||
پهرين مهل:
ٽنهي خوبين جو عالمي سمنڊ اوچتو اونهو آهي. ان جي هيٺان ڪيئن ڏسي سگهجي ٿو؟
جيڪڏهن مان عظيم، خودمختاري سچي گرو سان ملندس، ته پوء مون کي پار ڪيو ويندو.
هي سمنڊ دردن ۽ دردن سان ڀريل آهي.
اي نانڪ، سچي نالي کان سواءِ، ڪنهن جي به بک نه لڳندي آهي. ||3||
پورو:
اُهي جيڪي پنهنجي اندر کي ڳولهيندا آهن، گروءَ جي ڪلام جي ذريعي، بلند ۽ سينگاريل آهن.
اهي حاصل ڪندا آهن جيڪي چاهيندا آهن، رب جي نالي تي غور ڪندي.
جيڪو خدا جي فضل سان برڪت وارو آهي، گرو سان ملندو آهي؛ هو رب جي پاڪائي ڳائي ٿو.
Dharma جو حقدار جج سندس دوست آهي. هن کي موت جي رستي تي هلڻو ناهي.
هو ڏينهن رات رب جي نالي تي غور ڪندو آهي. هو رب جي نالي ۾ جذب ۽ غرق ٿي ويو آهي. ||14||
سالڪ، پھريون مھل:
هڪ رب جو نالو ٻڌو ۽ ڳالهايو، جيڪو آسمان، هن دنيا ۽ پاتال جي پاڙن ۾ پکڙيل آهي.
هن جي حڪم جو حُڪم ٽٽي نه ٿو سگهي. جيڪو ڪجهه هن لکيو آهي، سو انسان سان گڏ ويندو.
ڪير مري ويو، ڪير ماريندو؟ ڪير ٿو اچي ۽ ڪير ٿو وڃي؟
ڪير خوش ٿيو، اي نانڪ، ۽ جنهن جو شعور رب ۾ ملي ٿو؟ ||1||
پهرين مهل:
انا ۾، هو مري ٿو. تصوف کيس ماري ٿو، ۽ ساهه درياهه وانگر وهي ٿو.
خواهش ختم ٿي ويندي آهي، اي نانڪ، جڏهن ذهن نالي سان ڀريل آهي.
هن جون اکيون رب جي اکين سان سمايل آهن، ۽ هن جا ڪن آسماني شعور سان گونجن ٿا.
سندس زبان مٺي امرت ۾ پيئي ٿي، ڳاڙهي ڳاڙهي رنگ ۾ محبوب رب جي نالي سان.
سندس اندر جو وجود رب جي خوشبوءِ سان ٻرندڙ آهي. سندس قدر بيان نه ٿو ڪري سگهجي. ||2||
پورو:
هن عمر ۾، نالو، رب جو نالو، خزانو آهي. آخر ۾ صرف نالو ئي هلي ٿو.
اهو ناقابل برداشت آهي؛ اهو ڪڏهن به خالي نه هوندو آهي، چاهي ڪيترو به کائي، کائي يا خرچ ڪري.
موت جو رسول به رب جي عاجز ٻانهن جي ويجهو نه ٿو اچي.
اهي ئي سچا بينڪ ۽ واپاري آهن، جن جي گود ۾ رب جي دولت آهي.
رب جي رحمت سان، انسان رب کي تڏهن ئي ڳولي ٿو، جڏهن رب پاڻ کيس گهرائي ٿو. ||15||
سالڪ، ٽيون مهل:
خود ارادي وارو انسان سچ ۾ واپار جي فضيلت جي تعريف نٿو ڪري. هو زهر جو سودا ڪري ٿو، زهر گڏ ڪري ٿو ۽ زهر سان پيار ڪري ٿو.
ظاهري طور پاڻ کي پنڊت، مذهبي عالم چوندا آهن، پر ذهن ۾ بيوقوف ۽ جاهل هوندا آهن.
اهي پنهنجي شعور کي رب تي مرکوز نٿا ڪن. اهي دلائل ۾ مشغول ڪرڻ پسند ڪن ٿا.
اُهي دليل ڏيڻ لاءِ ڳالهائين ٿا، ۽ ڪوڙ ڳالهائي پنهنجي روزي ڪمائين ٿا.
هن دنيا ۾ فقط رب جو نالو ئي پاڪ ۽ پاڪ آهي. تخليق جون ٻيون سڀ شيون آلوده آهن.
اي نانڪ، جن کي رب جو نالو ياد نه آهي، سي ناپاڪ آهن. بي خبريءَ ۾ مرن ٿا. ||1||
ٽيون مهل:
رب جي خدمت ڪرڻ کان سواءِ، هو درد ۾ مبتلا آهي. خدا جي حڪم کي قبول ڪرڻ سان، درد ختم ٿي ويندو آهي.
هو پاڻ ئي امن ڏيڻ وارو آهي. پاڻ سزا ڏئي ٿو.
اي نانڪ، چڱيء طرح ڄاڻو. اهو سڀ ڪجهه سندس مرضي مطابق ٿئي ٿو. ||2||
پورو:
رب جي نالي کان سواءِ، دنيا غريب آهي. نالي کان سواءِ، ڪو به مطمئن نه آهي.
هو شڪ ۽ شڪ ۾ ڦاٿل آهي. خود غرضيءَ ۾، هن کي تڪليف ٿيندي آهي.