نالي کان ڀڄڻ سان، هو مارن کي برداشت ڪري ٿو.
وڏي هوشياري به شڪ کي دور نه ڪندي آهي.
بي شعور بيوقوف رب کان هوشيار نه رهندو آهي. هو پنهنجي گناهن جو ڳري بار کڻندي موت ڏانهن سڙي ٿو ۽ سڙي ٿو. ||8||
ڪو به ماڻهو تڪرار ۽ تڪرار کان آزاد ناهي.
مون کي ڏيکاريو جيڪو ڪير آهي، ۽ مان هن جي ساراهه ڪندس.
ذهن ۽ جسم کي خدا لاءِ وقف ڪرڻ سان، انسان، رب، دنيا جي حياتيءَ سان ملي ٿو ۽ ان جهڙو ٿي وڃي ٿو. ||9||
ڪنهن کي به خدا جي حالت ۽ حد جي خبر ناهي.
جيڪو پاڻ کي وڏو ٿو سڏائي، ان جي عظمت کائي ويندي.
اسان جي سچي رب ۽ مالڪ جي تحفن جي ڪا به کوٽ ناهي. هن سڀني کي پيدا ڪيو. ||10||
آزاد رب جي شان عظيم آهي.
پاڻ پيدا ڪيائين، ۽ سڀني کي روزي ڏئي ٿو.
مهربان رب پري ناهي. عظيم عطا ڪندڙ پنهنجي مرضيءَ سان، پاڻ سان پاڻ ۾ ملائي ٿو. ||11||
ڪي اداس آهن، ۽ ڪي بيماريءَ ۾ مبتلا آهن.
خدا جيڪو ڪجهه ڪري ٿو، سو پاڻ ڪري ٿو.
پياري عقيدت جي ذريعي، ۽ گرو جي مڪمل تعليمات، شبد جي اڻڄاتل آواز کي محسوس ڪيو ويو آهي. ||12||
ڪي بکايل ۽ ننگا، گھمڻ ڦرن ٿا.
ڪي ضد ۾ ڪم ڪن ٿا ۽ مري وڃن ٿا، پر خدا جي قدر نه ٿا ڄاڻن.
انهن کي سٺي ۽ خراب جي فرق جي خبر ناهي. اها ڳالهه صرف لفظ جي مشق سان سمجهي سگهجي ٿي. ||13||
ڪي مقدس مزارن تي غسل ڪن ٿا ۽ کائڻ کان انڪار ڪن ٿا.
ڪي پنهنجي جسم کي ٻرندڙ باهه ۾ ساڙيندا آهن.
رب جي نالي کان سواءِ، ڇوٽڪارو نٿو ملي. ڪو ڪيئن پار ڪري سگهي ٿو؟ ||14||
گرو جي تعليمات کي ڇڏي، ڪي بيابان ۾ ڀڄندا آهن.
پاڻ سڳورا منٺا بيوس آهن. اهي رب تي غور نه ڪندا آهن.
اهي برباد، تباهه ۽ ڪوڙ تي عمل ڪرڻ کان غرق آهن؛ موت ڪوڙ جو دشمن آهي. ||15||
رب جي حڪم سان، اهي اچن ٿا، ۽ سندس حڪم جي حڪم سان، اهي وڃن ٿا.
جيڪو سندس حُڪم کي سڃاڻي ٿو، سو سچي رب ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
اي نانڪ، هو سچي رب ۾ ملي ٿو، ۽ سندس ذهن رب سان راضي آهي. گرومخ پنهنجو ڪم ڪندا آهن. ||16||5||
مارو، پھريون مھل:
هو پاڻ ئي خالق آهي، تقدير جو معمار.
هو انهن جو اندازو لڳائي ٿو جن کي هن پاڻ پيدا ڪيو آهي.
هو پاڻ سچو گرو آهي، ۽ هو پاڻ ئي خادم آهي. هن ڪائنات کي پاڻ پيدا ڪيو. ||1||
هو هٿ جي ويجهو آهي، پري نه.
گرومخ هن کي سمجهن ٿا. مڪمل آهن اهي عاجز مخلوق.
انهن سان گڏ رات ڏينهن جو صحبت نفعو آهي. هي آهي گروءَ سان وابستگي جي شاندار عظمت. ||2||
سڄي عمر ۾، تنهنجا اولياء پاڪ ۽ عظيم آهن، اي خدا.
اهي رب جي حمد جا گيت ڳائيندا آهن، ان کي پنهنجي زبانن سان ذائقو ڪندا آهن.
اُھي سندس ساراھہ ڪندا آھن، ۽ سندن ڏک ۽ غربت دور ٿي ويندا آھن. اهي ڪنهن ٻئي کان نه ڊڄندا آهن. ||3||
اهي جاڳندا ۽ باخبر رهندا آهن، ۽ ننڊ ۾ نه ٿا اچن.
اهي سچ جي خدمت ڪن ٿا، ۽ اهڙيء طرح پنهنجن ساٿين ۽ مائٽن کي بچايو.
اهي گناهن جي گندگي سان داغ نه آهن؛ اهي بي عيب ۽ خالص آهن، ۽ محبت جي عبادت ۾ مشغول رهندا آهن. ||4||
اي رب جا عاجز ٻانهن، گرو جي ڪلام کي سمجھو.
هيءَ جواني، ساهه ۽ جسم گذري ويندو.
اي انسان، تون اڄ يا سڀاڻي مري ويندين. پنهنجي دل جي اندر رب جو ذڪر ڪريو، ۽ غور ڪريو. ||5||
اي انسان، ڪوڙ ۽ پنهنجي بيڪار طريقن کي ڇڏي ڏيو.
موت ڪوڙن انسانن کي بي رحميءَ سان ماريندو آهي.
بي ايمان، ڪوڙ ۽ هن جي انا پرست ذهن جي ڪري تباهه ٿي ويندو آهي، هو ديوتا جي رستي تي، سڙي ٿو ۽ سڙي ٿو. ||6||