I bredhur nga Emri i duron rrahjet.
Edhe zgjuarsia e madhe nuk e largon dyshimin.
Budallai i pavetëdijshëm nuk mbetet i vetëdijshëm për Zotin; ai kalbet dhe kalbet deri në vdekje, duke mbajtur barrën e tij të rëndë të mëkatit. ||8||
Askush nuk është i lirë nga konfliktet dhe grindjet.
Më trego këdo që është dhe unë do ta lëvdoj.
Duke ia kushtuar mendjen dhe trupin Perëndisë, njeriu takon Zotin, Jetën e Botës dhe bëhet njësoj si Ai. ||9||
Askush nuk e di gjendjen dhe shtrirjen e Zotit.
Kush e quan veten të madh, do ta hajë madhështia e tij.
Nuk mungojnë dhuratat e Zotit dhe Mjeshtrit tonë të Vërtetë. Ai i krijoi të gjitha. ||10||
E madhe është madhështia e lavdishme e Zotit të pavarur.
Ai Vetë krijoi dhe u jep mbështetje të gjithëve.
Zoti i Mëshirshëm nuk është larg; Dhuruesi i Madh bashkohet spontanisht me Veten, me Vullnetin e Tij. ||11||
Disa janë të trishtuar dhe disa janë të prekur nga sëmundje.
Çfarëdo që Perëndia bën, Ai e bën vetë.
Nëpërmjet përkushtimit të dashur dhe Mësimeve të Përsosura të Guru-së, realizohet rryma e tingullit e paprekur e Shabadit. ||12||
Disa enden dhe enden përreth, të uritur dhe të zhveshur.
Disa veprojnë me kokëfortësi dhe vdesin, por nuk e dinë vlerën e Zotit.
Ata nuk e dinë dallimin midis së mirës dhe së keqes; kjo kuptohet vetëm nëpërmjet praktikës së Fjalës së Shabadit. ||13||
Disa lahen në faltoret e shenjta dhe refuzojnë të hanë.
Disa i mundojnë trupat e tyre në zjarr që digjet.
Pa Emrin e Zotit, çlirimi nuk arrihet; si mund të kalojë dikush? ||14||
Duke braktisur Mësimet e Guru-së, disa enden në shkretëtirë.
Manmukhët e vetëdashur janë të varfër; ata nuk meditojnë për Zotin.
Ata janë shkatërruar, shkatërruar dhe mbytur nga praktikimi i gënjeshtrës; vdekja është armiku i gënjeshtrës. ||15||
Me Hukamin e Urdhrit të Zotit, ata vijnë dhe me Hukamin e Urdhërit të Tij, ata shkojnë.
Ai që e realizon Hukamin e Tij, shkrihet në Zotin e Vërtetë.
O Nanak, ai shkrihet në Zotin e Vërtetë dhe mendja e tij është e kënaqur me Zotin. Gurmukët bëjnë punën e Tij. ||16||5||
Maaroo, Mehl i Parë:
Ai Vetë është Zoti Krijues, Arkitekti i Fatit.
Ai vlerëson ata që Ai Vetë i ka krijuar.
Ai Vetë është Guru i Vërtetë dhe Ai Vetë është shërbëtori; Ai Vetë e krijoi Universin. ||1||
Ai është afër, jo larg.
Gurmukët e kuptojnë Atë; të përsosura janë ato qenie të përulura.
Shoqërimi me ta natën dhe ditën është fitimprurës. Kjo është madhështia e lavdishme e shoqërimit me Guru. ||2||
Në shekuj, shenjtorët e Tu janë të shenjtë dhe të lartë, o Zot.
Ata këndojnë Lëvdimet e Lavdishme të Zotit, duke e shijuar atë me gjuhët e tyre.
Ata këndojnë Lavdërimet e Tij dhe dhimbja dhe varfëria e tyre hiqet; ata nuk kanë frikë nga askush tjetër. ||3||
Ata qëndrojnë zgjuar dhe të vetëdijshëm dhe nuk duket se flenë.
Ata i shërbejnë të Vërtetës dhe kështu i shpëtojnë shokët dhe të afërmit e tyre.
Ata nuk janë të njollosur me pisllëkun e mëkateve; ata janë të papërlyer dhe të pastër dhe mbeten të zhytur në adhurimin e dashur devotshëm. ||4||
shërbëtorë të përulur të Zotit, kuptoni Fjalën e Bani-t të Guru-së.
Kjo rini, frymë dhe trup do të kalojë.
O i vdekshëm, do të vdesësh sot ose nesër; këndoni dhe meditoni mbi Zotin në zemrën tuaj. ||5||
O i vdekshëm, braktis gënjeshtrën dhe rrugët e tua të pavlera.
Vdekja vret me egërsi qeniet e rreme.
Ciniku jobesimtar shkatërrohet përmes gënjeshtrës dhe mendjes së tij egoiste. Në rrugën e dualitetit, ai kalbet dhe dekompozohet. ||6||