ڪڪر وڏا آهن، هيٺ لٽڪيل آهن، ۽ مينهن هر طرف کان وسري رهيا آهن؛ مينهن جو ڦڙو، قدرتي آسانيءَ سان ملي ٿو.
پاڻي مان، هر شيء پيدا ٿئي ٿي؛ پاڻيءَ کان سواءِ، اُڃ نه لڳي.
اي نانڪ، جيڪو به رب جو پاڻي پيئندو، ان کي وري ڪڏهن به بک نه لڳندي. ||55||
اي برساتي پکي، خدا جو سچو ڪلام، قدرتي سڪون ۽ شان سان ڳالهاءِ.
سڀڪنھن شيء کي اوھان سان گڏ آهي؛ سچو گرو توهان کي اهو ڏيکاريندو.
پوءِ پاڻ کي سمجھ، ۽ پنهنجي محبوب سان ملاقات ڪر. سندس فضل برساتن ۾ وسندو.
بوند بوند، Ambrosial Nectar نرمي ۽ نرمي سان برسات پوي ٿي؛ اڃ ۽ بک بلڪل ختم ٿي وئي.
تنهنجون رڙيون ۽ رڙيون بند ٿي ويون آهن؛ تنهنجي روشني نور ۾ ضم ٿي ويندي.
اي نانڪ، خوش روح دلہن امن ۾ ننڊ ۾؛ اهي سچي نالي ۾ جذب ٿين ٿا. ||56||
اصل رب ۽ مالڪ پنهنجي حڪم جو سچو حڪم نازل ڪيو آهي.
اندرا مھرباني ڪري مينهن موڪلي ٿو، جيڪو طوفان ۾ پوي ٿو.
مينهن پکيءَ جو جسم ۽ دماغ خوش ٿيندو آهي. جڏهن مينهن جو ڦڙو ان جي وات ۾ پوي ٿو.
اناج وڌي ٿو، دولت وڌي ٿي، ۽ زمين حسن سان سينگارجي ٿي.
رات ڏينهن، ماڻهو عبادت سان رب جي عبادت ڪن ٿا، ۽ گرو جي ڪلام ۾ مشغول آهن.
سچو رب پاڻ کين بخشي ٿو، ۽ مٿن پنهنجي رحمت جي بارش ڪري، کين پنهنجي مرضيءَ تي هلڻ جي هدايت ڪري ٿو.
اي ڪنوارو، رب جي شان ۾ گيت ڳايو، ۽ سندس ڪلام جي سچي ڪلام ۾ جذب ٿي وڃو.
خدا جي خوف کي پنهنجو سينگار بڻاءِ، ۽ سچي رب سان محبت سان رهو.
اي نانڪ، نالو ذهن ۾ رهي ٿو، ۽ انسان رب جي درٻار ۾ محفوظ آهي. ||57||
مينهن پکيءَ سڄي ڌرتيءَ تي گهمندا ڦرندا، آسمانن ۾ اونڌا ٿي ويندا آهن.
پر اهو پاڻي جو قطرو تڏهن ئي حاصل ڪري ٿو، جڏهن هو سچي گروءَ سان ملي ٿو، ۽ پوءِ ان جي بک ۽ اڃ ختم ٿي وڃي ٿي.
روح ۽ جسم ۽ سڀ ان جا آهن. سڀ ڪجهه سندس آهي.
هو سڀ ڪجهه ڄاڻي ٿو، بغير ٻڌائڻ جي؛ اسان کي پنهنجي دعا ڪنهن کي ڏيڻ گهرجي؟
اي نانڪ، هڪ رب غالب آهي ۽ هر هڪ دل تي غالب آهي. شبد جو ڪلام روشني آڻي ٿو. ||58||
اي نانڪ، بهار جي موسم ان کي ايندي آهي جيڪو سچي گرو جي خدمت ڪندو آهي.
رب مٿس پنهنجي رحمت جي بارش ڪري ٿو، ۽ سندس ذهن ۽ جسم مڪمل طور تي ڦٽي ٿو. سڄي دنيا سرسبز ۽ شاداب ٿي وڃي ٿي. ||59||
لفظ جو لفظ ابدي بهار آڻيندو آهي؛ اهو دماغ ۽ جسم کي بحال ڪري ٿو.
اي نانڪ، رب جو نالو نه وساريو، جنهن سڀني کي پيدا ڪيو آهي. ||60||
اي نانڪ، اها بهار جي موسم آهي، انهن گرومخن لاءِ، جن جي ذهنن ۾ رب رهي ٿو.
جڏهن رب پنهنجي رحمت جي بارش ڪري ٿو، ذهن ۽ جسم ڦٽي ٿو، ۽ سڄي دنيا سبز ۽ سرسبز ٿي وڃي ٿي. ||61||
صبح جو سوير، ڪنهن جو نالو ٻڌون؟
ان عظيم رب جو نالو ڳايو، جيڪو پيدا ڪرڻ ۽ ناس ڪرڻ تي قادر آهي. ||62||
پارسي چيلهه به مٺي ۽ مٺي آواز سان رڙيون ڪري، ”تو! تو! تون! تون!“.
اسان جو رب ۽ مالڪ هميشه موجود آهي. تون ايڏي وڏي آواز ۾ هن کي ڇو روئي رهيو آهين؟
مان قربان آهيان انهيءَ رب تي، جنهن هن دنيا کي پيدا ڪيو ۽ جيڪو ان سان پيار ڪري ٿو.
پنهنجي خود غرضيءَ کي ڇڏي پوءِ تون پنهنجي مڙس سان ملندين. هن حقيقت تي غور ڪريو.
اوچتو انا ۾ ڳالهائڻ، ڪو به خدا جي طريقن کي نٿو سمجهي.
ٻيلا ۽ زمينون، ۽ سڀ ٽي جھانا، اي پالڻھار، توھان تي غور ڪن ٿا. اهڙيءَ طرح سندن ڏينهن ۽ راتيون سدائين گذريون.
سچي گروءَ کان سواءِ، ڪو به رب نه ٿو ڳولي. ماڻهو ان بابت سوچڻ کان بيزار ٿي ويا آهن.