چوي ٿو نانڪ، لڪائڻ سان، رب ڪيئن لڪندو؟ هن هر هڪ کي پنهنجو حصو ڏنو آهي، هڪ هڪ ڪري. ||4||7||
آسا، پهرين مهل:
چڱن ڪمن ۽ ڪردار جي انگور پکڙيل آهي، ۽ اهو رب جي نالي جو ميوو کڻندو آهي.
نالي جي ڪا به شڪل يا خاڪو ناهي. اهو اڻ ڄاتل سائونڊ ڪرنٽ سان وائبرٽ ٿئي ٿو. لفظ لفظ جي ذريعي، بي مثال رب نازل ٿيو آهي. ||1||
ان تي ماڻهو تڏهن ئي ڳالهائي سگهي ٿو جڏهن هو ڄاڻي ٿو.
هو اڪيلو امرت ۾ پيئي ٿو. ||1||روڪ||
جيڪي ان ۾ پيئندا آھن سي خوش ٿيندا آھن. انهن جا بند ۽ بند ڪٽيا ويندا آهن.
جڏهن ڪنهن جو نور خدائي نور ۾ ملندو آهي، تڏهن مايا جي خواهش ختم ٿي ويندي آهي. ||2||
سڀني روشنين ۾، مون کي تنهنجو روپ نظر اچي ٿو. سڀ جهان تنهنجي مايا آهن.
گوڙ ۽ روپن جي وچ ۾، هو آرام سان بيٺو آهي؛ هو پنهنجي فضل جي نظر انهن تي ڏئي ٿو جيڪي وهم ۾ پئجي ويا آهن. ||3||
يوگي جيڪو شبد جي ساز تي وڄندو آهي ان کي لاتعداد خوبصورت رب جي برڪت وارو نظارو ملي ٿو.
هو، رب، لفظ جي اڻڄاتل لفظ ۾ غرق آهي، نانڪ چوي ٿو، عاجز ۽ نرمل. ||4||8||
آسا، پهرين مهل:
منهنجي خوبي اها آهي ته مان پنهنجي لفظن جو بار پنهنجي مٿي تي کڻان ٿو.
اصل لفظ خالق رب جا لفظ آهن.
ڪيڏو بيڪار آهي کائڻ پيئڻ ۽ کلڻ،
جيڪڏهن دل ۾ رب نه آهي! ||1||
ڪنهن ٻئي جي پرواهه ڇو ڪري،
جيڪڏهن هن جي سڄي زندگي، هن کي گڏ ڪري ٿو جيڪو واقعي گڏ ڪرڻ جي لائق آهي؟ ||1||روڪ||
دماغ جي عقل شرابي هاٿي وانگر آهي.
جيڪو ڪجهه به چوي ٿو اهو بلڪل ڪوڙو آهي، سڀ کان وڌيڪ ڪوڙ آهي.
پوءِ اسان کي نماز پڙهڻ لاءِ ڪهڙو منهن ڏيڻ گهرجي،
جڏهن فضيلت ۽ برائي ٻئي شاهدي طور هٿ ۾ آهن؟ ||2||
جيئن تون اسان کي بڻائين، تيئن اسان ٿينداسين.
توکان سواءِ ٻيو ڪوبه ڪونهي.
جيئن تون عطا ڪرين ٿو سمجھ، تيئن اسان کي به ملي ٿو.
جيئن تنهنجي مرضي آهي، تيئن تون اسان جي رهنمائي ڪر. ||3||
ديوي ڪرسٽل جي همراهن، انهن جي ساٿين، ۽ انهن جا آسماني خاندان
انهن مان، Ambrosial Nectar جو جوهر پيدا ٿئي ٿو.
اي نانڪ، هي خالق رب جي مال ۽ ملڪيت آهي.
ڪاش اها ضروري حقيقت سمجهي وڃي ها! ||4||9||
آسا، پهرين مهل:
جڏهن سندس فضل سان هو منهنجي گهر آيو، تڏهن منهنجا ساٿي گڏجي منهنجي شاديءَ جو جشن ملهائيندا هئا.
هن راند کي ڏسي، منهنجو ذهن خوش ٿي ويو. منهنجو مڙس مون سان شادي ڪرڻ آيو آهي. ||1||
پوءِ ڳايو - ها، حڪمت ۽ فڪر جا گيت ڳايو، اي دلہن.
منهنجي زال، دنيا جي زندگي، منهنجي گهر ۾ آئي آهي. ||1||روڪ||
جڏهن منهنجي شادي گوردواريءَ، گروءَ جي دروازي ۾ ٿي هئي، تڏهن مون پنهنجي مڙس سان ملاقات ڪئي هئي، ۽ مون کيس سڃاڻي ورتو هو.
سندس ڪلام ٽن جهانن ۾ پکڙيل آهي. جڏهن منهنجي انا خاموش ٿي وئي ته منهنجو دماغ خوش ٿيو. ||2||
هو پاڻ پنهنجي ڪم جو انتظام ڪري ٿو. هن جا معاملا ٻيو ڪير به ترتيب ڏئي نٿو سگهي.
هن شاديءَ سان سچائي، سڪون، رحمت ۽ ايمان پيدا ٿئي ٿو. پر اُهو گرومُخ ڪيترو ٿورڙو آهي جيڪو اُن کي سمجهي! ||3||
نانڪ چوي ٿو ته، رب اڪيلو ئي سڀني جو مڙس آهي.
هوءَ، جنهن تي هو پنهنجي فضل جي نظر رکي ٿو، اها خوش روح دلہن بڻجي ٿي. ||4||10||
آسا، پهرين مهل:
گهر ۽ ٻيلو هڪجهڙا آهن، ان لاءِ جيڪو امن ۽ شانتي جي توازن ۾ رهي ٿو.
هن جي بڇڙائي ختم ٿي ويندي آهي، ۽ خدا جي ساراهه ان جي جاء وٺندي آهي.
سچي نالي کي وات سان ڳائڻ ئي سچي ڏاڪڻ آهي.