تنهنجو جسم ڪنهن به مرض ۾ مبتلا نه ٿيندو ۽ توکي سڀ ڪجهه ملي ويندو. ||78||
فريد، پکي هن خوبصورت دنيا جي باغ ۾ مهمان آهي.
صبح جو ڊرم وڄي رهيا آهن - وڃڻ لاءِ تيار ٿي وڃو! ||79||
فريد، مشڪ رات جي وقت آزاد ٿيندي آهي. جيڪي سمهي رهيا آهن انهن کي حصو نه ٿو ملي.
جن جون اکيون ننڊ سان ڳريون آهن، سي ڪيئن حاصل ڪن؟ ||80||
فريد، مون سمجهيو ته مان مصيبت ۾ آهيان. سڄي دنيا مصيبت ۾ آهي!
مون جڏهن ٽڪريءَ تي چڙهائي ۽ چوڌاري نظر ڦيرائي ته مون کي هر گهر ۾ اها باهه نظر آئي. ||81||
پنجين مهل:
فريد، هن سهڻي ڌرتيءَ جي وچ ۾ ڪنڊن جو باغ آهي.
اهي عاجز جن کي پنهنجي روحاني استاد جي طرفان برڪت حاصل آهي، انهن کي هڪ رڳ به نه لڳندو آهي. ||82||
پنجين مهل:
فريد، زندگي برڪت ۽ خوبصورت آهي، خوبصورت جسم سان گڏ.
ڪي ٿورا ئي ملن ٿا، جيڪي پنهنجي محبوب رب سان پيار ڪن ٿا. ||83||
اي درياءَ، پنهنجا ڪنارا ناس نه ڪر؛ توھان کي پڻ چيو ويندو توھان جو حساب ڏيو.
درياهه جنهن طرف به وهي ٿو رب جو حڪم آهي. ||84||
فريد، ڏينهن ڏکن ۾ گذري ٿو، رات پريشانيءَ ۾ گذري.
ٻيڙيءَ وارو اُٿي بيٺو ۽ رڙ ڪري ٿو، ”ٻيڙي واڙي ۾ ڦاسي وئي آهي! ||85||
درياهه وهندو رهي ٿو. اهو پنهنجي ڪنارن ۾ کائڻ پسند ڪندو آهي.
ٻيڙيءَ کي ڇا ڪري سگهي ٿو ٻيڙيءَ جو، جيڪڏهن ٻيڙيءَ وارو هوشيار رهي؟ ||86||
فريد، اهڙا درجن آهن، جيڪي چوندا آهن دوست؛ مان ڳوليان ٿو، پر مان هڪ به نه ڳولي سگهان ٿو.
مان پنهنجي محبوب کي ٻرندڙ باهه وانگر ترسان ٿو. ||87||
فريد، هي جسم سدا ٻرندڙ آهي. ڪير برداشت ڪري سگهي ٿو هن مسلسل مصيبت کي؟
مون ڪنن ۾ پلگ لڳائي ڇڏيا آهن. مون کي پرواه ناهي ته هوا ڪيتري وهي رهي آهي. ||88||
فريد، خدا جون کجورون پڪيون آهن، ۽ ماکي جا نديون وهن ٿيون.
هر گذرندڙ ڏينهن سان، توهان جي زندگي چوري ٿي رهي آهي. ||89||
فريد، منھنجو سڙيل بدن سڙيل بڻجي ويو آھي. ڪڪر منهنجي هٿن تي چُپ ڪري رهيا آهن.
اڃان تائين، خدا منهنجي مدد ڪرڻ لاء نه آيو آهي. ڏس، هي آهي سڀني فاني مخلوق جي قسمت. ||90||
ڪَنَن منھنجو ڳچيءَ ڳولھيو آھي، ۽ منھنجو سڄو گوشت کائي ويا آھن.
پر مهرباني ڪري انهن اکين کي هٿ نه ڏيو؛ مون کي پنهنجي رب کي ڏسڻ جي اميد آهي. ||91||
اي ڪانوَ، نه چتائي منهنجي ڳچيءَ کي. جيڪڏهن توهان ان تي لهي ويا آهيو، ڀڄي وڃو.
ان ڳچيءَ جو گوشت نه کائو، جنهن ۾ منهنجو رب آهي. ||92||
فريد، فقير قبر کي سڏي ٿو، ”اي بي گهر، پنهنجي گهر موٽي اچ.
توکي ضرور مون وٽ اچڻو پوندو. موت کان نه ڊڄ." ||93||
هنن اکين ڏٺا آهن تمام گهڻا ڇڏيا.
فريد، ماڻهن کي پنهنجي قسمت آهي، ۽ مون کي منهنجي آهي. ||94||
خدا فرمائي ٿو، ”جيڪڏهن تون پنهنجو پاڻ کي سڌاريندين ته مون سان ملندو ۽ مون سان ملڻ سان تون امن ۾ رهندين.
اي فريد، جيڪڏهن تون منهنجي هوندين، ته سڄي دنيا تنهنجو ٿي ويندي." ||95||
سنڌوءَ جي ڪنڌيءَ تي وڻ ڪيترو وقت لڪل رهي سگهندا؟
فريد، نرم مٽيءَ جي ٿانءَ ۾ پاڻي ڪيترو وقت رکي سگهندو؟ ||96||
فريد، حويليون خالي آهن. جيڪي انھن ۾ رھندا ھئا سي زمين جي اندر رھڻ لڳا.