ڪنهن پنهنجي ذهن کي قتل ڪري پاڻ کي ثابت، معجزاتي روحاني طاقتن جو مالڪ بڻائي ڇڏيو آهي؟ ||1||
اهو خاموش بابا ڪير آهي، جنهن پنهنجي ذهن کي ماريو آهي؟
ذهن کي مارڻ سان، ٻڌاءِ ڪير بچي؟ ||1||روڪ||
هرڪو ذهن ذريعي ڳالهائيندو آهي.
ذهن کي مارڻ کان سواءِ، عقيدتمند عبادت نه ٿيندي آهي. ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، جنهن کي هن راز جي خبر آهي،
ٽنهي جهانن جي پالڻهار کي پنهنجي ذهن ۾ ڏسي ٿو. ||3||28||
گوري، ڪبير جي:
تارا جيڪي آسمان ۾ نظر اچن ٿا
- اھو مصور ڪير آھي جنھن انھن کي پينٽ ڪيو؟ ||1||
ٻڌاءِ اي پنڊت، آسمان ڇا سان جڙيل آهي؟
وڏو نصيب آهي اهو ڄاڻندڙ جيڪو اهو ڄاڻي ٿو. ||1||روڪ||
سج ۽ چنڊ پنھنجي روشني ڏين ٿا.
خدا جي تخليقي وسعت هر جڳهه تي پکڙيل آهي. ||2||
ڪبير چوي ٿو، اُهو ئي ڄاڻي ٿو،
جنھن جي دل خداوند سان ڀريل آھي، ۽ جنھن جو وات بہ خداوند سان ڀريل آھي. ||3||29||
گوري، ڪبير جي:
سمرتي ويد جي ڌيءَ آهي، اي تقدير جا ڀائرو.
هوءَ زنجير ۽ رسي کڻي آئي آهي. ||1||
هن پنهنجي شهر جي ماڻهن کي قيد ڪري ڇڏيو آهي.
هن جذباتي وابستگي جي ڦڙي کي تنگ ڪري موت جو تير مارايو آهي. ||1||روڪ||
ڪٽڻ سان، هوءَ ڪٽي نه ٿي سگهي، ۽ هن کي ٽوڙي نه سگهجي.
هوءَ نانگ بڻجي وئي آهي، ۽ دنيا کي کائي رهي آهي. ||2||
منهنجي اکين اڳيان، هن سڄي دنيا ڦري ورتي آهي.
ڪبير چوي ٿو، رب جي نالي سان، مان ان کان بچي ويو آهيان. ||3||30||
گوري، ڪبير جي:
مون لڄن کي پڪڙي ورتو آهي ۽ لڳاتار ڳنڍيو آهي.
هر شيءِ کي ڇڏي، مان هاڻي آسمان ذريعي سواري ڪريان ٿو. ||1||
مون پاڻ کي پنهنجي جبل تي غور ڪيو،
۽ وجدان جي سڪون ۾، مون پنهنجا پير رکيا. ||1||روڪ||
اچو، ۽ مون کي آسمان ڏانهن سواري ڏي.
جيڪڏھن تون پوئتي رھندين ته پوءِ مان توکي روحاني محبت جي چاٻي سان ماريندس. ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، جيڪي بيزار رهن ٿا
ويداس، قرآن ۽ بائبل بهترين سوار آهن. ||3||31||
گوري، ڪبير جي:
اهو وات، جنهن ۾ پنجن لذيذ کاڌا کائيندا هئا
- مون ان وات ۾ شعلا لڳل ڏٺا آهن. ||1||
اي منهنجا مالڪ، منهنجا بادشاهه، مهرباني ڪري مون کي هن مصيبت مان ڇڏايو:
ڇا مان باھ ۾ سڙي نه وڃان، يا وري پيٽ ۾ اڇلايان. ||1||روڪ||
جسم ڪيترن ئي طريقن ۽ طريقن سان تباهه ڪيو ويو آهي.
ڪي ان کي ساڙي ڇڏيندا آهن، ۽ ڪي ان کي زمين ۾ دفن ڪندا آهن. ||2||
ڪبير چوي ٿو، اي پالڻھار، مھرباني ڪري مون کي پنھنجو لوٽس پير پڌرو ڪر.
ان کان پوء، اڳتي وڌو ۽ مون کي منهنجي موت ڏانهن موڪليو. ||3||32||
گوري، ڪبير جي:
هو پاڻ باهه آهي، ۽ هو پاڻ ئي واءُ آهي.
جڏهن اسان جو رب ۽ مالڪ ڪنهن کي ساڙڻ چاهي ته پوءِ ڪير بچائيندو؟ ||1||
جڏهن مان رب جو نالو ڳائيندو آهيان ته منهنجو جسم سڙي وڃڻ سان ڪهڙو فرق پوندو آهي؟
منهنجو شعور رب جي نالي ۾ سمايل آهي. ||1||روڪ||
ڪير ساڙيو ويو، ۽ ڪنهن کي نقصان ٿيو؟
رب کيڏي ٿو، جھڙيءَ طرح جادوگر پنھنجي بال سان. ||2||
ڪبير چوي ٿو، رب جي نالي جا ٻه اکر ڳايو - را ما.
جيڪڏھن اھو توھان جو پالڻھار ۽ مالڪ آھي، اھو توھان جي حفاظت ڪندو. ||3||33||
گوري، ڪبير جيئي، ڌو پاڌي:
مون يوگا جي مشق نه ڪئي آهي، يا منهنجي شعور کي مراقبي تي مرکوز ڪيو آهي.
بغير ڇڏڻ جي، مان مايا کان ڀڄي نه ٿو سگهان. ||1||
منهنجي زندگي ڪيئن گذري آهي؟