مون دنيا جي چالاڪ آلات ۽ ساراهه کي باهه ۾ ساڙي ڇڏيو آهي.
ڪي منهنجي باري ۾ چڱا ڳالهائين ٿا ۽ ڪي مون لاءِ بڇڙا ڳالهائين ٿا، پر مون پنهنجو جسم تو کي حوالي ڪيو آهي. ||1||
جيڪو به تنهنجي بارگاه ۾ اچي، اي خدا، پالڻهار ۽ مالڪ، تون پنهنجي مهربان فضل سان بچائين ٿو.
نوڪر نانڪ تنهنجي حرم ۾ داخل ٿيو آهي، پيارا رب؛ اي رب، مهرباني ڪري، هن جي عزت جي حفاظت ڪريو! ||2||4||
ڏينهن-گانڌاري:
مان ان تي قربان آهيان، جيڪو رب جي شان ۾ گيت ڳائي ٿو.
مان پاڪ گرو جي درشن جي برڪت وارو نظارو مسلسل ڏسي رهيو آهيان؛ هن جي دماغ ۾ رب جو نالو آهي. ||1||روڪ||
تون خالص ۽ بي عيب آهين، اي خدا، قادر مطلق رب ۽ مالڪ؛ مان ڪيئن ملائي سگهان ٿو، ناپاڪ، توسان؟
منهنجي ذهن ۾ هڪ ڳالهه آهي، ۽ منهنجي چپن تي ٻي ڳالهه؛ مان اهڙو غريب آهيان، بدقسمت ڪوڙو! ||1||
مان ظاهر آهي ته رب جو نالو ڳائيندو آهيان، پر منهنجي دل ۾، مان سڀ کان وڌيڪ بدڪار آهيان.
جيئن تو کي وڻي، مون کي بچايو، اي رب ۽ مالڪ. نوڪر نانڪ تنهنجي پناهه ڳولي ٿو. ||2||5||
ڏينهن-گانڌاري:
رب جي نالي کان سواءِ، سهڻا ائين ئي آهن، جيئن نڪ جيان.
جهڙو پٽ، ڪنهن طوائف جي گهر ۾ پيدا ٿيو، ان جو نالو لعنتي آهي. ||1||روڪ||
جن جي دلين ۾ پنهنجي پالڻهار جو نالو نه آهي، اهي سڀ کان وڌيڪ خراب ۽ خراب ڪوڙهه جا مريض آهن.
ان شخص وانگر جن جو ڪو به گرو نه آهي، اهي شايد ڪيتريون ئي شيون ڄاڻن، پر اهي رب جي درٻار ۾ لعنت آهن. ||1||
جن تي منھنجو پالڻھار مھربان ٿئي ٿو، اھي پاڪ جي پيرن جي تمنا ڪن ٿا.
اي نانڪ، گنهگار پاڪ ٿي ويندا آهن، پاڪ جي صحبت ۾ شامل ٿي ويندا آهن. گرو، سچي گرو جي پيروي ڪندي، اهي آزاد آهن. ||2||6|| ڇهن جو پهريون سيٽ ||
ڏينهن-گانڌاري، پنجين مهل، ٻيو بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي ماءُ، مان پنهنجي شعور کي گرو جي پيرن تي مرکوز ڪريان ٿو.
جيئن ته خدا پنهنجي رحمت ڏيکاري ٿو، منهنجي دل جو ڪمال ڦٽي ٿو، ۽ هميشه ۽ هميشه، مان رب تي غور ڪندو آهيان. ||1||روڪ||
هڪ رب اندر آهي، ۽ هڪ رب ٻاهر آهي. هڪ رب سڀني ۾ موجود آهي.
دل جي اندر، دل کان ٻاهر، ۽ سڀني هنڌن تي، خدا، ڪامل، سمايل نظر اچي ٿو. ||1||
تنهنجا ڪيترائي ٻانهن ۽ خاموش بابا تنهنجي تعريف جا گيت ڳائين ٿا، پر ڪنهن کي به تنهنجي حد نه ملي آهي.
اي امن ڏيندڙ، دردن کي ناس ڪندڙ، پالڻهار ۽ مالڪ- نوڪر نانڪ تو کان هميشه قربان آهي. ||2||1||
ڏينهن-گانڌاري:
اي ماءُ، جيڪو ٿيڻو آهي، سو ٿيندو.
خدا پنهنجي وسيع مخلوق کي ڦهلائي ٿو. هڪ حاصل ڪري ٿو، جڏهن ته ٻيو وڃائي ٿو. ||1||روڪ||
ڪڏهن هو خوشيءَ ۾ ڦاٽي ٿو، ته ڪڏهن ماتم ۾. ڪڏهن کلندو آهي ته ڪڏهن روئيندو آهي.
ڪڏهن هو انا جي گندگي سان ڀرجي ويندو آهي، ته ڪڏهن ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾ ان کي ڌوئي ڇڏيندو آهي. ||1||
ڪو به خدا جي عملن کي ختم نٿو ڪري سگهي. مان هن جهڙو ٻيو ڪوبه نه ڏسي سگهان ٿو.
چوي ٿو نانڪ، مان قربان آهيان گرو تي. سندس فضل سان، مان آرام سان ننڊ ۾ آهيان. ||2||2||