سالڪ، پنجون مهل:
اي مڙس رب، تو مون کي پنهنجي محبت جو ريشمي لباس ڏنو آهي ته جيئن منهنجي عزت کي ڍڪي ۽ حفاظت ڪري.
تون ئي حڪمت وارو ۽ سڀ ڪجهه ڄاڻيندڙ آهين، اي منهنجا مالڪ. نانڪ: مون تنهنجي قدر نه ڪئي آهي، رب. ||1||
پنجين مهل:
تنهنجي يادگيريءَ سان، مون کي سڀ ڪجهه مليو آهي. مون کي ڪجھ به ڏکيو نه ٿو لڳي.
جنهن جي عزت سچي مالڪ محفوظ ڪئي آهي- اي نانڪ، ان کي ڪو به بي عزت نٿو ڪري سگهي. ||2||
پورو:
رب جي ياد ڪرڻ سان، وڏو سڪون اچي ٿو.
ڪيتريون ئي بيماريون ختم ٿي وينديون آهن، رب جي پاڪائي ڳائڻ سان.
مڪمل سڪون اندر ۾ پکڙجي ٿو، جڏهن خدا ذهن ۾ اچي ٿو.
اُن وقت اُميدون پوريون ٿينديون آهن، جڏهن ڪنهن جو ذهن نالو سان ڀرجي ويندو آهي.
رستي ۾ ڪا به رڪاوٽ نه ايندي، جڏهن ڪو ماڻهو پنهنجي خودغرضي کي ختم ڪري ٿو.
عقل گرو کان روحاني حڪمت جي نعمت حاصل ڪري ٿي.
هو سڀ ڪجهه حاصل ڪري ٿو، جنهن کي رب پاڻ ڏئي ٿو.
تون سڀني جو رب ۽ مالڪ آهين. سڀ توهان جي حفاظت هيٺ آهن. ||8||
سالڪ، پنجون مهل:
نديءَ کي پار ڪندي، منھنجو پير نه ٺھيو- مان توسان پيار سان ڀريل آھيان.
اي منهنجا مالڪ، منهنجي دل تنهنجي پيرن سان ڳنڍيل آهي. رب نانڪ جي ٻيڙي ۽ ٻيڙي آهي. ||1||
پنجين مهل:
انهن جي نظر منهنجي بڇڙي ذهن کي ختم ڪري ٿي. اهي ئي منهنجا سچا دوست آهن.
مون سڄي دنيا کي ڳوليو آهي. اي ٻانهو نانڪ، ڪيڏا نادر آهن اهڙا ماڻهو! ||2||
پورو:
توکي ياد اچي ٿو، اي مالڪ ۽ مالڪ، جڏهن مان تنهنجي بندن کي ڏسان ٿو.
منهنجي ذهن جي غلاظت تڏهن دور ٿي ويندي آهي، جڏهن مان ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾ ويس.
سندس ٻانهي جي ڪلام تي غور ڪرڻ سان جنم ۽ موت جو خوف دور ٿي ويندو آهي.
سنت بندن کي ڳنڍيندا آهن، ۽ سڀ ڀوت پري ٿي ويندا آهن.
اهي اسان کي ان سان پيار ڪرڻ جي حوصلا افزائي ڪن ٿا، جيڪو سڄي ڪائنات قائم ڪري ٿو.
لاتعداد ۽ لامحدود رب جو تخت اعليٰ کان اعليٰ آهي.
رات ۽ ڏينهن، پنهنجي هٿن سان گڏ دٻايو، هر هڪ ۽ هر سانس سان، هن کي غور ڪيو.
جڏهن رب پاڻ مهربان ٿئي ٿو، تڏهن اسان کي سندس بندن جو معاشرو ملي ٿو. ||9||
سالڪ، پنجون مهل:
دنيا جي هن عجيب جنگل ۾، افراتفري ۽ مونجهارو آهي. روڊن تان گوڙ گونجڻ لڳو.
مون کي توسان پيار آهي، اي منهنجا مالڪ! اي نانڪ، مان خوشيءَ سان جهنگ پار ڪريان ٿو. ||1||
پنجين مهل:
سچو سماج انهن جي صحبت آهي، جيڪي رب جي نالي تي غور ڪن ٿا.
اي نانڪ، جن کي رڳو پنھنجا مفاد نظر اچن ٿا، تن سان واسطو نه رکو. ||2||
پورو:
منظور اهو وقت آهي، جڏهن ڪو سچو گرو سان ملي ٿو.
ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾ شامل ٿي، کيس وري درد نه ٿيندو آهي.
جڏهن هو ابدي مقام حاصل ڪري ٿو، ته هن کي ٻيهر پيٽ ۾ داخل ٿيڻ جي ضرورت ناهي.
هن کي هر جاءِ تي هڪ خدا ڏسڻ ۾ اچي ٿو.
هو پنهنجي مراقبي کي روحاني حڪمت جي جوهر تي ڌيان ڏئي ٿو، ۽ پنهنجو ڌيان ٻين نظرن کان هٽائي ٿو.
سڀ راڳ ان جي ئي ڳايا ويندا آهن، جيڪو پنهنجي وات سان ڳائيندو آهي.
رب جي حڪم کي محسوس ڪندي، هو خوش ٿئي ٿو، ۽ هو امن ۽ سڪون سان ڀريل آهي.
جيڪي مبعوث ڪيا ويا آهن ۽ رب جي خزاني ۾ رکيا ويا آهن، انهن کي ٻيهر جعلي قرار نه ڏنو ويو آهي. ||10||
سالڪ، پنجون مهل:
علحدگيءَ جا ڪيڏا ڏاڍا ڏکوئيندڙ آهن جن کي برداشت ڪرڻ.
ڪاش ماستر مونسان ملڻ اچي! اي نانڪ، مون کي پوءِ سڀ سچي راحت ملي ويندي. ||1||