شبد جي ڪلام ۾ مرڻ سان، تون هميشه جيئرو رهندين، ۽ تون وري ڪڏهن به نه مرندين.
نام جو امرت وارو امر دماغ لاءِ هميشه مٺو آهي. پر ڪي ٿورا آهن جن کي ڪلام ملي ٿو. ||3||
عظيم عطا ڪندڙ سندس تحفا پنهنجي هٿ ۾ رکي ٿو؛ هو انهن کي ڏئي ٿو جن کان هو راضي آهي.
اي نانڪ، نام سان ڀريل، اهي امن ڳوليندا آهن، ۽ رب جي درٻار ۾، اهي بلند ٿين ٿا. ||4||11||
سورت، ٽيون مهل:
سچي گرو جي خدمت ڪندي، خدائي راڳ اندر ۾ اڀري ٿو، ۽ هڪ کي حڪمت ۽ نجات سان برڪت ملي ٿي.
رب جو سچو نالو ذهن ۾ اچي وڃي ٿو، ۽ نالي جي ذريعي، نالو ۾ ضم ٿي وڃي ٿو. ||1||
سچي گرو کان سواءِ، سڄي دنيا چريو آهي.
انڌا، خود ارادي وارا انسان لفظ جي ڪلام کي نٿا سمجهن؛ انهن کي ڪوڙو شڪ ۾ ڦاسايو ويو آهي. ||روڪ||
ٽنهي منهن واري مايا انهن کي شڪ ۾ گمراهه ڪيو هو، ۽ اهي انا جي ڦڙي ۾ ڦاسي پيا آهن.
ڄمڻ ۽ موت سندن سرن تي لٽڪندا آهن، ۽ پيٽ مان وري جنم وٺندي، درد ۾ مبتلا آهن. ||2||
ٽي خوبيون پوري دنيا ۾ پکڙيل آهن. انا ۾ ڪم ڪرڻ سان، اهو پنهنجي عزت وڃائي ٿو.
پر جيڪو گرو مُخ بڻجي وڃي ٿو ان کي آسماني نعمت جي چوٿين حالت جو احساس ٿئي ٿو. هو رب جي نالي سان سڪون حاصل ڪري ٿو. ||3||
ٽي صفتون سڀ تنهنجون آهن، اي پالڻهار. توهان پاڻ انهن کي پيدا ڪيو آهي. جيڪو تون ڪندين، سو پورو ٿيندو.
اي نانڪ، رب جي نالي جي ذريعي، هڪ آزاد ٿيو آهي؛ شَبَدَ جي ذريعي، هُو خود غرضيءَ کان ڇوٽڪارو حاصل ڪري ٿو. ||4||12||
سورت، چوٿين مهل، پهريون بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
منهنجو پيارو رب پاڻ سڀني تي پکڙيل ۽ پکڙيل آهي. هو پاڻ ئي آهي، پاڻ ئي آهي.
منهنجو محبوب پاڻ هن دنيا ۾ واپار ڪندڙ آهي. هو پاڻ ئي سچو بينڪر آهي.
منهنجو محبوب پاڻ واپار ۽ واپار ڪندڙ آهي. هو پاڻ ئي سچو قرضدار آهي. ||1||
اي دماغ، رب، هار، هار، ۽ سندس نالي جي ساراهه ڪر.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، محبوب، عميق، ناپائدار ۽ بي انتها رب ملي ٿو. ||روڪ||
محبوب پاڻ سڀ ڪجهه ڏسي ٿو ۽ ٻڌي ٿو. هو پاڻ سڀني جاندارن جي وات مان ڳالهائي ٿو.
محبوب پاڻ اسان کي ريگستان ۾ وٺي ٿو، ۽ پاڻ ئي اسان کي رستو ڏيکاري ٿو.
محبوب پاڻ ئي آهي، سڀ کان وڌيڪ. هو پاڻ بي پرواهه آهي. ||2||
محبوب پاڻ، سڀ ڪجهه پاڻ ئي پيدا ڪيو آهي. هو پاڻ سڀني کي انهن جي ڪمن سان ڳنڍي ٿو.
محبوب پاڻ ئي مخلوق ٺاهي ٿو ۽ پاڻ ئي ان کي ناس ڪري ٿو.
هو پاڻ ئي گھاٽ آهي، ۽ هو پاڻ ئي ٻيڙي آهي، جيڪو اسان کي پار ڪري ٿو. ||3||
محبوب پاڻ بحر ۽ ٻيڙي آهي. هو پاڻ گرو آهي، ٻيڙيءَ جو مالڪ جيڪو ان کي هلائي ٿو
. محبوب پاڻ لنگهي ٿو ۽ پار ڪري ٿو. هو، بادشاهه، سندس عجيب راند ڏسي ٿو.
محبوب پاڻ مهربان مالڪ آهي. اي نوڪر نانڪ، هو معاف ڪري ٿو ۽ پاڻ سان ملائي ٿو. ||4||1||
سورت، چوٿين مهل:
هو پاڻ پيدا ٿيو آهي آنڊا مان، پيٽ مان، پگهر مان ۽ زمين مان؛ هو پاڻ براعظمن ۽ سڀني جهانن جو آهي.
هو پاڻ ئي ڌاڳو آهي، ۽ هو پاڻ ئي گھڻا موتي آهي. هن پنهنجي عظيم طاقت جي ذريعي، هن دنيا کي ڇڪايو آهي.