هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
رامڪليءَ جو وار، ٽيون مهل، ”جوڌا ۽ ويرا پورباڻي“ جي ڳائڻ لاءِ:
سالڪ، ٽيون مهل:
سچو گرو عقلمندي جو ميدان آهي. جيڪو هن سان پيار ڪرڻ جو حوصلو رکي ٿو،
اتي نالي جو ٻج پوکيو. نالو اُڀري ٿو، ۽ هو اسم ۾ سمايل رهي ٿو.
پر هي انا پرستي شڪ جو ٻج آهي. ان کي ختم ڪيو ويو آهي.
اُتي نه پوکيو وڃي ٿو ۽ نڪي اُڀري ٿو. جيڪو خدا اسان کي عطا ڪري ٿو، اسان کائيندا آهيون.
جڏهن پاڻي پاڻيءَ سان ملي ٿو ته ان کي ٻيهر جدا نٿو ڪري سگهجي.
اي نانڪ، گورمک عجيب آهي. اچو، ماڻهو، ۽ ڏسو!
پر غريب عوام ڇا ڏسي؟ اهي نٿا سمجهن.
اُهو ئي ڏسي ٿو، جنهن کي رب ڏي ٿو. رب اچي ٿو سندس ذهن ۾. ||1||
ٽيون مهل:
پاڻ سڳورا انسان غم ۽ مصيبت جو ميدان آهي. هو غم کي صاف ڪري ٿو، ۽ غم کائي ٿو.
ڏک ۾ ئي ڄمي ٿو ۽ غم ۾ ئي مري ٿو. انا پرستيءَ ۾ ڪم ڪندي، سندس زندگي گذري ويندي آهي.
هو وري جنم جي اچڻ ۽ وڃڻ کي نٿو سمجهي. انڌو ماڻهو انڌو ٿي ڪم ڪري ٿو.
هو ڏيڻ واري کي نٿو ڄاڻي، پر جيڪو ڏنو ويو آهي ان سان جڙيل آهي.
اي نانڪ، هو پنهنجي مقرر ڪيل تقدير مطابق عمل ڪري ٿو. هو ٻيو ڪجهه به نٿو ڪري سگهي. ||2||
ٽيون مهل:
سچي گروءَ سان ملڻ سان، دائمي سڪون حاصل ٿيندو آهي. هو پاڻ اسان کي هن سان ملڻ جي هدايت ڪري ٿو.
امن جي صحيح معنيٰ اِها آهي، ته انسان پنهنجي اندر ۾ بيدار ٿئي.
جهالت جو شڪ ختم ٿي وڃي ٿو، ۽ روحاني حڪمت حاصل ٿئي ٿي.
نانڪ اڪيلو رب ڏانهن ڏسڻ لاءِ اچي ٿو. جتي هو ڏسندو آهي، اتي هو آهي. ||3||
پورو:
سچي رب پنهنجو تخت ٺاهيو، جنهن تي هو ويٺو آهي.
هو پاڻ ئي سڀ ڪجهه آهي. اھو اھو آھي جيڪو گرو جي ڪلام جو ڪلام چوي ٿو.
هن پنهنجي عظيم تخليقي طاقت جي ذريعي، هن عمارتون ۽ هوٽلون ٺاهي ۽ ٺاهي.
هن ٻه ڏيئا ٺاهيا، سج ۽ چنڊ؛ هن ڀرپور فارم ٺاهيو.
هو پاڻ ڏسي ٿو، ۽ هو پاڻ ٻڌي ٿو. گرو جي ڪلام تي غور ڪريو. ||1||
واهه! واهه! سلام، سلام، اي سچا بادشاهه! تنهنجو نالو سچو آهي. ||1||روڪ||
سلوڪ:
ڪبير، مون پاڻ کي هننا جي پيسٽ ۾ ڀري ڇڏيو آهي.
اي منھنجا پالڻھار، تو مون کي نوٽيس نه ورتو. تو مون کي ڪڏهن به پنهنجي پيرن تي نه لڳايو. ||1||
ٽيون مهل:
اي نانڪ، منهنجو مڙس رب مون کي هينا پيسٽ وانگر رکندو آهي. هن مون کي پنهنجي فضل جي نظر سان نوازيو.
هو پاڻ مون کي پيس، ۽ پاڻ ئي مون کي رڱي ٿو. هو پاڻ مون کي پنهنجي پيرن تي لڳائي ٿو.
ھي آھي منھنجي پالڻھار جي پيار جو پيالو. هو ڏئي ٿو جيئن هو چونڊي. ||2||
پورو:
توهان دنيا کي ان جي مختلف قسمن سان پيدا ڪيو؛ توهان جي حڪم جي حڪم سان، اهو اچي ٿو، وڃي ٿو، ۽ ٻيهر توهان ۾ ملي ٿو.
تون پاڻ ڏسين ٿو، ۽ ڦٽي نڪرندو آهين. ٻيو ڪو به ڪونهي.
جيئن توکي وڻي، تون مون کي سنڀالي. گرو جي ڪلام جي ذريعي، مان توکي سمجهان ٿو.
تون سڀني جي طاقت آهين. جيئن توهان کي راضي ٿئي، توهان اسان کي اڳتي وڌايو.
توکان وڏو ڪو ٻيو ناهي. مون کي ڪنهن سان ڳالهائڻ ۽ ڳالهائڻ گهرجي؟ ||2||
سالڪ، ٽيون مهل:
شڪ جي لالچ ۾، مون سڄي دنيا ۾ گھميو. ڳوليندي، مان مايوس ٿي ويس.