ڌرم جو صحيح جج انهن جي خدمت ڪندو آهي؛ برڪت وارو آهي رب جيڪو انهن کي سينگاريو. ||2||
جيڪو دماغ مان ذهني خرابي کي ختم ڪري ٿو، ۽ جذباتي وابستگي ۽ غرور کي ختم ڪري ٿو،
سڀيئي وسيع روح کي سڃاڻڻ لاءِ اچي ٿو، ۽ وجدان سان اسم ۾ جذب ٿئي ٿو.
سچي گروءَ کان سواءِ، خود غرض انسانن کي ڇوٽڪارو نه ٿو ملي. اهي چرين وانگر چوڌاري ڦرندا آهن.
اهي شبد تي غور نه ڪندا آهن. بدعنواني ۾ مصروف، اهي صرف خالي لفظ چوندا آهن. ||3||
هو پاڻ ئي سڀ ڪجهه آهي. ٻيو ڪو به نه آهي.
مان ائين ڳالهائيندو آهيان جيئن هو مون کي ڳالهائيندو آهي، جڏهن هو پاڻ مون کي ڳالهائيندو آهي.
گرومڪ جو ڪلام خود خدا آهي. شبد جي ذريعي، اسان هن ۾ ملن ٿا.
اي نانڪ، نالو ياد ڪر؛ سندس خدمت ڪرڻ سان، سڪون ملي ٿو. ||4||30||63||
سري راگ، ٽيون مهل:
دنيا انا جي گندگي سان آلوده آهي، تڪليف ۾ مبتلا آهي. اها گندگي هنن جي ٻچن جي محبت جي ڪري انهن تي لڪي رهي آهي.
اناپرستي جي اها گندگي سوين مقدس مزارن تي غسل ڪرڻ سان به ڌوئي نه ٿي سگهي.
هر قسم جون رسمون ادا ڪندي، ماڻهن کي ٻه ڀيرا وڌيڪ گندگي سان گندو ڪيو ويندو آهي.
اها گندگي پڙهڻ سان نه هٽي. اڳتي وڃو، ۽ عقل وارن کان پڇو. ||1||
اي منھنجا دماغ، گرو جي حرم ۾ اچي، تون پاڪ ۽ پاڪ ٿي ويندين.
پاڻ سڳورا رب، هار، هار جو نالو ڳائيندي بيزار ٿي ويا آهن، پر انهن جي گندگي دور نه ٿي سگهي آهي. ||1||روڪ||
آلوده ذهن سان، عبادت جي خدمت نه ٿي ڪري سگهجي، ۽ رب جو نالو، حاصل نه ٿو ڪري سگهجي.
ناپاڪ، خود غرض انسان، گندگي ۾ مري ويندا آهن، ۽ بي عزتي سان هليا ويندا آهن.
گروءَ جي مهربانيءَ سان، رب اچي ٿو ذهن ۾، ۽ انا جي گندگي دور ٿي وڃي ٿي.
جيئن اونداهي ۾ روشن چراغ، گرو جي روحاني حڪمت جهالت کي ختم ڪري ٿي. ||2||
”مون اهو ڪيو آهي، ۽ مان اهو ڪندس“ - مان اهو چوڻ لاءِ بيوقوف آهيان!
مون کي وسري ويو آهي سڀ ڪرڻ وارو؛ مان دوئي جي محبت ۾ گرفتار آهيان.
مايا جي درد جيترو وڏو درد ڪونهي. اهو ماڻهن کي سڄي دنيا ۾ گھمڻ لاءِ ڊوڙائي ٿو، جيستائين اهي ختم ٿي وڃن.
گروءَ جي تعليم سان، دل ۾ سچي نالي سان سڪون ملي ٿو. ||3||
مان قربان آهيان انهن تي جيڪي رب سان ملن ٿا.
هي ذهن عقيدت جي پوڄا سان ڳنڍيل آهي؛ گرباني جي سچي ڪلام ذريعي، اهو پنهنجو گهر ڳولي ٿو.
دل سان گڏ ۽ زبان سان گڏ، سچي رب جي شان ۾ گيت ڳايو.
اي نانڪ، ڪڏهن به نه وساريو نالو؛ پاڻ کي سچي ذات ۾ غرق ڪريو. ||4||31||64||
سري راگ، چوٿين مهل، پهريون بيت:
منهنجي ذهن ۽ جسم ۾ جدائي جو شديد درد آهي. منهنجو محبوب مون سان منهنجي گهر ۾ ڪيئن ايندو؟
جڏهن مان پنهنجي خدا کي ڏسان ٿو، خدا کي پاڻ کي ڏسي، منهنجو درد دور ٿي ويو آهي.
مان وڃان ٿو ۽ پنھنجن دوستن کان پڇان ٿو، "مان ڪيئن ملندو ۽ خدا سان ملندو؟" ||1||
اي منهنجا سچا گرو، توکان سواءِ منهنجو ٻيو ڪوبه ڪونهي.
مان بيوقوف ۽ جاهل آهيان؛ مان تنهنجو پناهه ڳوليان ٿو. مهرباني ڪري رحم ڪر ۽ مون کي رب سان گڏ ڪريو. ||1||روڪ||
سچو گرو، رب جي نالي جو عطا ڪندڙ آهي. خدا پاڻ اسان کي هن سان ملڻ جو سبب بڻائيندو آهي.
سچو گرو سمجھي ٿو رب خدا کي. گروءَ جهڙو عظيم ٻيو ڪو به ڪونهي.
آءٌ اچي گروءَ جي درگاهه ۾ ٽُٽي پيو آهيان. هن جي مهرباني، هن مون کي خدا سان متحد ڪيو آهي. ||2||
ان کي ڪنهن به ضدي ذهن جي ڪري نه مليو آهي. سڀ ڪوشش کان بيزار ٿي ويا آهن.