هي اجڙيل دنيا ڪاغذ جو قلعو آهي، رنگ ۽ روپ ۽ چالاڪ چالن جو.
پاڻيءَ جو هڪ ننڍڙو ڦڙو يا واءُ جو هڪ ننڍڙو ڦڙو ان جي شان کي تباهه ڪري ٿو. هڪ پل ۾، ان جي زندگي ختم ٿي وئي آهي. ||4||
اهو هڪ درياهه جي ڪناري جي ڀرسان هڪ وڻ جي گهر وانگر آهي، ان گهر ۾ نانگ جي ٿلهي سان.
جڏهن درياهه اونڌو ٿئي ٿو ته وڻن جي گهر جو ڇا ٿيندو؟ سانپ چڪندو آهي، دماغ ۾ دولتا وانگر. ||5||
گرو جي روحاني حڪمت جي جادو جادو جي ذريعي، ۽ گرو جي تعليمات جي ڪلام تي مراقبت، خرابي ۽ فساد کي ساڙيو وڃي ٿو.
ذهن ۽ جسم کي ٿڌو ۽ سڪون ملي ٿو ۽ سچائي حاصل ٿئي ٿي، رب جي عجيب ۽ منفرد عبادت جي ذريعي. ||6||
جيڪو موجود آهي اهو سڀ توهان کان پڇي ٿو؛ تون سڀني مخلوقن تي مهربان آهين.
مان تنهنجو مقبرو ڳوليان ٿو؛ مهرباني ڪري منهنجي عزت بچائي، اي رب العالمين، ۽ مون کي سچائي سان برڪت ڪر. ||7||
دنياوي ڪمن ۾ جڪڙيل، انڌو نه ٿو سمجهي. هو هڪ قاتل قصاب وانگر ڪم ڪري ٿو.
پر جيڪڏهن هو سچي گروءَ سان ملي ٿو، ته پوءِ هو سمجهي ٿو ۽ سمجهي ٿو، ۽ سندس ذهن سچي روحاني حڪمت سان ڀريل آهي. ||8||
سچ کان سواءِ، هي بيڪار جسم ڪوڙو آهي. ان تي مون پنهنجي گروءَ سان صلاح ڪئي.
اي نانڪ، ته خدا مون کي خدا ظاهر ڪيو آهي. سچ کان سواء، سڄي دنيا صرف هڪ خواب آهي. ||9||2||
مالار، پهرين مهل:
مينهن پکي ۽ مڇي پاڻيءَ ۾ سڪون ڳولين ٿا. هرڻ گھنٽي جي آواز سان خوش ٿيندو آهي. ||1||
رات جو مينهن پکيڙي ٿو، اي منهنجي ماءُ. ||1||روڪ||
اي منهنجا محبوب، تو لاءِ منهنجي محبت ڪڏهن به ختم نه ٿيندي، جيڪڏهن اها تنهنجي مرضي آهي. ||2||
ننڊ هلي وئي آهي، ۽ منهنجي جسم مان خود غرضي ختم ٿي وئي آهي. منهنجي دل سچائي جي تعليمات سان ڀريل آهي. ||3||
وڻن ۽ ٻوٽن جي وچ ۾ اڏامي، مان بکيو رهيس. رب جي نالي ۾ پيار سان پيئي، مان مطمئن آهيان. ||4||
مان توکي ڏسان ٿو، ۽ منهنجي زبان توکي سڏي ٿي. مان تنهنجي درشن جي برڪت واري نظر لاءِ اڃايل آهيان. ||5||
منهنجي محبوب کان سواءِ، مان جيترو پاڻ کي سينگاريان ٿو، اوترو ئي منهنجو بدن سڙي ٿو. اهي ڪپڙا منهنجي جسم تي سٺا نٿا لڳن. ||6||
منهنجي محبوب کان سواءِ، مان هڪ پل لاءِ به جيئرو رهي نٿو سگهان. ساڻس ملڻ کان سواءِ، مان سمهي نه سگھندس. ||7||
هن جو مڙس رب ويجهو آهي، پر خراب ڪنوار کي خبر ناهي. سچو گرو هن کي ظاهر ڪري ٿو. ||8||
جڏهن هوءَ هن سان آسانيءَ سان ملي ٿي، تڏهن هوءَ سڪون حاصل ڪري ٿي. لفظ جو لفظ خواهش جي باهه کي وسائي ٿو. ||9||
نانڪ چوي ٿو، تو جي ذريعي، اي پالڻھار، منهنجو دماغ راضي ۽ مطمئن آهي؛ مان تنهنجي قدر بيان نٿو ڪري سگهان. ||10||3||
مالار، پهرين مهل، اشٽپديه، ٻيو بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
زمين پاڻيءَ جي وزن هيٺ لهي ٿي،
اونچا جبل ۽ هيٺاهين جا غار.
گروءَ جي ڪلام تي غور ڪرڻ سان ساگر سڪون ٿي وڃي ٿو.
آزاديءَ جي واٽ ملي ٿي انا کي مات ڏيئي. ||1||
مان انڌو آهيان؛ مان نالي جي روشني ڳوليان ٿو.
مان رب جي نالي جو سهارو وٺان ٿو. مان گرو جي خوف جي اسرار جي رستي تي هلان ٿو. ||1||روڪ||