سالڪ، پنجون مهل:
بدمعاشن پنهنجي ئي ڪوششن سان پنهنجون سموريون باقيات تباهه ڪري ڇڏيون آهن.
سنتن جو سهارو، اي نانڪ، ظاهر آهي، هر هنڌ پکڙيل آهي. ||1||
پنجين مهل:
جيڪي شروع کان ئي ڀلجي ويا، اُنهن کي ڪٿي پناهه ملندي؟
اي نانڪ، اهي سڀ کان وڌيڪ طاقتور، سببن جي سببن کي ماريندا آهن. ||2||
پورو، پنجين مهل:
اُھي ڦڙا ھٿن ۾ کڻن ٿا، ۽ رات جو ٻاھر نڪرندا آھن ته ٻين جو گلا ڪن، پر اي انسان، خدا سڀ ڪجھ ڄاڻي ٿو.
اهي ٻين مردن جي عورتن تي جاسوسي ڪن ٿا، انهن جي لڪيل هنڌن ۾ لڪيل آهن.
اهي چڱي طرح محفوظ جڳهن ۾ ڀڃندا آهن، ۽ مٺي شراب ۾ مزو ڪندا آهن.
پر اھي پنھنجن ڪمن تي پشيمان ٿيندا - اھي پنھنجو ڪم ٺاھيندا آھن.
عذرا-ايل، موت جو فرشتو، انهن کي تيل جي دٻي ۾ تل جي داڻي وانگر چوري ڇڏيندو. ||27||
سالڪ، پنجون مهل:
سچي بادشاھ جا نوڪر قابل قبول ۽ منظور ٿيل آھن.
اُهي جاهل جيڪي ٻچن جي خدمت ڪن ٿا، اي نانڪ، سڙي، برباد ٿي مري وڃن ٿا. ||1||
پنجين مهل:
اها تقدير جيڪا خدا جي طرفان شروع کان ئي مقرر ڪئي وئي هئي، ان کي ختم نه ٿو ڪري سگهجي.
رب جي نالي جي دولت نانڪ جي راڄڌاني آهي؛ هو ان تي سدائين غور ڪندو آهي. ||2||
پورو، پنجين مهل:
جنهن کي پالڻهار خدا کان لات ملي آهي- هو پنهنجو پير ڪٿي رکي سگهي ٿو؟
هو بيشمار گناهه ڪري ٿو، ۽ مسلسل زهر کائي ٿو.
ٻين تي ٺٺوليون ڪري، برباد ٿي مري ٿو. هن جي جسم ۾، هو جلندو آهي.
جنهن کي سچي پالڻهار ۽ پالڻهار جو ڌڪ رسيو آهي، تنهن کي هاڻي ڪير بچائيندو؟
نانڪ غائب رب جي حرمت ۾ داخل ٿيو آهي، بنيادي وجود. ||28||
سالڪ، پنجون مهل:
سڀ کان وڌيڪ خوفناڪ دوزخ ۾، خوفناڪ درد ۽ مصيبت آهي. اھا نادانن جي جاءِ آھي.
اهي اي نانڪ، خدا جي طرفان ماريا ويا آهن، ۽ اهي هڪ تمام ڏکوئيندڙ موت مري ويندا آهن. ||1||
پنجين مهل:
هر قسم جون دوائون تيار ٿي سگهن ٿيون، پر بدمعاش جو ڪو به علاج ڪونهي.
جن کي رب پاڻ گمراھ ڪري ٿو، اي نانڪ، سڙي پون ٿا ۽ وري جنم وٺن ٿا. ||2||
پورو، پنجين مهل:
پنهنجي مرضي سان، سچي گرو مون کي سچي رب جي نالي جي لازوال دولت سان نوازيو آهي.
منهنجي سڀ پريشاني ختم ٿي وئي آهي؛ مان موت جي خوف کان نجات حاصل ڪري چڪو آهيان.
ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾ جنسي خواھش، ڪاوڙ ۽ ٻيون بڇڙايون ذليل ٿي ويون آھن.
جيڪي سچي پالڻهار جي بجاءِ ڪنهن ٻئي جي خدمت ڪن ٿا، سي آخر ۾ بيڪار مري وڃن ٿا.
گرو نانڪ کي بخشش سان نوازيو آهي؛ هو رب جي نالي سان متحد آهي. ||29||
سالڪ، چوٿون مهل:
هو پشيمان نه آهي، جنهن جي دل ۾ لالچ آهي، ۽ جيڪو مسلسل ڪوڙهه جي مرض وانگر مايا جي پٺيان ڊوڙندو رهي ٿو.
جڏهن هن توبه ڪندڙ کي پهرين دعوت ڏني وئي، هن اسان جي خيرات کان انڪار ڪيو. پر بعد ۾ هن توبه ڪئي ۽ پنهنجي پٽ کي موڪليو، جيڪو جماعت ۾ ويٺو هو.
ڳوٺاڻا سڀ کلڻ لڳا ۽ چوڻ لڳا ته لالچ جي موج هن توبه ڪندڙ کي تباهه ڪري ڇڏيو آهي.
جيڪڏهن هو ٿورو مال ڏسي ٿو، ته هو اتي وڃڻ جي جرئت نه ڪندو آهي. پر جڏهن هو تمام گهڻو مال ڏسي ٿو، توبه ڪندڙ پنهنجي واعدن کي ڇڏي ٿو.
اي تقدير جا ڀائرو، هو توبهه ڪندڙ نه آهي- هو رڳو هڪ سارس آهي. گڏ ويٺي، پاڪ جماعت اهو فيصلو ڪيو آهي.
توبهه ڪندڙ سچي اصلي ذات جي گاريون ڏئي ٿو، ۽ مادي دنيا جي ساراهه ڳائي ٿو. هن گناهه لاء، هن کي رب جي لعنت آهي.
ڏسو ميوو جيڪو توبهه ڪندڙ گڏ ڪري ٿو، عظيم پريم جي بدمعاشي لاء؛ سندس سڀ محنت بيڪار ٿي ويا.
جڏهن هو بزرگن جي وچ ۾ ٻاهر ويهندو آهي، هن کي توبهه ڪندڙ سڏيو ويندو آهي؛ پر جڏهن هو جماعت ۾ ويٺو آهي، توبه ڪندڙ گناهه ڪري ٿو. رب پاڪ توبه ڪندڙ جي ڳجهي گناهه کي بزرگن آڏو پڌرو ڪري ڇڏيو آهي.