لعنت آھي انھن جي زندگين تي جيڪي پنھنجيون اميدون ٻين ۾ رکندا آھن. ||21||
فريد، جيڪڏهن منهنجو دوست آيو ته اتي هجان ها ته پاڻ کي هن جي آڏو قربان ڪريان ها.
هاڻي منهنجو گوشت گرم ڪوئلن تي ڳاڙهي رهيو آهي. ||22||
فريد، هاري ببول جا وڻ پوکي ٿو، ۽ انگور جي خواهش رکي ٿو.
هُو اُن گھمائي رهيو آهي، پر هو ريشم پائڻ چاهي ٿو. ||23||
فريد، رستو مٽيءَ وارو آهي، ۽ منهنجي محبوب جو گهر تمام پري آهي.
جيڪڏهن مان ٻاهر وڃان ته منهنجو ڪمبل سڪي ويندو، پر جيڪڏهن مان گهر ۾ رهيس ته منهنجي دل ڀڄي ويندي. ||24||
منهنجو ڪمبل رب جي مينهن جي برسات سان ٻرندڙ، ٻرندڙ آهي.
مان پنهنجي دوست سان ملڻ لاءِ ٻاهر وڃي رهيو آهيان ته جيئن منهنجي دل ٽٽي نه پوي. ||25||
فريد، مون کي انديشو هو ته شايد منهنجي پگڙي مٽي نه ٿي وڃي.
منهنجي بي خيالي پاڻ کي اها خبر نه هئي ته هڪ ڏينهن مٽي منهنجي مٿي کي به کائي ويندي. ||26||
فريد: ڪمند، مٺائي، ڪمند، گڙ، ماکي ۽ بهنس جو کير
- اهي سڀ شيون مٺيون آهن، پر اهي توهان جي برابر نه آهن. ||27||
فريد، منهنجي ماني ڪاٺ جي آهي، ۽ بک منهنجي ڀاڪر آهي.
جيڪي مکڻ جي ماني کائيندا آهن، اهي سخت دردن ۾ مبتلا هوندا. ||28||
سڪل ماني کائو، ۽ ٿڌو پاڻي پيئو.
فريد، جيڪڏهن تون ڪنهن ٻئي جي مکڻ واري ماني ڏسين ته ان تي حسد نه ڪر. ||29||
هن رات، مون کي پنهنجي مڙس سان گڏ ننڊ نه آئي، ۽ هاڻي منهنجو جسم درد ۾ آهي.
وڃي ويران ڪنوار کان پڇ ته رات ڪيئن گذري؟ ||30||
هن کي پنهنجي سسر جي گهر ۾ آرام جي جاءِ نه ملندي آهي ۽ نه ئي پنهنجي والدين جي گهر ۾.
هن جو مڙس رب هن جي پرواهه نه ڪندو آهي. هوءَ ڪهڙي قسم جي برڪت واري، خوش روح دلہن آهي؟ ||31||
پنهنجي سسر جي گهر آخرت ۾ ۽ هن دنيا ۾ پنهنجي ماءُ پيءُ جي گهر ۾، هوءَ پنهنجي مڙس جي آهي. هن جو مڙس ناقابل رسائي ۽ ناقابل آهي.
اي نانڪ، هوءَ خوش روح دلہن آهي، جيڪا پنهنجي بي پرواهه رب کي راضي ڪري ٿي. ||32||
پاڻ کي غسل ڏيئي، ڌوئيندي ۽ سينگاريندي، هوءَ اچي بيهي سمهي رهي ٿي.
فريد، هوءَ اڃا به گنگ جي خوشبوءِ آهي. مشڪ جي خوشبو ختم ٿي وئي آهي. ||33||
مان پنهنجي جواني وڃائڻ کان نه ڊڄان، جيستائين مان پنهنجي مڙس جي محبت کي نه وڃايو.
فريد، سندس پيار کان سواءِ ڪيترا نوجوان سُڪي ويا ۽ سڪي ويا. ||34||
فريد، پريشاني منهنجو بسترو آهي، درد منهنجو گدو آهي ۽ جدائي جو درد منهنجو چادر ۽ چادر آهي.
ڏس، هي منهنجي زندگي آهي، اي منهنجا سچا رب ۽ مالڪ. ||35||
علحدگيءَ جي درد ۽ اذيت جون ڪيتريون ئي ڳالهيون؛ اي درد، تون سڀني جو حاڪم آهين.
فريد، اُهو جسم، جنهن جي اندر ۾ رب جي محبت نه رهي، اُن جسم کي ڪفن وانگر ڏس. ||36||
فريد، هي زهريلا ٻوٽا آهن جيڪي کنڊ سان ڍڪيل آهن.
ڪي پوک ڪندي مري وڃن ٿا، ۽ ڪي برباد ٿي پون ٿا، فصل لٽي ۽ مزو وٺي رهيا آهن. ||37||
فريد، ڏينهن جا ڪلاڪ گهمڻ ڦرڻ ۾ گم ٿي وڃن ٿا ۽ رات جا ڪلاڪ ننڊ ۾ گم ٿي وڃن ٿا.
خدا تنهنجو حساب وٺندو، ۽ توکان پڇندو ته تون هن دنيا ۾ ڇو آيو آهين. ||38||
فريد تون رب جي در تي ويو آهين. توهان اتي گونگ ڏٺو آهي؟
هي بي قصور اعتراض ماريو پيو وڃي - تصور ڪريو ته اسان گنهگارن لاءِ ڇا آهي! ||39||
هر هڪ ڪلاڪ، اهو کٽيو ويندو آهي. هر روز سزا ڏني وڃي ٿي.
هي خوبصورت جسم گونگ وانگر آهي. اها رات درد ۾ گذري ٿي. ||40||