شيخ فريد پوڙهو ٿي ويو آهي، سندس جسم لرزڻ لڳو آهي.
جيتوڻيڪ هو سوين سالن تائين جيئرو رهي سگهي ٿو، هن جو جسم آخرڪار مٽي ٿي ويندو. ||41||
فريد عرض ڪري ٿو، اي رب، مون کي ڪنهن ٻئي جي در تي نه ويهار.
جيڪڏهن تون مون کي اهڙيءَ طرح سنڀاليندين ته پوءِ اڳتي هلي منهنجي جسم مان جان ڪڍي ڇڏ. ||42||
سندس ڪلهي تي ڪهاڙو ۽ مٿي تي بالٽي، لوهار وڻ وڍڻ لاءِ تيار آهي.
فريد، مان پنھنجي پالڻھار کي گھران ٿو. توهان صرف چارڪول لاء چاهيو ٿا. ||43||
فريد، ڪن وٽ اٽو تمام گهڻو آهي، جڏهن ته ٻين وٽ لوڻ به نه آهي.
جڏهن هن دنيا مان هليا ويندا ته ڏسبو ته سزا ڪنهن کي ملندي. ||44||
سندن عزت ۾ ڍول وڄايا ويندا هئا، سندن مٿي تي چادرون هونديون هيون ۽ بگل سندن اچڻ جو اعلان ڪندا هئا.
اُهي قبرستان ۾ سمائجي ويا آهن، غريب يتيمن وانگر دفن ٿيل آهن. ||45||
فريد، جن گهر، محلون ۽ اوچيون عمارتون ٺاهيون، سي به هليا ويا.
ڪوڙا سودا ڪيا، ۽ قبرن ۾ اڇلايا ويا. ||46||
فريد، پڪي کوٽ تي مهرون ته گهڻيون آهن، پر روح تي مهرون نه آهن.
شيخ ۽ سندن مريد سڀ پنهنجي پنهنجي موڙ تي هليا ويا. ||47||
فريد، ٻه چراغ جليا آهن، پر موت به آيو آهي.
هن جسم جي قلعي تي قبضو ڪيو آهي، ۽ دل جي گهر کي ڦري ڇڏيو آهي. اهو چراغ کي وسائي ٿو ۽ هلي ٿو. ||48||
فريد، ڏس ته ڇا ٿيو آهي ڪپهه ۽ تلين کي،
ڪمند ۽ ڪاغذ، مٽيءَ جا ٿانو ۽ چارڪو.
اھا سزا انھن لاءِ آھي جيڪي بڇڙا ڪم ڪن ٿا. ||49||
فريد، تون پنهنجي ڪلهن تي نمازي چادر ۽ صوفيءَ جو پوشاڪ پهريل آهين. تنهنجون ڳالهيون مٺيون آهن، پر دل ۾ خنجر آهي.
ٻاهر ته تون روشن نظر اچين ٿو، پر تنهنجي دل رات وانگر اونداهي آهي. ||50||
فريد، رت جو هڪ قطرو به نه نڪرندو، جيڪڏهن ڪو منهنجو جسم ڪٽيندو.
اهي جسم جيڪي رب سان ڀريل آهن، انهن جسمن ۾ رت ناهي. ||51||
ٽيون مهل:
هي جسم سڄو رت آهي. رت کان سواء، هي جسم موجود نه ٿي سگهي.
جيڪي پنھنجي پالڻھار سان مشابھت رکن ٿا، تن جي بدن ۾ لالچ جو رت نه آھي.
جڏهن خدا جو خوف جسم ڀريندو آهي، اهو پتلي ٿي ويندو آهي. لالچ جو رت اندر مان نڪري ٿو.
جيئن ڌاتو کي باهه سان پاڪ ڪيو ويندو آهي، تيئن خدا جو خوف بڇڙائيءَ جي گندگي کي ختم ڪري ٿو.
اي نانڪ، اهي عاجز انسان خوبصورت آهن، جيڪي رب جي محبت سان ڀريل آهن. ||52||
فريد، اُن مقدس حوض جي ڳولا ڪر، جنهن ۾ اصل مادو ملي ٿو.
تلاءَ ۾ ڳولڻ جي تڪليف ڇو ٿو ڪرين؟ تنهنجو هٿ رڳو مٽيءَ ۾ ٻڏي ويندو. ||53||
فريد، جڏهن جوان ٿيندي آهي، تڏهن هوءَ پنهنجي مڙس کي خوش نه ڪندي آهي. جڏهن هوءَ وڏي ٿيندي آهي، تڏهن مري ويندي آهي.
قبر ۾ ليٽيل روح راڻي رڙ ڪري ٿو، ”منهنجي ملاقات توسان نه ٿي. ||54||
فريد، تنهنجا وار سُڪي ٿي ويا آهن، تنهنجي ڏاڙهي سُري ٿي وئي آهي ۽ تنهنجي مُڇن به سُري ٿي وئي آهي.
اي منھنجا بي خيال ۽ چريو دماغ، تون لذت ۾ ڇو پيو لڳين؟ ||55||
فريد، تون ڇت تي ڪيترو وقت ڊوڙي سگهندين؟ تون سُتي آهين پنهنجي مڙس جي رب کي- ڇڏي ڏي!
جيڪي ڏينهن تو کي ڏنا ويا، سي ڳڻيا ويا، ۽ گذري رهيا آهن، گذري رهيا آهن. ||56||
فريد، گهر، حويليون ۽ بالڪونيون- انهن سان پنهنجو شعور نه ڳنڍيو.
جڏهن اهي مٽيءَ جا ڍير بڻجي ويندا ته انهن مان ڪو به تنهنجو دوست نه هوندو. ||57||
فريد، محلات ۽ مال تي توجه نه ڏي. مرڻ تي توهان جي شعور جو مرڪز، توهان جو طاقتور دشمن.