سوهي، پنجين مهل:
فرشتي مخلوق ۽ ديمي ديوتائن کي هتي رهڻ جي اجازت ناهي.
خاموش بابا ۽ عاجز نوڪرن کي به اٿڻ ۽ وڃڻو پوندو. ||1||
فقط اهي ئي ڏسندا آهن جيڪي رب، هار، هار، کي ياد ڪن ٿا، انهن کي زندهه ڏسڻ ۾ اچي ٿو.
ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾، انهن کي رب جي درگاهه جو برڪت وارو نظارو ملي ٿو. ||1||روڪ||
بادشاهن، شهنشاهه ۽ واپارين کي مرڻو پوندو.
جيڪو ڏسندو سو موت جي وَس ۾ ويندو. ||2||
فاني مخلوق، ڪوڙي دنياوي وابستگين ۾ جڪڙيل آهن.
۽ جڏھن انھن کي پٺيءَ تي ڇڏڻو پوي ٿو، تڏھن اُھي پشيمان ۽ غمگين ٿين ٿا. ||3||
اي رب، اي رحمت جو خزانو، مهرباني ڪري نانڪ کي هن تحفا سان نوازيو،
ته جيئن ڏينهن رات تنهنجو نالو ياد ڪري. ||4||8||14||
سوهي، پنجين مهل:
توهان هر هڪ جي دل جي اندر اندر رهو ٿا.
سڄي ڪائنات تنهنجي تاري تي ٻڌل آهي. ||1||
تون منهنجو محبوب آهين، منهنجي ساهه جو سهارو آهين.
توکي ڏسندي، توکي ڏسندي، منهنجو دماغ ڦٽي نڪرندو آهي. ||1||روڪ||
گھمڻ ڦرڻ، ڀڄڻ، بيشمار اوتارن مان ڀڄڻ، مان ڏاڍو ٿڪجي ويو آهيان.
هاڻي مان ساد سنگت، پاڪ جي صحبت کي مضبوطيءَ سان پڪڙيان ٿو. ||2||
تون ناقابل رسائي، ناقابل فهم، پوشیدہ ۽ لامحدود آهين.
نانڪ تو کي ياد ڪندو آهي مراقبي ۾، ڏينهن رات. ||3||9||15||
سوهي، پنجين مهل:
مايا جي جلال جو ڪهڙو فائدو؟
اهو سڀ ڪجهه وقت ۾ غائب ٿي ويندو. ||1||
هي هڪ خواب آهي، پر سمهڻ واري کي خبر ناهي.
هو پنهنجي بي خبريءَ جي حالت ۾ ان کي چمڪي ٿو. ||1||روڪ||
غريب بيوقوف دنيا جي وڏن ڪشش ۾ ڦاسندو آهي.
انھن ڏانھن نھاريندي، کين ڏسندي، ھو اڃا اُٿيو ۽ روانو ٿيو. ||2||
سندس درٻار جو شاهي درٻار اعليٰ ترين آهي.
هو بيشمار مخلوق پيدا ڪري ٿو ۽ تباهه ڪري ٿو. ||3||
ٻيو ڪو به نه هو، ۽ ڪڏهن به نه هوندو.
اي نانڪ، هڪ خدا تي غور ڪريو. ||4||10||16||
سوهي، پنجين مهل:
غور ڪندي، سندس ياد ۾، مان جيئرو آهيان.
مان تنهنجا پير ڌوئي، ڌوئي پاڻيءَ ۾ پيئان. ||1||
اھو منھنجو پالڻھار آھي، باطني ڄاڻندڙ، دلين کي ڳوليندڙ.
منهنجو رب ۽ مالڪ پنهنجي عاجز بندن سان گڏ رهي ٿو. ||1||روڪ||
ٻڌندي، تنهنجو عميق نالو ٻڌي، مان ان تي غور ڪندو آهيان.
ڏينهن ۾ چوويهه ڪلاڪ، مان تنهنجون ساراهه ڳائيندو آهيان. ||2||
ڏسندي ئي ڏسندي تنهنجي ديواني راند کي ڏسندي، منهنجو دماغ خوشيءَ ۾ آهي.
تنهنجون خوبيون لامحدود آهن، اي خدا، اي عظيم نعمت جا مالڪ. ||3||
هن جي ياد ۾ غور ڪرڻ، خوف مون کي ڇهي نٿو سگهي.
هميشه لاءِ، نانڪ رب تي غور ڪندو آهي. ||4||11||17||
سوهي، پنجين مهل:
منهنجي دل ۾، مان گرو جي تعليمات جي ڪلام تي غور ڪريان ٿو.
مان پنهنجي زبان سان رب جو ڪلام ڳايان ٿو. ||1||
هن جي نظر جو عڪس ميوو آهي؛ مان ان تي قربان آهيان.
هن جا لوٽس پير دماغ جو سهارو آهن، زندگي جي ساهه جو سهارو آهي. ||1||روڪ||
ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾، جنم ۽ مرڻ جو سلسلو ختم ٿي ويندو آهي.
امروٽي واعظ ٻڌڻ منهنجي ڪنن جو سهارو آهي. ||2||
مون جنسي خواهش، ڪاوڙ، لالچ ۽ جذباتي وابستگي کي ڇڏي ڏنو آهي.
خيرات، سچي صفائي ۽ نيڪ اخلاق سان، مون پنهنجي اندر نالو رکيو آهي. ||3||
نانڪ چوي ٿو، مون حقيقت جي هن جوهر تي غور ڪيو آهي؛
رب جي نالي سان، مان پار ٿي ويو آهيان. ||4||12||18||
سوهي، پنجين مهل:
گنهگار لالچ ۽ جذباتي وابستگي ۾ جذب ٿيندو آهي.