اچو ته توهان جي ڪم کي گناهه کان روڪيو وڃي. تڏھن ئي ماڻھو توھان کي برڪت وارو سڏيندا.
اي نانڪ، رب توهان کي پنهنجي فضل جي نظر سان ڏسندو، ۽ توهان کي چار ڀيرا عزت سان برڪت ڏني ويندي. ||4||2||
سورت، پهرين مهل، چوٿائي:
پٽ پنهنجي ماءُ ۽ پيءُ جو پيارو آهي. هو پنهنجي سسر جو عقلمند پٽ آهي.
پيءُ کي پنهنجي پٽ ۽ ڌيءَ جو پيارو آهي ۽ ڀاءُ پنهنجي ڀاءُ لاءِ ڏاڍو پيارو آهي.
رب جي حڪم سان، هو پنهنجو گهر ڇڏي ٻاهر نڪري ٿو، ۽ هڪ پل ۾، سڀ ڪجهه هن لاء اجنبي ٿي وڃي ٿو.
نفس پرست انسان رب جو نالو ياد نٿو ڪري، خيرات نه ٿو ڏئي، ۽ پنهنجي شعور کي صاف نٿو ڪري. هن جو جسم مٽيءَ ۾ ڦري ٿو. ||1||
ذهن کي تسلي بخشيندڙ نالي سان ملي ٿو.
مان گرو جي پيرن تي ڪريان ٿو - مان هن تي قربان آهيان. هن مون کي ڏنو آهي ته مون کي سچي سمجھ. ||روڪ||
ذهن، دنيا جي ڪوڙي محبت ۾ مبتلا آهي. هو رب جي عاجز خادم سان جهيڙو ڪري ٿو.
مايا ۾ مگن، رات ڏينهن، رڳو دنياوي رستو ڏسي ٿو. هو نالو نه ٿو ڳائي ۽ زهر پيئي مري ٿو.
هو بيوقوف ڳالهين سان متاثر ۽ متاثر ٿيل آهي. لفظ لفظ سندس شعور ۾ نه ٿو اچي.
هو نه رب جي محبت سان متاثر ٿيو آهي ۽ نه ئي هو نالي جي ذائقي کان متاثر ٿيو آهي. پاڻ سڳورا پنهنجي عزت وڃائي ويهندا آهن. ||2||
هن کي پاڪ جي صحبت ۾ آسماني سڪون نه ٿو ملي ۽ سندس زبان تي ذرو به مٺو نه آهي.
هو پنهنجي ذهن، جسم ۽ دولت کي پنهنجو ڪري ٿو. هن کي رب جي درٻار جي ڪا به خبر ناهي.
اکيون بند ڪري، هو اونداهيءَ ۾ هلي ٿو. اي تقدير جا ڀائرو، هو پنهنجي وجود جو گهر نه ڏسي سگهي ٿو.
موت جي دروازي تي جڪڙيل، هن کي آرام جي جاءِ نه ملي. هن کي پنهنجي عملن جو بدلو ملي ٿو. ||3||
جڏهن رب پنهنجي فضل جي نظر ڪندو آهي، تڏهن مان هن کي پنهنجي اکين سان ڏسندو آهيان. هو ناقابل بيان آهي، ۽ بيان نٿو ڪري سگهجي.
پنهنجي ڪنن سان، مان مسلسل ڪلام ٻڌندو آهيان، ۽ مان سندس ساراهه ڪندو آهيان؛ هن جو شاندار نالو منهنجي دل ۾ رهي ٿو.
هو بي خوف، بي ترتيب ۽ بلڪل بي انتقام آهي. مان هن جي مڪمل نور ۾ جذب ٿي چڪو آهيان.
اي نانڪ، گرو کان سواءِ، شڪ دور نه ٿيندو آهي. سچي اسم جي ذريعي ئي عظمت حاصل ٿئي ٿي. ||4||3||
سورت، پهرين مهل، ڌوڪو:
زمين جي زمين ۾، ۽ پاڻي جي دائري ۾، توهان جي آس پاس چارئي طرفن جو ڪمرو آهي.
توهان جي سڄي ڪائنات جو واحد ۽ واحد روپ آهي. توهان جو وات سڀني جي فيشن لاءِ مڱڻو آهي. ||1||
اي منھنجا پالڻھار، توھان جي راند ڏاڍي شاندار آھي!
تون پاڻي، زمين ۽ آسمان ۾ پکڙيل ۽ پکڙيل آهين. تون ئي سڀني ۾ سمايل آهين. ||روڪ||
جتي به ڏسان ٿو، اتي مون کي تنهنجو نور نظر اچي ٿو، پر تنهنجو روپ ڇا آهي؟
توھان وٽ ھڪڙو روپ آھي، پر اھو غائب آھي. ٻيو ڪو به ناهي. ||2||
آنڊن مان پيدا ٿيندڙ، پيٽ مان پيدا ٿيندڙ، زمين مان پيدا ٿيندڙ ۽ پگهر مان پيدا ٿيندڙ، سڀ تنهنجا پيدا ڪيا آهن.
مون تنهنجو هڪڙو جلال ڏٺو آهي، ته تون سڀني ۾ پکڙيل ۽ پکڙيل آهين. ||3||
تنهنجون شانون بيشمار آهن، ۽ مان انهن مان هڪ کي به نٿو سڃاڻان. مان اهڙو بيوقوف آهيان - مهرباني ڪري، مون کي انهن مان ڪجهه ڏيو!
نانڪ دعا ڪري ٿو، ٻڌ، اي منهنجا رب مالڪ: مان پٿر وانگر ٻڏي رهيو آهيان - مهرباني ڪري، مون کي بچايو! ||4||4||
سورت، پهرين مهل:
مان هڪ بڇڙو گنهگار ۽ وڏو منافق آهيان. تون بي مثال ۽ بي مثال رب آهين.
Ambrosial Nectar کي چکڻ، مان عظيم نعمتن سان ڀريل آهيان؛ اي رب ۽ ماسٽر، مان توهان جي پناهه ڳوليان ٿو. ||1||
اي خالق، تون بي عزتن جي عزت آهين.
منهنجي گود ۾ نالي جي دولت جي عزت ۽ شان آهي. مان لفظ جي سچي ڪلام ۾ ضم ٿيان ٿو. ||روڪ||
تون ڪامل آهين، جڏهن ته مان بيڪار ۽ نامڪمل آهيان. تون وڏو آهين، جڏهن ته مان ٿورائتو آهيان.