اُھي ڦُرندا آھن ۽ ڊوڙندا آھن. پر يقين رکو ته خدا انهن کي تباهه ڪندو. ||10||
ڪبير، صندل جو وڻ چڱو آهي، توڙي جو ان جي چوڌاري ٻوٽا هجن.
جيڪي چندن جي وڻ جي ويجھو رھندا آھن، سي صندل جي وڻ وانگر ٿي ويندا آھن. ||11||
ڪبير، بانس پنهنجي غرور ۾ غرق آهي. اهڙي طرح ڪنهن کي به غرق ٿيڻ نه گهرجي.
صندل جي وڻ جي ڀرسان بانس به رهي ٿو، پر ان جي خوشبو نه ٿي اچي. ||12||
ڪبير، فاني دنيا جي خاطر، پنهنجو ايمان وڃائي ٿو، پر دنيا آخر ۾ ساڻس گڏ نه هلندي.
بيوقوف پنهنجي ئي هٿ سان ڪلهي سان پنهنجي پير تي وار ڪري ٿو. ||13||
ڪبير، جتي به وڃان ٿو، اتي مون کي هر طرف عجب نظر اچي ٿو.
پر هڪ رب جي عبادت ڪندڙن کان سواءِ، اهو سڀ مون لاءِ بيابان آهي. ||14||
ڪبير، اوليائن جو رهاڪو چڱو آهي. ظالمن جي رهائش تنور وانگر سڙي ٿي.
اهي محلات جن ۾ رب جو نالو نه ٿو جپجي، اهي به سڙي وڃن ٿا. ||15||
ڪبير صاحب جي وفات تي ڇو روئين؟ هو صرف پنهنجي گهر ڏانهن واپس وڃي رهيو آهي.
ان بدبخت، بي ايمان سنڪ لاءِ رويو، جيڪو دڪان کان ٻئي دڪان تي وڪامي ٿو. ||16||
ڪبير، بي ايمان سنڪ، لوسن جي هڪ ٽڪري وانگر آهي.
ڪنهن ڪنڊ ۾ ويهي کائين ته به اها ڳالهه هر ڪنهن کي پڌري ٿي پوي. ||17||
ڪبير، مايا مکڻ جو مکڻ آهي، ۽ سانس آهي ڇنڊڇاڻ واري لٺ.
اولياءَ مکڻ کائيندا آهن، جڏهن ته دنيا ڇتو پيئي ٿي. ||18||
ڪبير، مايا آهي مکڻ جي چرن؛ سانس برف جي پاڻي وانگر وهندو آهي.
جيڪو مڙي ٿو، سو مکڻ کائي ٿو. ٻيا صرف ٻرندڙ لٺ آهن. ||19||
ڪبير، مايا چور آهي، جيڪو ڀڃي ٿو ۽ لُٽي ٿو.
رڳو ڪبير لُٽيو ناهي. هن ان کي ٻارهن ٽڪرن ۾ ڪٽي ڇڏيو آهي. ||20||
ڪبير، گهڻا دوست ٺاهڻ سان هن دنيا ۾ امن نٿو اچي.
جيڪي پنهنجي شعور کي هڪ رب تي مرکوز رکندا آهن انهن کي دائمي امن ملندو. ||21||
ڪبير، دنيا موت کان ڊڄندي آهي- اهو موت منهنجي ذهن کي خوشين سان ڀريندو آهي.
اهو صرف موت سان آهي جيڪو مڪمل، عظيم نعمت حاصل ڪري ٿو. ||22||
رب جو خزانو ملي ويو اي ڪبير، پر ان جي ڳنڍ نه مٽائي.
ان کي وڪڻڻ لاءِ ڪابه بازار ناهي، نه ڪو اندازو ڪندڙ، نه گراهڪ، ۽ نه قيمت. ||23||
ڪبير، صرف ان سان پيار ڪر، جنهن جو مالڪ رب آهي.
پنڊتن، عالمن، بادشاهن ۽ زميندارن- انهن لاءِ محبت ڪهڙو آهي؟ ||24||
ڪبير، جڏهن تون هڪ رب سان پيار ۾ آهين، ته ٻهراڙي ۽ اجنبيت ختم ٿي ويندي آهي.
ٿي سگھي ٿو توھان جا وار ڊگھا ھجن، يا توھان پنھنجو مٿو ڇنڊي سگھو. ||25||
ڪبير، دنيا هڪ ڪمرو آهي ڪارو ڪجل سان ڀريل؛ انڌو ان جي ڄار ۾ ڦاسندو.
مان انهن تي قربان آهيان، جن کي اندر اڇلايو ويو آهي، ۽ اڃا به بچي ٿو. ||26||
ڪبير، هي جسم ناس ٿيندو. ان کي بچايو، جيڪڏهن توهان ڪري سگهو ٿا.
ايستائين جو جن وٽ هزارين ۽ لکين آهن، انهن کي آخر ۾ ننگي پيرن سان وڃڻ گهرجي. ||27||
ڪبير، هي جسم ناس ٿيندو. ان کي رستي تي رکو.
يا ته ساد سنگت، پاڪ جي صحبت ۾ شامل ٿيو، يا رب جي شان ۾ گيت ڳايو. ||28||
ڪبير، مرڻ، مرڻ، سڄي دنيا کي مرڻو آهي، پوءِ به، ڪنهن کي خبر ناهي ته مرڻ ڪيئن.