جڏهن ڏٺم ته منهنجي ٻيڙي سڙي وئي آهي، تڏهن مان هڪدم ٻاهر نڪري آيس. ||67||
ڪبير، گنهگار کي رب جي عقيدت پسند نه آهي؛ هو عبادت جي قدر نه ڪندو آهي.
مکڻ صندل جي وڻ کي ڇڏي، سڙيل بدبوءَ جي پٺيان ڊوڙي ٿي. ||68||
ڪبير، طبيب مري ويو، ۽ مريض مري ويو. سڄي دنيا مري وئي آهي.
صرف ڪبير ئي مئل ناهي. هن لاءِ ماتم ڪرڻ وارو ڪو به ناهي. ||69||
ڪبير، مون رب تي غور نه ڪيو آهي. اهڙي خراب عادت آهي جيڪا مون ٺاهي آهي.
جسم هڪ ڪاٺيء جو برتن آهي؛ ان کي باهه تي واپس نٿو رکي سگهجي. ||70||
ڪبير، ائين ٿيو، جو مون کي جيڪو وڻيو سو ڪيو.
موت کان ڇو ڊڄان؟ مون پنهنجي لاءِ موت کي دعوت ڏني آهي. ||71||
ڪبير، ماڻهو مٺي رس جي خاطر ڪمند کي چوسيندا آهن. انهن کي صرف نيڪيءَ لاءِ محنت ڪرڻ گهرجي.
جنهن ماڻهوءَ ۾ فضيلت نه هجي- ان کي ڪو به نيڪ نه سڏيندو. ||72||
Kabeer, the pitcher is full of water; اهو ڀڄي ويندو، اڄ يا سڀاڻي.
جيڪي پنهنجي گروءَ کي ياد نٿا ڪن، سي رستي ۾ ڦريا ويندا. ||73||
ڪبير، مان رب جو ڪتو آهيان. موتي منهنجو نالو آهي.
منهنجي ڳچيءَ ۾ زنجير آهي. جتي به مون کي ڇڪيو ويندو آهي، آئون وڃان ٿو. ||74||
ڪبير، تون ٻين ماڻهن کي پنهنجي گلابي موتي ڇو ڏيکارين ٿو؟
تون دل ۾ رب کي ياد نٿو ڪرين، ته پوءِ هن گل جو توکي ڪهڙو فائدو؟ ||75||
ڪبير، رب کان جدا ٿيڻ جو نانگ منهنجي ذهن ۾ رهي ٿو. اهو ڪنهن به منتر جو جواب نٿو ڏئي.
جيڪو رب کان جدا آهي، اهو زنده نه رهندو. جيڪڏهن هو جيئرو آهي، هو چريو ٿي ويندو. ||76||
ڪبير، فلسفي جو پٿر ۽ صندل جو تيل هڪجهڙو سٺو معيار آهي.
جيڪو به انهن سان رابطي ۾ اچي ٿو اهو بلند ٿي وڃي ٿو. لوهه سون ۾ تبديل ٿي ويندو آهي، ۽ عام ڪاٺ خوشبودار ٿي ويندو آهي. ||77||
ڪبير، موت جو ڪلب خوفناڪ آهي. اهو برداشت نه ٿو ڪري سگهجي.
مون پاڪ انسان سان ملاقات ڪئي آهي؛ هن مون کي پنهنجي چادر سان ڳنڍيو آهي. ||78||
ڪبير، طبيب چوي ٿو ته هو اڪيلو چڱو آهي، ۽ سڀ دوا سندس قبضي ۾ آهي.
پر اھي شيون رب جون آھن. هو جڏهن چاهي انهن کي کڻي وڃي. ||79||
ڪبير، پنهنجو ڊرم وٺو ۽ ڏهن ڏينهن تائين ان کي مارو.
زندگي ائين آهي جيئن ماڻهو درياهه ۾ ٻيڙيءَ تي ملن. اهي ٻيهر نه ملندا. ||80||
ڪبير، جيڪڏهن مان ستن سمنڊن کي مس ۾ تبديل ڪريان ۽ سڀني ٻوٽن کي پنهنجو قلم بڻائي سگهان،
۽ زمين منهنجو ڪاغذ، تڏهن به مان رب جي ساراهه نه لکي سگهيس. ||81||
ڪبير، اونڌي جي حيثيت ۾ منهنجي ذليل حيثيت مون کي ڇا ٿي سگهي ٿي؟ رب منهنجي دل ۾ رهي ٿو.
ڪبير، رب مون کي پنهنجي ڳچيءَ ۾ ويجھو ڪري ٿو. مون پنهنجون سڀ مشڪلاتون وساري ڇڏيون آهن. ||82||
ڪبير، ڪو پنهنجي گهر کي باهه ڏيندو؟
۽ هن جي پنجن پٽن (پنجن چورن) کي ماري ڇڏيو ته جيئن رب سان محبت سان ڳنڍيل رهي؟ ||83||
ڪبير، ڪو پنهنجي جسم کي ساڙيندو؟
ماڻهو انڌا آهن، انهن کي خبر ناهي، جيتوڻيڪ ڪبير انهن تي رڙيون ڪندو رهي ٿو. ||84||
ڪبير، بيوه جنازي تي چڙهائي ٿي ۽ رڙ ڪري، ”ٻڌو، اي ڀاءُ جنازو.
سڀني ماڻهن کي آخر ۾ وڃڻ گهرجي؛ اهو صرف تون ۽ مان آهيون." ||85||