هرڪو پنهنجي مرضي مطابق ڳالهائيندو آهي.
خودمختاري انسان، ٻٽيءَ ۾، نه ڄاڻندو آهي ڪيئن ڳالهائڻ.
انڌن کي انڌو ۽ ٻوڙو عقل هوندو آهي. وري جنم ۾ اچڻ ۽ وڃڻ، هن کي تڪليف ٿيندي آهي. ||11||
درد ۾ ئي ڄمي ٿو، ۽ درد ۾ ئي مري ٿو.
هن جو درد گرو جي حرمت جي طلب ڪرڻ کان سواء، آرام نه آهي.
درد ۾ ئي هو پيدا ٿئي ٿو، ۽ درد ۾ ئي فنا ٿي وڃي ٿو. پاڻ سان ڇا کڻي آيو آهي؟ ۽ هو ڇا کڻي ويندو؟ ||12||
سچا آهن انهن جا عمل جيڪي گرو جي اثر هيٺ آهن.
اهي نه ايندا آهن ۽ نه وري جنم وٺندا آهن، ۽ اهي موت جي قانون جي تابع نه آهن.
جيڪو به شاخن کي ڇڏي سچي جڙ سان جڙي ٿو، ان جي دماغ ۾ سچي خوشي حاصل ٿئي ٿي. ||13||
موت رب جي ماڻهن کي ماري نٿو سگهي.
اهي ڏکئي رستي تي ڏک نه ڏسندا آهن.
انهن جي دلين جي مرڪز ۾، اهي رب جي نالي جي پوڄا ۽ پوڄا ڪن ٿا. ان لاءِ ٻيو ڪجهه به ناهي. ||14||
رب جي واعظ ۽ حمد جي ڪا به انتها ناهي.
جيئن توکي وڻي، تيئن مان تنهنجي مرضي هيٺ رهندس.
مون کي رب جي درٻار ۾، سچي بادشاهه جي حڪم سان، عزت جي پوشاڪ سان سينگاريو ويو آهي. ||15||
تنهنجون بي شمار شان مان ڪيئن ڳائي سگهان ٿو؟
ايستائين جو وڏا وڏا به تنهنجي حدن کي نٿا ڄاڻن.
مهرباني ڪري نانڪ کي سچائي سان برڪت ڏي، ۽ هن جي عزت کي بچايو؛ تون بادشاهن جي سرن کان مٿاهون شهنشاهه آهين. ||16||6||12||
مارو، پهرين مهل، دکاڻي:
جسم جي ڳوٺ جي اندر اندر قلعو آهي.
سچي رب جو رهاڪو شهر جي ڏهين دروازي جي اندر آهي.
هي جڳهه دائمي آهي ۽ هميشه لاء بيشمار آهي. پاڻ ان کي پيدا ڪيائين. ||1||
قلعي جي اندر بالڪوني ۽ بازار آهن.
هو پنهنجي مال جي سنڀال پاڻ ڪندو آهي.
ڏهين دروازي جا سخت ۽ سخت دروازا بند ۽ تالا لڳل آهن. گرو جي ڪلام جي ذريعي، اهي کليل آهن. ||2||
قلعي جي اندر غار آهي، پاڻ جو گهر آهي.
هن پنهنجي حڪم ۽ پنهنجي مرضي سان هن گهر جا نو دروازا قائم ڪيا.
ڏهين دروازي ۾، بنيادي رب، اڻڄاڻ ۽ لامحدود رهن ٿا؛ غائب رب پاڻ کي ظاهر ڪري ٿو. ||3||
هوا، پاڻي ۽ باهه جي جسم ۾، هڪ رب رهجي ٿو.
هو پاڻ پنهنجي شاندار ڊرامن ۽ ڊرامن کي اسٽيج ڪندو آهي.
سندس فضل سان، پاڻي ٻرندڙ باهه کي ڪڍي ٿو. هو پاڻ ان کي پاڻي جي سمنڊ ۾ گڏ ڪري ٿو. ||4||
ڌرتيءَ کي ٺاهي، ان کي ڌرم جو گھر بڻائي ڇڏيو.
پيدا ڪرڻ ۽ تباهه ڪرڻ، هو بي نياز رهي ٿو.
هو هر هنڌ سانس جي راند کي اسٽيج ڪري ٿو. پنهنجي طاقت کي واپس وٺي، هو مخلوقات کي تباهه ڪرڻ جي اجازت ڏئي ٿو. ||5||
توهان جو باغبان فطرت جي وسيع ٻوٽي آهي.
چوڌاري وهندڙ هوا چوري آهي، مکڻ جو برش، توهان جي مٿان لهي رهيو آهي.
رب رکيا ٻه چراغ، سج ۽ چنڊ؛ سج چنڊ جي گهر ۾ ضم ٿي وڃي ٿو. ||6||
پنج پکي جهنگ ۾ نه اڏامندا آهن.
زندگيءَ جو وڻ ميويدار آهي، امبروسيل نيڪار جو ميوو کڻندو آهي.
گرو مُخ وجدان سان رب جي شان ۾ ڳائي ٿو؛ هو رب جي عظيم جوهر جو کاڌو کائيندو آهي. ||7||
چمڪندڙ روشني، جيتوڻيڪ نه چنڊ ۽ تارا چمڪندڙ آهن؛
نه ته سج جون شعاعون ۽ نه ئي روشني آسمان ۾ چمڪندي آهي.
مان بيان ڪريان ٿو اها ناقابل بيان حالت، جنهن جو ڪوبه نشان نه آهي، جتي سڀ کان وڏو رب اڃا تائين ذهن کي خوش ڪري ٿو. ||8||
خدائي نور جي شعاعن پنهنجي شاندار روشني پکيڙي ڇڏي آهي.
مخلوق کي پيدا ڪري، مهربان رب پاڻ ان تي نظر رکي ٿو.
بي خوف رب جي گهر ۾ مٺو، سريلي، اڻ سڌريل آواز مسلسل وائبرٽ ڪري ٿو. ||9||