انسان اهو کاڌو کائي ٿو جيڪو هن احتياط سان تيار ڪيو آهي، ۽ پوءِ ٻين جو مال چورائي ٿو. سندس اندر ڪوڙ ۽ غرور سان ڀريل آهي.
هن کي ويد يا شاستر جي ڪا به خبر نه آهي. هن جو دماغ غرور سان ڀريل آهي. ||2||
هو پنهنجي شام جي نماز پڙهي ٿو، ۽ روزا رکي ٿو، پر اهو سڀ ڪجهه صرف ڏيکاريو آهي.
خدا کيس رستي کان گمراهه ڪيو، ۽ کيس بيابان ۾ موڪليو. سندس سڀ عمل بيڪار آهن. ||3||
هو اڪيلو هڪ روحاني استاد آهي، ۽ هو اڪيلو ئي وشنو جو عقيدتمند ۽ هڪ عالم آهي، جنهن کي رب پاڪ پنهنجي فضل سان نوازيو آهي.
سچي گرو جي خدمت ڪرڻ سان، هو اعليٰ مرتبو حاصل ڪري ٿو ۽ سڄي دنيا کي بچائي ٿو. ||4||
مان ڇا ٿو چئي سگهان؟ مون کي خبر ناهي ته ڇا چوان. جيئن خدا چاهي، تيئن مان ڳالهائيندس.
مان فقط ساد سنگت جي پيرن جي مٽي گهران ٿو. ٻانهو نانڪ سندن پناهه ڳولي ٿو. ||5||2||
سارنگ، پنجين مهل:
هاڻي، منهنجو رقص ختم ٿي چڪو آهي.
مون وجدان سان پنهنجي پياري محبوب کي حاصل ڪيو آهي. سچي گرو جي ڪلام جي ذريعي، مون کيس مليو. ||1||روڪ||
ڪنوار پنهنجي دوستن سان پنهنجي مڙس جي باري ۾ ڳالهائي ٿي ۽ اهي گڏجي کلندا آهن.
پر جڏهن هو گهر اچي ٿو ته هوءَ شرمائجي ٿي، ۽ نرميءَ سان پنهنجو منهن ڍڪي ٿي. ||1||
جڏهن سون کي صليب ۾ ڳري ويندو آهي، اهو هر طرف آزاديء سان وهندو آهي.
پر جڏهن اُن کي سون جي خالص سڪل بارن ۾ ٺاهيو وڃي ٿو، تڏهن اُهو بيهي رهي ٿو. ||2||
جيستائين ڪنهن جي زندگيءَ جا ڏينهن ۽ راتيون گذرن ٿيون، تيستائين ڪلاڪ ڪلاڪ، منٽن ۽ سيڪنڊن کي ٽاري ٿو.
پر جڏهن گانگ پليئر اٿي ۽ ڇڏي ٿو، گونگ ٻيهر نه ٿو آواز. ||3||
جڏھن گھڙو پاڻيءَ سان ڀريو وڃي ٿو، تڏھن ان ۾ موجود پاڻي الڳ نظر اچي ٿو.
نانڪ جو چوڻ آهي ته، ”جڏهن گھڙو خالي ڪيو ويندو آهي، تڏهن پاڻي وري پاڻيءَ سان ملندو آهي. ||4||3||
سارنگ، پنجين مهل:
هاڻي جيڪڏهن هن کان پڇيو وڃي ته هو ڇا ٿو چئي سگهي؟
هن کي گهرجي ته هو رب جي نام جو شاندار جوهر گڏ ڪري، پر ان جي بدران، چريو ماڻهو زهر ۾ مصروف هو. ||1||روڪ||
هيءَ انساني زندگي، جنهن کي حاصل ڪرڻ تمام مشڪل آهي، آخرڪار اهڙي ڊگهي عرصي کان پوءِ حاصل ڪيو ويو. هو هڪ شيل جي بدلي ۾ ان کي وڃائي رهيو آهي.
هو مشڪ خريد ڪرڻ آيو هو، پر ان جي بدران هن مٽي ۽ ٿلهي گاهه ڀريو آهي. ||1||
هو نفعي جي ڳولا ۾ اچي ٿو، پر هو مايا جي لالچ ۾ ڦاٿل آهي.
هو زيور وڃائي ٿو، رڳو شيشي جي بدلي ۾. هن کي اهو سڳورو موقعو وري ڪڏهن ملندو؟ ||2||
هو گناهن سان ڀريل آهي، ۽ هن وٽ هڪ به فضيلت نه آهي. پنهنجي رب ۽ مالڪ کي ڇڏي، هو مايا، خدا جي ٻانهي سان جڙيل آهي.
۽ جڏهن آخري خاموشي اچي ٿي، بي جان مادي وانگر، هو دروازي تي چور وانگر پڪڙيو وڃي ٿو. ||3||
مان ٻاهر نڪرڻ جو ڪو ٻيو رستو نٿو ڏسي سگهان. مان رب جي ٻانهن جي پناهه گهران ٿو.
نانڪ فرمائي ٿو ته، انسان تڏهن ئي آزاد ٿئي ٿو، جڏهن سندس سڀ عيب ۽ عيب ميٽجي وڃن. ||4||4||
سارنگ، پنجين مهل:
اي ماءُ، منهنجو صبر ختم ٿي ويو آهي. مان پنهنجي مڙس سان پيار ۾ آهيان.
ڪيتريون ئي قسمون بي مثال خوشيون آهن، پر مون کي انهن مان ڪنهن ۾ به دلچسپي نه آهي. ||1||روڪ||
رات ڏينهن، مان پنهنجي وات سان ”پري-اي، پرائي- محبوب، محبوب“ چوندو آهيان. مان ننڊ نه ٿو ڪري سگهان، هڪ پل لاءِ به؛ مان بيدار ۽ باخبر رهندو آهيان.
هار، اکين جو ميڪ اپ، خوبصورت ڪپڙا ۽ سينگار - منهنجي مڙس کان سواءِ، اهي سڀ مون لاءِ زهر آهن. ||1||