جن کي رب جي عرش جي شان ۾ برڪت حاصل آهي - اهي گرومخ عظيم طور مشهور آهن.
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان، اهي پاڻ ئي فلسفي جو پٿر بڻجي ويندا آهن. اهي رب، گرو جا ساٿي بڻجي ويندا آهن. ||4||4||12||
بسنت، ٽيون مهل، پهريون بيت، ڍوڪي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
مھينن ۽ موسمن ۾، پالڻھار ھميشه گلن ۾ آھي.
هو سڀني جاندارن ۽ مخلوقات کي زنده ڪري ٿو.
مان ڇا ٿو چئي سگهان؟ مان صرف هڪ کير آهيان.
ڪو به توهان جي شروعات يا پڄاڻي نه مليو آهي، اي رب. ||1||
جيڪي توهان جي خدمت ڪن ٿا، رب،
سڀ کان وڏو امن حاصل ڪرڻ؛ انهن جا روح ڏاڍا خدا آهن. ||1||روڪ||
جيڪڏهن رب مهربان آهي، ته پوءِ انسان کي اجازت آهي ته هو سندس خدمت ڪري.
گرو جي فضل سان، هو اڃا تائين جيئرو مري ويو.
رات ڏينهن سچو نالو ڳائيندو آهي.
اهڙيءَ طرح هو خيانت واري دنيا جي سمنڊ مان پار ٿي وڃي ٿو. ||2||
خالق زهر ۽ امرت ٻئي پيدا ڪيا آهن.
هن انهن ٻن ميون کي دنيا جي ٻوٽي سان ڳنڍيو.
پاڻ خالق آهي، سڀني جو ڪارڻ.
هو سڀني کي کارائيندو آهي جيئن هو چاهي ٿو. ||3||
اي نانڪ، جڏهن هو پنهنجي فضل جي نظر ڏيکاري ٿو،
هو پاڻ ئي پنهنجو امروفي اسم عطا ڪري ٿو.
اهڙي طرح گناهه ۽ فساد جي خواهش ختم ٿي ويندي آهي.
رب پاڻ پنهنجي مرضي پوري ڪندو آهي. ||4||1||
بسنت، ٽيون مهل:
جيڪي سچي رب جي نالي سان ڳنڍجن ٿا، سي خوش ۽ سربلند آهن.
مون تي رحم ڪر، اي خدا، رحمدلن تي رحم ڪر.
هن کان سواءِ، مون وٽ ٻيو ڪوبه ڪونهي.
جيئن هن جي مرضي آهي، هو مون کي رکندو آهي. ||1||
گرو، رب، منهنجي ذهن تي راضي آهي.
سندس درشن جي برڪت واري نظر کان سواءِ مان به زندهه رهي نه ٿو سگهان. پر مان آساني سان گڏ ٿي ويندس گرو سان، جيڪڏهن هو مون کي پنهنجي اتحاد ۾ متحد ڪري. ||1||روڪ||
لالچي ذهن لالچ ۾ ڦاسندو آهي.
رب کي وساري، پشيمان ٿئي ٿو ۽ آخر ۾ پشيمان ٿئي ٿو.
جدا ٿيل ماڻهو ٻيهر گڏ ٿين ٿا، جڏهن اهي گرو جي خدمت ڪرڻ لاء حوصلا افزائي ڪن ٿا.
اهي رب جي نالي سان برڪت وارا آهن - اهڙي قسمت انهن جي پيشانين تي لکيل آهي. ||2||
هي جسم هوا ۽ پاڻي جو ٺهيل آهي.
جسم انا پرستي جي خوفناڪ دردناڪ بيماريءَ ۾ مبتلا آهي.
گرومخ وٽ دوا آهي: رب جي نالي جي شاندار حمد ڳائڻ.
هن جي مهرباني، گرو هن بيماري جو علاج ڪيو. ||3||
چار برائي جسم مان وهندڙ باهه جا چار دريا آهن.
اها خواهشن ۾ جلندڙ آهي، ۽ انا ۾ جلندڙ آهي.
جن کي گرو بچائي ٿو ۽ بچائي ٿو، اهي ڏاڍا خوش قسمت آهن.
ٻانهو نانڪ پنهنجي دل ۾ رب جو شاندار نالو سمائي ٿو. ||4||2||
بسنت، ٽيون مهل:
جيڪو رب جي خدمت ڪري ٿو، سو رب جي ذات آهي.
هو سڪون ۾ رهندو آهي، ۽ ڪڏهن به غم ۾ مبتلا نه ٿيندو آهي.
پاڻ سڳورا مرد مري ويا آهن. رب انهن جي ذهنن ۾ نه آهي.
اهي مرن ٿا ۽ مرن ٿا بار بار، ۽ ٻيهر جنم وٺندا آهن، صرف هڪ ڀيرو ٻيهر مرڻ لاء. ||1||
اهي ئي جيئرا آهن، جن جا ذهن رب سان ڀريل آهن.
اُهي سچي پالڻهار کي سمجهن ٿا، ۽ سچي رب ۾ جذب ٿين ٿا. ||1||روڪ||
جيڪي رب جي خدمت نٿا ڪن سي رب کان پري آهن.
اُهي پرڏيهه ۾ گهمندا ڦرن ٿا، مٿن مٽي وجهي.
رب پاڻ پنهنجي عاجز بندن کي پنهنجي خدمت ڪرڻ جو حڪم ڏئي ٿو.
اُھي ھميشہ امن ۾ رھن ٿا، ۽ انھن کي ڪا به لالچ نه آھي. ||2||