ڪائنات جو رب خوبصورت، ماهر، حڪمت وارو ۽ سڀ ڪجهه ڄاڻڻ وارو آهي.
سندس فضيلت انمول آهي. وڏي خوش نصيبي سان، مون کيس مليو آهي. منهنجو درد دور ٿي ويو آهي، ۽ منهنجون اميدون پوريون ٿيون.
نانڪ دعا ڪري ٿو، مان تنهنجي حرمت ۾ داخل ٿيو آهيان، رب، ۽ منهنجو موت جو خوف ختم ٿي ويو آهي. ||2||
سلوڪ:
ساد سنگت، پاڪ جي صحبت کان سواءِ، ماڻهو هر قسم جون رسمون ادا ڪندي، مونجهاري ۾ ڀٽڪندو مري وڃي ٿو.
اي نانڪ، سڀ مايا جي پرڪشش بندن ۽ گذريل عملن جي ڪرم رڪارڊ سان جڙيل آهن. ||1||
جيڪي خدا کي راضي رکندا آهن اهي هن سان گڏ آهن؛ هو ٻين کي پاڻ کان جدا ڪري ٿو.
نانڪ خدا جي حرم ۾ داخل ٿيو آهي. هن جي عظمت شاندار آهي! ||2||
چوڻي:
اونهاري جي موسم ۾، جيت ۽ عشر جي مهينن ۾، گرميءَ جي سخت، سخت ۽ سخت هوندي آهي.
ڇڏيل ڪنوار پنهنجي پيار کان جدا ٿي ويندي آهي، ۽ رب هن ڏانهن نه ڏسندو آهي.
هوءَ پنهنجي رب کي نه ٿي ڏسي، ۽ هوءَ ڏکوئيندڙ ساهه کڻي مري ٿي. هوء پنهنجي وڏي فخر سان ٺڳي ۽ ڦرلٽ ڪئي وئي آهي.
هوءَ چوڌاري ڦري ٿي، پاڻيءَ مان نڪرندڙ مڇي وانگر. مايا سان جڙيل، هوءَ رب کان الڳ ٿي وئي آهي.
هوءَ گناهه ڪري ٿي، تنهنڪري هوءَ وري جنم وٺڻ کان ڊڄي ٿي. موت جو رسول ضرور کيس سزا ڏيندو.
نانڪ کي دعا آهي، مون کي پنهنجي پناهه جي حمايت هيٺ وٺي، رب، ۽ منهنجي حفاظت ڪريو. تون ئي خواهشن کي پورو ڪندڙ آهين. ||3||
سلوڪ:
محبت جي ايمان سان، مان پنهنجي محبوب سان ڳنڍيل آهيان. مان هن کان سواءِ جيئرو رهي نٿو سگهان، هڪ پل لاءِ به.
هو منهنجي ذهن ۽ جسم ۾ پکڙجي رهيو آهي، اي نانڪ، آسانيءَ سان. ||1||
منهنجي دوست مون کي هٿ کان ورتو آهي. هو منهنجو بهترين دوست رهيو آهي، زندگي کان پوءِ.
هن مون کي پنهنجي پيرن جو غلام ڪيو آهي. اي نانڪ، منهنجو شعور خدا جي محبت سان ڀريل آهي. ||2||
چوڻي:
برسات جي موسم خوبصورت آهي. ساوَن ۽ بهادون جا مهينا خوشيءَ سان ڀريندا آهن.
ڪڪر گهٽ آهن، ۽ مينهن سان ڳري؛ پاڻي ۽ زمينون ماکي سان ڀريل آهن.
خدا هر جڳهه تي پکڙيل آهي. رب جي نالي جا نو خزانا سڀني دلين جا گهر ڀريندا آهن.
دلين جي تلاش ڪندڙ رب جي ياد ڪرڻ سان، سڀني جو اولاد بچي وڃي ٿو.
جيڪو رب جي محبت ۾ بيدار ۽ باخبر رهي ٿو، ان تي ڪوبه عيب نه ٿو رهي. مهربان رب هميشه لاء بخشيندڙ آهي.
نانڪ جي دعا آهي، مون کي پنهنجو مڙس ملي ويو آهي، جيڪو هميشه لاءِ منهنجي ذهن ۾ راضي آهي. ||4||
سلوڪ:
اُڃَ سان اُڃَ، مان گھُمِيان، مان رب العالمين کي ڪڏهن ڏسندس؟
آهي ڪو عاجز بزرگ، ڪو دوست، اي نانڪ، جيڪو مون کي خدا سان ملڻ جي هدايت ڪري؟ ||1||
هن سان ملڻ کان سواءِ، مون کي سڪون يا سڪون نه آهي. مان هڪ لمحي لاءِ به جيئرو رهي نٿو سگهان، هڪ پل لاءِ به.
رب جي پاڪ بزرگن جي حرم ۾ داخل ٿيڻ سان، اي نانڪ، منهنجي خواهش پوري ٿي. ||2||
چوڻي:
ٿڌڙي، سرءَ جي موسم ۾، آسوءَ ۽ کٽڪ جي مهينن ۾، مان رب جو اُڃايل آهيان.
سندس درشن جي برڪت جي تلاش ۾، ڀڄندو ڀڄندو رهيس ته، مان پنهنجي رب پاڪ سان ڪڏهن ملندس، جنهن جي صفتن جو خزانو؟
منهنجي محبوب مڙس کان سواءِ، مون کي سڪون نه ٿو ملي، ۽ منهنجا سڀ هار ۽ ڪنگڻ لعنتي ٿي ويا.
ايترو خوبصورت، ايترو عقلمند، ايترو هوشيار ۽ ڄاڻندڙ؛ اڃان تائين، سانس کان سواء، اهو صرف هڪ جسم آهي.
مان ڏهن طرفن ۾، هتي ۽ اتي ڏسان ٿو. منهنجو دماغ خدا سان ملڻ لاءِ اڃايل آهي!
نانڪ کي دعا آهي، مون تي رحم ڪر. مون کي پاڻ سان گڏ ڪر، اي خدا، اي نيڪي جو خزانو. ||5||
سلوڪ:
خواهشن جي باهه ٿڌي ۽ سڙي ٿي. منهنجو ذهن ۽ جسم امن ۽ سڪون سان ڀريل آهي.
اي نانڪ، مون پنهنجي ڪامل خدا سان ملاقات ڪئي آهي. دوئي جو وهم دور ٿي ويو آهي. ||1||