خود غرض انسان پنهنجي ڌيئرن، پٽن ۽ مائٽن کي پنهنجو سمجهي ٿو.
پنهنجي زال کي ڏسي، هو خوش ٿيو. پر خوشين سان گڏ، اهي غم به آڻيندا آهن.
گرومخ لفظ جي ڪلام سان مشابهت رکن ٿا. ڏينهن ۽ رات، اهي رب جي عظيم ذات کي لطف اندوز ڪن ٿا. ||3||
بدڪردار، بي ايمان سنيڪن جو شعور، عارضي دولت جي ڳولا ۾، غير مستحڪم ۽ پريشان آهي.
پاڻ کي ٻاهر ڳوليندي، برباد ٿي ويا. سندن جستجو جو مقصد انهيءَ مقدس جاءِ ۾ آهي، جيڪو دل جي گهر ۾ آهي.
پاڻ سڳورا، پنهنجي انا ۾، ان کي وساري ڇڏيندا آهن. گرومخ ان کي پنهنجي گود ۾ حاصل ڪن ٿا. ||4||
تون بيوقوف، بي ايمان سني-پنهنجي اصليت کي سڃاڻي!
هي جسم رت ۽ مني جو ٺهيل آهي. ان کي آخر ۾ باھ ۾ موڪليو ويندو.
توهان جي پيشاني تي لکيل سچي نشاني جي مطابق، جسم سانس جي طاقت هيٺ آهي. ||5||
هر ڪو وڏي ڄمار لاءِ دعا گهري ٿو- ڪو به مرڻ نٿو چاهي.
سڪون ۽ راحت جي زندگي ان گرومخ کي ملي ٿي، جنهن جي اندر خدا رهجي ٿو.
نالو کان سواء، ڪهڙو سٺو آهي جن کي برڪت وارو نظر نه آهي، رب ۽ گرو جو درشن؟ ||6||
رات جو انهن جي خوابن ۾، ماڻهو جي چوڌاري گھمندا آهن جيستائين هو ننڊ ۾؛
ائين ئي، اهي مايا سانپ جي زور هيٺ آهن، جيستائين سندن دليون انا ۽ دوئي سان ڀريل آهن.
گرو جي تعليمات ذريعي، اهي سمجهندا آهن ۽ ڏسندا آهن ته هي دنيا صرف هڪ خواب آهي. ||7||
جيئن اڃ پاڻيءَ سان ٽُٽي وڃي ٿي، ۽ ٻار ماءُ جي کير سان سڪندو آهي،
۽ جيئن لوٽس پاڻيءَ کان سواءِ نه رهي، ۽ جيئن مڇي پاڻيءَ کان سواءِ مري وڃي
-اي نانڪ، ائين ئي گرومخ جيئرو رهي ٿو، رب جي عظيم ذات کي حاصل ڪري، ۽ رب جي شان ۾ گيت ڳائي ٿو. ||8||15||
سري راڳ، پهرين مهل:
پنهنجي پيءُ جي گهر جي هن دنيا ۾ خوفناڪ جبل ڏسي، مان ڊڄي ويس.
هن بلند جبل تي چڙهڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. اتي ڪا ڏاڪڻ نه آهي جيڪا اتي پهچي.
پر گرومخ جي حيثيت ۾، مون کي خبر آهي ته اهو منهنجي اندر ۾ آهي. گرو مون کي يونين ۾ آندو آهي، تنهنڪري مان پار ڪريان ٿو. ||1||
اي تقدير جا ڀائرو، خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪرڻ ڏاڍو ڏکيو آهي- مان خوفزده آهيان!
ڪامل سچو گرو، پنهنجي رضا ۾، مون سان مليو آهي؛ گرو مون کي رب جي نالي سان بچايو آهي. ||1||روڪ||
مان چئي سگهان ٿو، "مان وڃان ٿو، مان وڃان ٿو"، پر مون کي خبر آهي ته، آخر ۾، مون کي واقعي وڃڻ گهرجي.
جيڪو اچي سو به وڃي. صرف گرو ۽ خالق ابدي آهن.
تنهن ڪري هميشه سچي جي ساراهه ڪريو، ۽ هن جي سچائي جي جاء سان پيار ڪريو. ||2||
خوبصورت دروازا، گھر ۽ محلات، مضبوط قلعا،
هاٿي، گهوڙا گهوڙا، سوين هزارين بي شمار لشڪر
-انهن مان ڪو به آخر ڪنهن سان گڏ نه هلندو، پر پوءِ به، بيوقوف انهن سان پاڻ کي تنگ ڪري، پوءِ مري ويندا آهن. ||3||
توهان سون ۽ چانديءَ کي گڏ ڪري سگهو ٿا، پر دولت رڳو ڦاسائڻ جو ڄار آهي.
اوهين ڍول وڄائي سڄي دنيا ۾ حاڪميت جو اعلان ڪري سگهو ٿا، پر نالي کان سواءِ موت تنهنجي مٿي تي ٽنگيل آهي.
جڏهن جسم ڪري ٿو، زندگي جي راند ختم ٿي وئي آهي. پوءِ ظالمن جو ڪهڙو حال هوندو؟ ||4||
مڙس پنهنجن پٽن کي ڏسي خوش ٿيندو آهي، ۽ پنهنجي زال کي پنهنجي بستري تي.
هو صندل ۽ خوشبوءِ وارو تيل لڳائيندو آهي، ۽ پنهنجو پاڻ کي خوبصورت لباس پائي ٿو.
پر مٽي مٽيءَ سان ملي ويندي، ۽ هو هليو ويندو، چولي ۽ گھر ڇڏي. ||5||
هن کي سردار، شهنشاهه، بادشاهه، گورنر يا آقا سڏيو وڃي ٿو.
هو پاڻ کي اڳواڻ يا سردار جي حيثيت ۾ پيش ڪري سگهي ٿو، پر اهو صرف هن کي غرور جي باهه ۾ ساڙي ٿو.
پاڻ سڳورن نالو وساري ڇڏيو آهي. هو جهنگ جي باهه ۾ سڙيل ٻوٽي وانگر آهي. ||6||
جيڪو به دنيا ۾ اچي ٿو ۽ انا ۾ مبتلا آهي، تنهن کي وڃڻو آهي.