جيڪو پنهنجي اندر مان بڇڙائي ۽ دوکي کي ختم ڪري ٿو، اهو عاجز انسان محبت سان پنهنجي ذهن کي رب تي مرکوز ڪري ٿو.
جن تي منھنجو پالڻھار ۽ پالڻھار پنھنجو فضل ڪري ٿو، اُھي رات ڏينھن پنھنجي پالڻھار جي تسبيح ڳائيندا آھن.
رب جي حمد ۽ ثنا ٻڌڻ سان، مان سندس محبت ۾ سڪون سان ڀريل آهيان. ||2||
هن دور ۾ ڇوٽڪارو فقط رب جي نالي سان ملي ٿو.
لفظ جي لفظ تي غور فڪر گرو مان نڪرندو آهي.
گرو جي ڪلام تي غور ڪرڻ سان، انسان کي رب جي نالي سان پيار ٿئي ٿو. اُهو ئي حاصل ڪري ٿو، جنهن تي رب رحم ڪري ٿو.
سڪون ۽ سڪون ۾، هو ڏينهن رات رب جي تسبيح ڳائيندو آهي، ۽ سڀ گناهه ميٽجي ويندا آهن.
سڀ تنهنجا آهن، ۽ تون سڀني جو آهين. مان تنهنجو آهيان، ۽ تون منهنجو آهين.
هن دور ۾ ڇوٽڪارو فقط رب جي نالي سان ملي ٿو. ||3||
رب، منهنجو دوست منهنجي دل جي گهر ۾ رهڻ آيو آهي.
رب جي تسبيح جا گيت ڳائڻ سان، ماڻهو مطمئن ۽ پورو ٿيندو آهي.
رب جي حمد جا گيت ڳائڻ سان، انسان هميشه لاءِ راضي ٿئي ٿو، وري ڪڏهن به بک نه لڳي.
رب جو اهو عاجز بندو، جيڪو رب، هار، هار جي نالي تي غور ڪري ٿو، ان جي پوڄا ڏهن طرفن ۾ ٿئي ٿي.
اي نانڪ، هو پاڻ ملائي ٿو ۽ جدا ڪري ٿو. رب کان سواء ٻيو ڪوبه ناهي.
رب، منهنجو دوست منهنجي دل جي گهر ۾ رهڻ آيو آهي. ||4||1||
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
راگ سوچي، ٽيون مهل، ٽيون بيت:
پيارا رب پنهنجي عاجز بندن جي حفاظت ڪندو آهي؛ سڄي عمر، هن انهن جي حفاظت ڪئي آهي.
اهي عقيدتمند جيڪي گرو مُخ بڻجي وڃن ٿا، انهن جي انا کي ساڙي، ڪلام جي ذريعي.
جيڪي شيدائيءَ سان پنهنجي انا کي ساڙي ڇڏين ٿا، سي منهنجي رب کي راضي ڪن ٿا. سندن ڳالھ سچي ٿي.
اهي ڏينهن ۽ رات رب جي سچي عقيدت جي خدمت ڪن ٿا، جيئن گرو کين هدايت ڪئي آهي.
عقيدتمندن جي زندگي سچي ۽ بلڪل خالص آهي. سچو نالو سندن دل کي وڻندو آهي.
اي نانڪ، اهي عقيدتمند، جيڪي صرف ۽ صرف سچ تي عمل ڪن ٿا، اهي سچي رب جي درٻار ۾ خوبصورت نظر اچن ٿا. ||1||
رب پنهنجي عقيدتمندن جو سماجي طبقو ۽ عزت آهي. رب جا پوئلڳ رب جي نالي ۾ ملن ٿا.
اُهي عقيدت سان رب جي پوڄا ڪن ٿا، ۽ پنهنجي اندر مان خودغرضي کي ختم ڪن ٿا. اهي فضيلت ۽ خرابين کي سمجهندا آهن.
اھي فضيلت ۽ خرابين کي سمجھندا آھن، ۽ رب جي نالي کي سڏيندا آھن. عقيدت جي عبادت انهن لاءِ مٺي آهي.
رات ڏينهن عبادت ڪندا آهن، ڏينهن رات عبادت ڪندا آهن ۽ نفس جي گهر ۾ لاتعلق رهندا آهن.
عقيدت سان ڀريل، سندن ذهن هميشه لاءِ پاڪ ۽ پاڪ رهي ٿو. هو پنهنجي پياري رب کي هميشه ساڻ ڏسن ٿا.
اي نانڪ، اهي ديوان سچا آهن رب جي درٻار ۾؛ رات ۽ ڏينهن، اهي نالي تي رهندا آهن. ||2||
پاڻ سڳورا سچي گرو کان سواءِ عقيدت جون رسمون ادا ڪن ٿا، پر سچي گرو کان سواءِ ڪا به عقيدت ناهي.
اُهي انا ۽ مايا جي مرضن ۾ مبتلا آهن ۽ موت ۽ جنم جي تڪليفن ۾ مبتلا آهن.
دنيا موت ۽ ورهاڱي جي تڪليفن کي ڀوڳي ٿي، ۽ دوئي جي محبت جي ڪري، برباد ٿي وڃي ٿي. گروءَ کان سواءِ، حقيقت جو جوهر معلوم نه ٿيندو آهي.
عبادت کان سواءِ، دنيا ۾ هرڪو گمراهه ۽ پريشان آهي ۽ آخر ۾ پشيمانيءَ سان هليو وڃي ٿو.