تنهن هوندي به هن جو سخت دماغ مطمئن نه هو.
ڪبير فرمائي ٿو، اهڙو آهي منهنجو رب ۽ مالڪ.
سندس عاجز ٻانھي جو روح چوٿين حالت ۾ رھندو آھي. ||4||1||4||
گونڊ:
اهو انسان ناهي، ۽ اهو خدا ناهي.
ان کي برهمچاري، يا شيو جي پوڄاري نه سڏيو ويندو آهي.
اهو يوگي نه آهي، ۽ اهو هڪ هرمٽ ناهي.
اهو ڪنهن جي ماءُ يا ڪنهن جو پٽ ناهي. ||1||
پوءِ اهو ڇا آهي، جيڪو هن جسم جي مندر ۾ رهي ٿو؟
ڪو به ان جي حدن کي ڳولي نه ٿو سگهي. ||1||روڪ||
اهو نه گهر وارو آهي ۽ نه دنيا کي ڇڏي ڏيڻ وارو آهي.
اهو بادشاهه نه آهي، ۽ اهو هڪ فقير نه آهي.
ان جو نه جسم آهي، نه رت جو قطرو.
اهو نه برهمڻ آهي ۽ نه خشوتري آهي. ||2||
اُن کي نه ته سخت نفسي جو ماڻهو يا شيخ چئبو آهي.
اهو نه جيئرو آهي، ۽ نه ان کي مرڻ ڏٺو ويندو آهي.
جيڪڏهن ڪو پنهنجي موت تي روئي،
اهو شخص پنهنجي عزت وڃائي ٿو. ||3||
گرو جي فضل سان، مون کي رستو مليو آهي.
ڄمڻ ۽ موت ٻنهي کي ختم ڪيو ويو آهي.
ڪبير جو چوڻ آهي ته، هي رب جي ذات مان ٺهيل آهي.
اهو ڪاغذ جي مس وانگر آهي جنهن کي ختم نٿو ڪري سگهجي. ||4||2||5||
گونڊ:
سٽون ٽٽي ويون آهن، ۽ نشاستي ختم ٿي وئي آهي.
اڳئين دروازي تي ننگا ڳاڙها چمڪاٽ.
غريب برش ٽڪرن ۾ پکڙيل آهن.
موت هن منڍي سر ۾ داخل ٿي چڪو آهي. ||1||
هن منڊلي مٿاهون فقير پنهنجو سمورو مال برباد ڪري ڇڏيو آهي.
هي سڀ اچڻ وڃڻ کيس بيزار ڪري ٿو. ||1||روڪ||
هن پنهنجي اونڌو سامان جون سڀ ڳالهيون ڇڏي ڏنيون آهن.
هن جو ذهن رب جي نالي سان جڙيل آهي.
هن جي ڌيئرن ۽ پٽن وٽ کائڻ لاءِ ڪجهه به ناهي،
جڏهن ته منڊا مٿاهون فقير رات ڏينهن پيٽ ڀري کائيندا آهن. ||2||
هڪ يا ٻه گهر ۾ آهن، ۽ هڪ يا ٻه وڌيڪ رستي تي آهن.
اسان فرش تي سمهندا آهيون، جڏهن اهي بسترن ۾ سمهندا آهن.
اُھي پنھنجا ننگي مٿو ڌوئيندا آھن، ۽ نماز جا ڪتاب پنھنجي کمربندن ۾ کڻندا آھن.
اسان کي سڪل اناج ملندو آهي، جڏهن ته اهي ماني حاصل ڪندا آهن. ||3||
هو انهن مان هڪ ٿي ويندو مٿو مٿو ڍڪڻ وارن مان.
اُهي ٻڏڻ جو سهارو آهن.
ٻڌ، اي انڌا ۽ اڻڄاڻ لوئي:
ڪبير انهن منڊي وارن وٽ پناهه ورتي آهي. ||4||3||6||
گونڊ:
جڏهن مڙس مري وڃي ته عورت روئي نه.
ڪو ٻيو سندس محافظ بڻجي ٿو.
جڏهن هي محافظ مري ويندو،
هو آخرت ۾ جهنم جي دنيا ۾ پوي ٿو، هن دنيا ۾ جنسي لذت لاءِ. ||1||
دنيا صرف هڪ ڪنوار کي پيار ڪري ٿي، مايا.
هوءَ سڀني جاندارن ۽ مخلوقات جي زال آهي. ||1||روڪ||
هن جي ڳچيء ۾ هار سان، هي دلہن خوبصورت نظر اچي ٿي.
هوءَ سائينءَ لاءِ زهر آهي، پر دنيا هن سان خوش آهي.
پاڻ کي سينگاريندي، هوءَ طوائف وانگر بيٺي آهي.
سنتن جي لعنت، هوءَ ويران وانگر چوڌاري ڦري ٿي. ||2||
هوءَ چوڌاري ڊوڙندي، سنتن جو تعاقب ڪندي.
هوء گرو جي فضل سان برڪت وارن ماڻهن طرفان مارڻ کان ڊپ آهي.
هوءَ جسم آهي، زندگيءَ جو ساهه آهي، بي ايمان سنسڪرت جو.
هوءَ مون کي رت جي اڃايل جادوگريءَ وانگر لڳي ٿي. ||3||
مان هن جا راز چڱيءَ طرح ڄاڻان ٿو
سندس رحمت ۾، ديوي گرو مون سان ملاقات ڪئي.
ڪبير چوي ٿو، هاڻي مون هن کي ڪڍي ڇڏيو آهي.
هوءَ دنيا جي ڳچيءَ ۾ جڪڙي ٿي. ||4||4||7||