آخري وقت ۾، تون توبهه ڪرين ٿو- تون ڏاڍو انڌو آهين!- جڏهن موت جو رسول توکي پڪڙي ٿو ۽ کڻي وڃي ٿو.
توهان پنهنجون سڀ شيون پنهنجي لاءِ رکيا هئا، پر هڪ پل ۾، اهي سڀ گم ٿي ويا.
توهان جي عقل توهان کي ڇڏي، توهان جي عقل ڇڏي، ۽ هاڻي توهان پنهنجي برائي ڪمن تي توبه ڪئي.
نانڪ چوي ٿو، اي انسان، رات جي ٽئين وڳي ۾، پنهنجي شعور کي پيار سان خدا تي ڌيان ڏيڻ ڏيو. ||3||
رات جي چوٿين وڳي ۾، اي منهنجا سوداگر دوست، تنهنجو جسم پوڙهو ۽ ڪمزور ٿيندو پيو وڃي.
اي منهنجا سوداگر دوست، تنهنجون اکيون انڌيون ٿي پيون، ڏسي نه سگهنديون، ۽ تنهنجا ڪن لفظ نه ٻڌندا.
تنهنجون اکيون انڌيون ٿي ويون آهن، ۽ تنهنجي زبان چکڻ کان قاصر آهي. توهان صرف ٻين جي مدد سان رهندا آهيو.
اندر ۾ نيڪيءَ کان سواءِ، تون سڪون ڪيئن ڳولي سگهندين؟ خودمختاري وارو من موڙي اچي ٿو ۽ وري جنم وٺي ٿو.
جڏهن زندگيءَ جو فصل پختو ٿيندو آهي، تڏهن اُهو ٽٽي پوندو آهي، ٽٽندو آهي ۽ تباهه ٿيندو آهي. جيڪو اچي ٿو ۽ وڃي ٿو ان تي فخر ڇو ڪجي؟
نانڪ فرمائي ٿو، اي انسان، رات جي چوٿين وڳي ۾، گرومک لفظ جي ڪلام کي سڃاڻي ٿو. ||4||
اي منهنجا سوداگر دوست، تنهنجي ساهه جي پڄاڻي ٿئي ٿي، ۽ تنهنجي ڪلهن تي وڏي عمر جي ظالم هٿان وزن آهي.
اي منهنجا سوداگر دوست، تو ۾ هڪ ذرو به نيڪي نه آئي. برائي سان جڪڙيل ۽ جڪڙيل، توهان سان گڏ هليا ويا آهيو.
جيڪو نيڪيءَ ۽ خود نظم و ضبط سان هليو وڃي ٿو، ان کي نه ماريو ويندو آهي ۽ نه وري جنم ۽ مرڻ جي چڪر ۾ جڪڙيو ويندو آهي.
موت جو رسول ۽ سندس ڦل کيس ڇُهي نه سگهندا. محبت جي عبادت ذريعي، هو خوف جي سمنڊ کي پار ڪري ٿو.
هو عزت سان هليو وڃي ٿو، ۽ امن ۽ آرام ۾ ضم ٿي وڃي ٿو؛ هن جا سڀ درد ختم ٿي وڃن ٿا.
نانڪ جو چوڻ آهي ته، جڏهن انسان گرو مُخ ٿي وڃي ٿو، تڏهن هو سچي رب جي طرفان محفوظ ۽ عزت وارو آهي. ||5||2||
سري راگ، چوٿين مهل:
رات جي پهرئين پڄاڻيءَ ۾، اي منهنجا سوداگر دوست، رب توکي پيٽ ۾ رکي ٿو.
اي منهنجا سوداگر دوست، تون رب جو ذڪر ڪر ۽ رب جو نالو ڪر. تون رب، هار، هار جي نالي تي غور ڪر.
پالڻهار، هار، هار جي نالي کي جپڻ ۽ ان تي غور ڪرڻ سان پيٽ جي باهه ۾، توهان جي زندگي هن جي نالي تي رهڻ سان قائم آهي.
تون ڄائو آهين ۽ تون ٻاهر اچين ٿو، ۽ تنهنجي ماءُ ۽ پيءُ تنهنجي منهن کي ڏسي خوش ٿيا آهن.
ان کي ياد ڪر، اي فاني، جنهن جو اولاد آهي. جيئن گرومخ، هن تي پنهنجي دل ۾ غور ڪريو.
نانڪ فرمائي ٿو، اي انسان، رات جي پهرين پهر ۾، رب تي رهو، جيڪو توهان کي پنهنجي فضل سان برسات ڏيندو. ||1||
رات جي ٻئي پهر ۾، اي منهنجا سوداگر دوست، ذهن دوئي جي محبت سان جڙيل آهي.
ماءُ ۽ پيءُ توهان کي پنهنجي ڀاڪر ۾ ڀاڪر پائي، دعويٰ ڪندي، ”هو منهنجو آهي، هو منهنجو آهي“؛ اهڙي طرح ٻار پرورش ڪيو آهي، اي منهنجا سوداگر دوست.
توهان جي ماءُ ۽ پيءُ مسلسل توهان کي پنهنجي ڀاڪر ۾ ڀاڪر پاتو؛ انهن جي ذهنن ۾، انهن کي يقين آهي ته توهان انهن لاء مهيا ڪنداسين ۽ انهن جي حمايت ڪندي.
بيوقوف ان کي نه ٿو ڄاڻي، جيڪو ڏئي ٿو. ان جي بدران، هو تحفا ڏانهن ڇڪيندو آهي.
ناياب آهي گرو مُخ جيڪو غور ڪري ٿو، غور ڪري ٿو، ۽ پنهنجي دماغ ۾، رب سان پيار سان جڙيل آهي.
نانڪ چوي ٿو، رات جي ٻئي پهر ۾، اي انسان، موت توکي ڪڏهن به نه کائي. ||2||
رات جي ٽئين پهر ۾، اي منهنجا سوداگر دوست، تنهنجو دماغ دنياوي ۽ گهريلو ڪمن ۾ پئجي ويو آهي.
اي منهنجا سوداگر دوست، تون دولت جو خيال ڪرين ٿو، ۽ دولت گڏ ڪرين ٿو، پر تون رب يا رب جي نالي کي نه ٿو سمجهين.
توهان ڪڏهن به رب، هار، هار جي نالي تي نه رهو، جيڪو آخر ۾ توهان جو واحد مددگار ۽ سهارو هوندو.