اي عقل، محبت کان سواءِ تون ڪيئن بچي سگهندين؟
خدا گرومخن جي باطن ۾ داخل ٿئي ٿو. انهن کي عقيدت جي خزاني سان نوازيو ويو آهي. ||1||روڪ||
اي دماغ، رب سان پيار ڪر، جيئن مڇي پاڻيء سان پيار ڪندي آهي.
جيترو وڌيڪ پاڻي، اوترو وڌيڪ خوشي، ۽ دماغ ۽ جسم جي سڪون وڌيڪ.
پاڻيءَ کان سواءِ، هوءَ جيئري رهي نٿي سگهي، هڪ پل لاءِ به. خدا ڄاڻي ٿو هن جي دماغ جي تڪليف. ||2||
اي دماغ، رب سان پيار ڪر، جيئن گيت پکي مينهن سان پيار ڪندو آهي.
تلاءَ پاڻيءَ سان ڀرجي ويا آهن ۽ زمين سرسبز آهي، پر ان جو ڇا ٿيندو، جيڪڏهن مينهن جو هڪڙو ڦڙو به هن جي وات ۾ نه پوي؟
سندس فضل سان، هوء ان کي حاصل ڪري؛ ٻي صورت ۾، هن جي ماضي جي ڪارناما جي ڪري، هوء پنهنجي سر ڏئي ٿي. ||3||
اي دماغ، رب سان پيار ڪر، جيئن پاڻي کير سان پيار ڪندو آهي.
پاڻي، کير ۾ شامل ڪيو، پاڻ گرمي برداشت ڪري ٿو، ۽ کير کي ساڙڻ کان روڪي ٿو.
خدا جدا ٿيلن کي ٻيهر پاڻ سان گڏ ڪري ٿو، ۽ انهن کي سچي عظمت سان نوازي ٿو. ||4||
اي دماغ، رب سان پيار ڪر، جيئن چڪري بتھ سج سان پيار ڪندو آهي.
هوء ننڊ نه ايندي آهي, هڪ پل يا هڪ پل لاء; سج ايترو پري آهي، پر هوءَ سمجهي ٿي ته ويجهو آهي.
سمجهه نه ايندي آهي خود ارادي واري انسان کي. پر گرو مُخ کي، رب هميشه ويجهو آهي. ||5||
خود غرض انسان پنهنجا حساب ۽ منصوبا ٺاهيندا آهن، پر صرف خالق جا عمل پورا ٿيندا آهن.
هن جي قيمت جو اندازو نه ٿو لڳائي سگهجي، جيتوڻيڪ هرڪو ائين ڪرڻ چاهي ٿو.
گرو جي تعليمات ذريعي، اهو ظاهر ٿئي ٿو. سچي ذات سان ملڻ سان، سڪون ملي ٿو. ||6||
سچو پيار ٽٽندو نه، جيڪڏهن سچو گرو ملي وڃي.
روحاني حڪمت جي دولت حاصل ڪرڻ سان، ٽنهي جهانن جي ڄاڻ حاصل ٿئي ٿي.
تنهن ڪري قابليت جا گراهڪ بڻجي وڃو، ۽ نه وساريو بيشمار نام، رب جي نالي کي. ||7||
تلاءَ جي ڪناري تي جيڪي پکي پکڙيا آهن سي کيڏي ويا آهن ۽ هليا ويا آهن.
هڪ لمحي ۾، هڪ پل ۾، اسان کي به وڃڻو پوندو. اسان جي راند رڳو اڄ يا سڀاڻي لاءِ آهي.
پر جن کي تون متحد ڪرين ٿو، اي پالڻھار، اھي توسان گڏ آھن. اهي سچ جي ميدان ۾ سيٽ حاصل ڪن ٿا. ||8||
گروءَ کان سواءِ، محبت نه جڙي ٿي، ۽ نه ئي انا جي گندگي دور ٿئي ٿي.
جيڪو پنهنجي اندر کي سڃاڻي ٿو ته ”هو مان آهيان“ ۽ جنهن کي شيدائيءَ سان ڇيد ڪيو وڃي، سو مطمئن ٿئي ٿو.
جڏهن ڪو گرو مُخ بڻجي وڃي ٿو ۽ پنهنجي ذات کي سڃاڻي ٿو، ته ان کان وڌيڪ ڪرڻ لاءِ ٻيو ڇا بچيو آهي؟ ||9||
انهن سان اتحاد جي ڳالهه ڇو ٿا ڪريو جيڪي اڳي ئي رب سان متحد آهن؟ سَبَدَ حاصل ڪري، راضي ٿين ٿا.
پاڻ سڳورا ماڻھو نه سمجھندا آھن. هن کان جدا ٿي، اهي مارڻ برداشت ڪن ٿا.
اي نانڪ، سندس گهر جو فقط هڪڙو دروازو آهي. ٻيو ڪو به هنڌ ناهي. ||10||11||
سري راڳ، پهرين مهل:
پاڻ سڳورا، ٺڳي ۽ ٺڳيءَ ۾ ڀٽڪندا رهن ٿا. کين آرام جي جاءِ نه ملندي آهي.
گروءَ کان سواءِ، ڪو به رستو نه ڏيکاريندو آهي. انڌن وانگر، اهي ايندا ۽ ويندا رهندا آهن.
روحاني دانائيءَ جو خزانو وڃائڻ کان پوءِ، اُهي روانا ٿي ويا، ٺڳيون ۽ ڦريون. ||1||
اي بابا، مايا پنهنجي وهم سان ٺڳي ٿي.
شڪ ۾ ڦاسائي، ڇڏيل ڪنوار محبوب جي گود ۾ نه ايندي آهي. ||1||روڪ||
ٺڳي ڪنوار پرڏيهه ۾ گهمي ڦري. هوءَ ڇڏي ٿي، ۽ پنهنجو گهر ڇڏي ٿي.
ٺڳي، هوءَ پليٽن ۽ جبلن تي چڙهندي آهي. سندس ذهن شڪ ۾ ڦاسي پيو.
پريم کان جدا ٿي، هوءَ وري ڪيئن ملندي؟ غرور ۾ ڦاٿل، هوءَ روئي ٿي ۽ روئي ٿي. ||2||
گرو جدا ٿيلن کي ٻيهر رب سان ملائي ٿو، رب جي لذيذ نام جي محبت ذريعي.