جواني ۽ پوڙھائپ - منھنجي سڄي زندگي گذري وئي، پر مون ڪو بھتر ڪم نه ڪيو آھي.
هن انمول روح کي ائين سمجهيو ويو آهي ڄڻ ته ان جي قيمت هڪ خول کان وڌيڪ نه هجي. ||3||
ڪبير چوي ٿو، اي منهنجا رب، تون سڀني ۾ سمايل آهين.
تون جهڙو رحمدل ٻيو ڪو نه آهي، ۽ مون جهڙو گناهگار ڪو به ناهي. ||4||3||
بلاول:
هر روز، هو صبح جو اٿندو آهي، ۽ تازو مٽيء جو برتن آڻيندو آهي. هو پنهنجي زندگي ان کي سينگار ۽ چمڪائڻ ۾ گذاري ٿو.
هو دنياوي ڪمن جي باري ۾ نه سوچيندو آهي. هو رب، هار، هر جي ذيلي جوهر ۾ جذب ٿيندو آهي. ||1||
اسان جي خاندان ۾ ڪنهن ڪڏهن رب جو نالو ورتو آهي؟
جڏهن کان منهنجي هن بيوقوف پٽ پنهنجي مالهيءَ سان گيت ڳائڻ شروع ڪيا آهن، تڏهن کان اسان کي ڪو به سڪون ناهي رهيو! ||1||روڪ||
ٻڌ، اي منهنجا ڀائرو، عجيب ڳالهه ٿي وئي آهي!
هن ڇوڪرو اسان جو ڌنڌو خراب ڪري ڇڏيو آهي. هُو بس ڇو نه مري ويو؟ ||2||
اي ماءُ، هڪ رب، رب ۽ مالڪ، سڀني امن جو سرچشمو آهي. گرو مون کي پنهنجي نالي سان نوازيو آهي.
هن پرهلاد جي عزت بچائي، هرناخش کي پنهنجي ناخن سان تباهه ڪيو. ||3||
مون پنھنجي گھر جي ديوتائن ۽ ابن ڏاڏن کي، گرو جي ڪلام لاءِ ڇڏي ڏنو آھي.
ڪبير چوي ٿو، خدا سڀني گناهن کي ختم ڪرڻ وارو آهي. هو پنهنجي سنتن جو بچاءُ وارو فضل آهي. ||4||4||
بلاول:
رب جي برابر ڪو به بادشاهه ناهي.
دنيا جا اهي سڀ مالڪ فقط ٿورن ڏينهن لاءِ رهن ٿا، پنهنجي ڪوڙي نمائشن تي. ||1||روڪ||
تنهنجو عاجز ٻانهو ڪيئن ڊهي سگهندو؟ تون پنهنجو پاڇو ٽن جهانن تي پکڙيل آهين.
تنهنجي عاجز ٻانهن تي ڪير هٿ وڌائي سگهي ٿو؟ رب جي وسعت کي ڪو به بيان نٿو ڪري سگهي. ||1||
هن کي ياد ڪر، اي منهنجي بيوقوف ۽ بيوقوف ذهن، ۽ آواز جي اڻڄاتل راڳ گونجندو ۽ گونجندو.
ڪبير چوي ٿو، منهنجو شڪ ۽ شڪ دور ٿي ويو آهي. رب مون کي بلند ڪيو آهي، جيئن هن دھرو ۽ پرهلاد ڪيو. ||2||5||
بلاول:
مون کي بچايو! مون تنهنجي نافرماني ڪئي آهي.
مون عاجزي، صداقت يا عقيدت جي عبادت نه ڪئي آهي؛ مان فخر ۽ غرور وارو آهيان، ۽ مون هڪ ٽڙيل رستو ورتو آهي. ||1||روڪ||
هن جسم کي لافاني مڃيندي، مون ان کي پيار ڪيو، پر اهو هڪ نازڪ ۽ ناس ٿيڻ وارو برتن آهي.
ان رب کي وساري، جنهن مون کي ٺاهيو، ٺاهيو ۽ سينگاريو، مان ٻئي سان وابسته ٿي ويو آهيان. ||1||
مان تنهنجو چور آهيان؛ مون کي مقدس نه ٿو سڏيو وڃي. مان تنهنجي پيرن تي ڪري پيو، تنهنجي پناهه جي ڳولا ۾.
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، اي منهنجا مالڪ، منهنجي هيءَ دعا ٻڌ. مهرباني ڪري مون کي موت جي رسول جو سمن نه موڪليو. ||2||6||
بلاول:
مان تنهنجي درٻار ۾ بيٺو آهيان.
توکان سواءِ ٻيو ڪير منهنجي سنڀال ڪري سگهي ٿو؟ مهرباني ڪري پنهنجو دروازو کوليو، ۽ مون کي پنهنجي درشن جي برڪت وارو نظارو عطا ڪر. ||1||روڪ||
تون امير ترين، سخي ۽ بي نياز آهين. مان پنهنجي ڪنن سان تنهنجون ساراهه ٻڌان ٿو.
مون کي ڪنهن کان پڇڻ گهرجي؟ مون ڏٺو ته سڀ فقير آهن. منهنجي نجات صرف توهان وٽان آهي. ||1||
توهان پنهنجي لامحدود رحمت سان جيئي دييو، نام ديوي ۽ سداما برهمڻ کي برڪت ڏني.
ڪبير چوي ٿو، تون ئي قادر مطلق، عظيم عطا ڪندڙ آهين. هڪ پل ۾، توهان چار عظيم نعمتون عطا فرمائيندا آهيو. ||2||7||
بلاول:
هن وٽ ويهڻ جي لٺ، ڪنن جون ڇتيون، هڪ پيچ ٿيل ڪوٽ ۽ هڪ ٿلهو پيالو آهي.
فقيرن جا پوشاڪ پائي، شڪ ۾ ڀٽڪي ڀڄندو رهي ٿو. ||1||