عاجزي، عاجزي ۽ وجداني سمجهه منهنجي ماءُ ۽ سسر آهي.
مون چڱن ڪمن کي پنهنجو ساٿي بڻايو آهي. ||2||
پاڪ سان گڏ منهنجي شادي جي تاريخ آهي، ۽ دنيا کان جدا ٿيڻ منهنجي شادي آهي.
نانڪ چوي ٿو، سچ پچ هن اتحاد مان ڄائو آهي. ||3||3||
گوري، پهرين مهل:
هوا، پاڻي ۽ باهه جو اتحاد
جسم چست ۽ غير مستحڪم عقل جي راند آهي.
ان ۾ نو دروازا آهن، ۽ پوءِ ڏهين دروازي آهي.
ان تي غور ڪريو ۽ سمجھو، اي عقلمند. ||1||
رب اهو آهي جيڪو ڳالهائيندو، سيکاريندو ۽ ٻڌندو آهي.
جيڪو پنهنجي نفس تي غور ڪري ٿو، اهو سچ پچ عقلمند آهي. ||1||روڪ||
جسم مٽي آهي؛ واء ان جي ذريعي ڳالهائي ٿو.
سمجھ، اي عقلمند، جيڪو مري ويو آهي.
شعور، تڪرار ۽ انا مري ويا،
پر جيڪو ڏسي ٿو سو نه مرندو. ||2||
ان جي خاطر، توهان مقدس مزارن ۽ مقدس دريائن ڏانهن سفر ڪيو؛
پر هي انمول زيور تنهنجي ئي دل ۾ آهي.
پنڊتن، مذھبي عالمن، پڙھڻ ۽ پڙھڻ جي آخر ۾؛ اهي دليلن ۽ تڪرارن کي جنم ڏين ٿا،
پر اُھي اندر جي ڳُجھ کي نٿا ڄاڻن. ||3||
مان مري نه ويو آهيان- منهنجي اندر جي اها خراب فطرت مري وئي آهي.
جيڪو هر هنڌ پکڙيل آهي، سو نه مرندو.
نانڪ چوي ٿو، گرو مون کي خدا ظاهر ڪيو آهي،
۽ هاڻي مان ڏسان ٿو ته ڄمڻ يا موت جي ڪا به شيء ناهي. ||4||4||
گوري، پهرين مهل، دکاڻي:
مان هميشه لاءِ قربان آهيان ان تي جيڪو ٻڌندو آهي،
جيڪو سمجهي ٿو ۽ ان ۾ ايمان آڻي ٿو.
جڏهن رب پاڻ اسان کي گمراهه ڪري ٿو، ته اسان لاءِ آرام جي ٻي ڪا به جاءِ نه آهي.
توهان سمجھايو ٿا، ۽ توهان اسان کي پنهنجي اتحاد ۾ متحد ڪيو. ||1||
مون کي اهو نالو ملي ٿو، جيڪو آخر ۾ مون سان گڏ هلندو.
نالي کان سواءِ سڀ موت جي گرفت ۾ آهن. ||1||روڪ||
منهنجي زراعت ۽ واپار نالي جي مدد سان آهي.
گناهه ۽ نيڪيءَ جا ٻج پاڻ ۾ جڙيل آهن.
جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ روح جا زخم آهن.
بڇڙا ماڻهو نالو وساري ڇڏيندا آهن ۽ پوءِ هليا ويندا آهن. ||2||
سچا آهن سچا گرو جي تعليم.
جسم ۽ دماغ کي ٿڌو ۽ سڪون ملي ٿو، سچ جي ٽچ اسٽون سان.
اها حڪمت جي حقيقي نشاني آهي: اهو آهي ته هڪ الڳ رهجي وڃي، جهڙوڪ واٽر-للي، يا لوٽس پاڻيء تي.
شَبَدَ جي ڪلام سان ڳنڍجي، ڪمند جي رس وانگر مٺو ٿئي ٿو. ||3||
رب جي حڪم سان، جسم جي قلعي کي ڏهه دروازا آهن.
پنج جذبا اتي رهن ٿا، گڏو گڏ لاتعداد جي خدائي نور سان.
رب پاڻ واپار آهي، ۽ پاڻ ئي واپار ڪندڙ آهي.
اي نانڪ، رب جي نالي جي ذريعي، اسان کي سينگاريو ويو آهي ۽ وري جوان ٿيو آهي. ||4||5||
گوري، پهرين مهل:
اسان ڪيئن ڄاڻون ٿا ته اسان ڪٿان آيا آهيون؟
اسان ڪٿان پيدا ٿيا هئاسين ۽ ڪٿي وڃي ملنداسين؟
اسان ڪيئن پابند آهيون، ۽ اسان کي آزادي ڪيئن ملي ٿي؟
اسان ڪيئن آسانيءَ سان ابدي، لافاني رب ۾ ضم ٿي سگهون ٿا؟ ||1||
دل ۾ نالي سان ۽ اسان جي چپن تي امرت وارو نالو،
رب جي نالي جي ذريعي، اسان رب وانگر، خواهش کان مٿي اٿون ٿا. ||1||روڪ||
اسان عقلي آسانيءَ سان اچون ٿا، ۽ وجدان جي آسانيءَ سان اسان روانا ٿي وڃون ٿا.
ذهن مان اسان پيدا ٿي چڪا آهيون، ۽ دماغ ۾ اسان جذب ٿي ويا آهيون.
جيئن گرومخ، اسان آزاد آهيون، ۽ پابند نه آهيون.
خدا جي ڪلام تي غور ڪندي، اسان کي رب جي نالي جي ذريعي آزاد ڪيو ويو آهي. ||2||
رات جي وقت، ڪيترائي پکي وڻ تي آباد ٿين ٿا.
ڪي خوش آهن، ته ڪي غمگين آهن. ذهن جي خواهشن ۾ ڦاٿل، فنا ٿي ويندا آهن.
۽ جڏھن زندگيءَ جي رات پڄاڻيءَ تي پهچندي آھي، تڏھن آسمان ڏانھن ڏسندا آھن.
اهي پنهنجي اڳواٽ مقرر ڪيل تقدير جي مطابق، سڀني ڏهن طرفن ۾ پرواز ڪن ٿا. ||3||