رب جي عيش عشرت ۾ پيئو، اي فريبدار. ||3||4||
آسا:
جيڪو رب العالمين کي سڃاڻي ٿو، سو ٻين خواهشن کي ناپسند ڪري ٿو.
هو پنهنجي شعور کي رب جي عقيدت جي عبادت تي مرکوز ڪري ٿو، ۽ پنهنجي ذهن کي پريشاني کان آزاد رکي ٿو. ||1||
اي منھنجا عقل، جيڪڏھن تون فساد جي پاڻيءَ سان ڀريل آھين ته دنيا جي سمنڊ مان ڪيئن پار ٿيندين؟
مايا جي ڪوڙ کي ڏسندي، تون گمراهه ٿي ويو آهين، اي منهنجا ذهن. ||1||روڪ||
تو مون کي ڪيليڪو پرنٽر جي گهر ۾ جنم ڏنو آهي، پر مون کي گرو جي تعليم ملي آهي.
سائين جي مهربانيءَ سان، نام ديو صاحب رب سان مليو آهي. ||2||5||
آسا، ريورنڊ روي داس جيئي جو ڪلام:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
هرڻ، مڇي، ڀنڀور، ماٺ ۽ هاٿي ناس ٿي ويا، هر هڪ هڪ عيب لاءِ.
پوءِ جيڪو پنجن لاعلاج خرابين سان ڀريل آهي- ان کان ڪهڙي اميد آهي؟ ||1||
اي پرڀو، هو جهالت سان پيار ۾ آهي.
سندس روشن عقل جو چراغ مدو ٿي ويو آهي. ||1||روڪ||
چرندڙ جاندار بي خيال زندگي گذاريندا آهن، ۽ چڱائي ۽ برائي جي وچ ۾ فرق نٿا ڪري سگهن.
هي انساني اوتار حاصل ڪرڻ تمام ڏکيو آهي، ۽ اڃا تائين، اهي گهٽين سان گڏ رهندا آهن. ||2||
مخلوق ۽ مخلوق جتي به آهن، اُهي پنهنجي ماضيءَ جي ڪمن جي ڪري پيدا ٿين ٿا.
موت جو ڦڙو معاف نه ڪندڙ آهي، ۽ اهو انهن کي پڪڙيندو. ان کي روڪي نه ٿو سگهجي. ||3||
اي نوڪر روي داس، پنهنجي ڏک ۽ شڪ کي دور ڪر، ۽ ڄاڻو ته گرو جي ڏنل روحاني حڪمت، تپسيا جي توفيق آهي.
اي پالڻھار، پنھنجي عاجز بندن جي خوفن کي ختم ڪرڻ واري، مون کي آخر ۾ تمام گھڻو خوش ڪر. ||4||1||
آسا:
توهان جا اولياء توهان جو جسم آهن، ۽ انهن جي صحبت توهان جي زندگي جي سانس آهي.
سچي گرو جي ڏنل روحاني حڪمت سان، مان سنتن کي ديوتائن جي ديوتائن طور ڄاڻان ٿو. ||1||
اي منهنجا مالڪ، خدا جا خدا، مون کي بزرگن جي سوسائٽي عطا ڪر،
اوليائن جي گفتار جو عمدو نچوڙ، اوليائن جي محبت. ||1||روڪ||
اوليائن جو ڪردار، اوليائن جو طرز زندگي ۽ اوليائن جي خادم جي خدمت. ||2||
مان انهن لاءِ پڇان ٿو، ۽ هڪ ٻي شيءِ لاءِ - عقيدت جي عبادت، جيڪا منهنجي خواهش پوري ڪري.
مون کي بدڪار گنهگار نه ڏيکاريو. ||3||
روي داس چوي ٿو ته، اهو ئي عقلمند آهي، جيڪو ڄاڻي ٿو:
اولياءَ ۽ لامحدود رب جي وچ ۾ ڪوبه فرق ناهي. ||4||2||
آسا:
تون صندل آهين، ۽ مان غريب ڪيسٽر آئل پلانٽ آهيان، تنهنجي ويجهو رهندڙ.
اوچتو وڻ مان، مان بلند ٿي ويو آهيان. تنھنجي خوشبوءِ، تنھنجي شاندار خوشبوءِ ھاڻي مون ۾ پکڙيل آھي. ||1||
اي منهنجا مالڪ، مان توهان جي اوليائن جي صحبت جي پناهه ڳوليان ٿو.
مان بيوقوف آهيان، ۽ تون ڏاڍو مهربان آهين. ||1||روڪ||
تون ريشم جا اڇا ۽ پيلا تارا آهن، ۽ مان هڪ غريب ڪيٽي وانگر آهيان.
اي منهنجا مالڪ، مان سنتن جي صحبت ۾ رهڻ چاهيان ٿو، جيئن ماکيء سان گڏ. ||2||
منهنجو سماجي رتبو گهٽ آهي، منهنجو نسب گهٽ آهي، ۽ منهنجو جنم پڻ گهٽ آهي.
روي داس موچي چوي ٿو، مون رب، رب جي خدمت نه ڪئي آهي. ||3||3||
آسا:
ڇا فرق پوندو، جيڪڏهن منهنجي جسم کي ٽڪرا ٽڪرا ڪيو وڃي؟
جيڪڏهن مان تنهنجي محبت وڃائي ويس، رب، ته پوءِ تنهنجو عاجز بندو ڊڄندو. ||1||
تنهنجا ڪنول جا پير منهنجي ذهن جو گهر آهن.
تنهنجو امرت پيئندي، مون رب جي دولت حاصل ڪئي آهي. ||1||روڪ||
خوشحالي، تڪليف، ملڪيت ۽ دولت صرف مايا آهن.