اُهي ئي دنيا ۾ بهادر ويڙها آهن، جن کي رب جي درٻار ۾ سچي عزت ملي ٿي.
اهي رب جي درٻار ۾ عزت وارا آهن. اُھي عزت سان ويندا آھن ۽ کين آخرت ۾ ڪو ڏک نه ٿيندو آھي.
اُهي هڪ رب جو ذڪر ڪن ٿا، ۽ اُنهن جو ثمر حاصل ڪن ٿا. رب جي خدمت ڪرڻ سان سندن خوف دور ٿي ويندو آهي.
غرور ۾ مبتلا نه ٿيو، ۽ پنهنجي ذهن ۾ رهو؛ ڄاڻندڙ پاڻ سڀ ڪجهه ڄاڻي ٿو.
بهادر هيروز جو موت برڪت وارو آهي، جيڪڏهن اهو خدا کي منظور آهي. ||3||
نانڪ: ڪنهن لاءِ ماتم ڪريون بابا؟ هيءَ دنيا رڳو راند آهي.
رب مالڪ هن جي ڪم کي ڏسي ٿو، ۽ پنهنجي تخليقي طاقت تي غور ڪري ٿو.
هو پنهنجي تخليقي طاقت تي غور ڪري ٿو، ڪائنات قائم ڪري. جنهن ان کي پيدا ڪيو، اهو ئي ڄاڻي ٿو.
هو پاڻ ان کي ڏسي ٿو، ۽ هو پاڻ ان کي سمجهي ٿو. هو پنهنجي حڪم جي حُڪم کي پاڻ محسوس ڪري ٿو.
جنهن اهي شيون پيدا ڪيون، اهو ئي ڄاڻي ٿو. هن جي ذيلي شڪل لامحدود آهي.
نانڪ: ڪنهن لاءِ ماتم ڪريون بابا؟ هيءَ دنيا رڳو راند آهي. ||4||2||
واهه واهه، پهرين مهل، دکني:
سچو خالق پالڻھار سچو آھي - اھو چڱي طرح ڄاڻو. اھو ئي سچو پالڻھار آھي.
هن پنهنجو پاڻ ٺاهيو؛ سچو رب پوشيده ۽ لامحدود آهي.
هن گڏ ڪيو، ۽ پوءِ جدا ڪيو، زمين ۽ آسمان جا ٻه پيسندڙ پٿر؛ گروءَ کان سواءِ، رڳو اوندهه آهي.
هن سج ۽ چنڊ کي پيدا ڪيو؛ رات ۽ ڏينهن، اهي سندس خيال مطابق هلندا آهن. ||1||
اي سچا پالڻھار ۽ مالڪ، تون سچو آھين. اي سچا پالڻھار، مون کي پنھنجي پيار سان برڪت ڪر. ||روڪ||
توهان ڪائنات پيدا ڪئي؛ تون ئي دردن ۽ خوشين جو مالڪ آهين.
تو پيدا ڪيو عورت ۽ مرد، زهر جي محبت، ۽ مايا سان جذباتي وابستگي.
تخليق جا چار ذريعا، ۽ لفظ جي طاقت، پڻ توهان جي تخليق جا آهن. تون سڀني مخلوقن کي سهارو ڏئين ٿو.
تو مخلوق کي پنهنجو عرش بڻائي ڇڏيو آهي. تون ئي سچو جج آهين. ||2||
توهان اچڻ ۽ وڃڻ پيدا ڪيو، پر توهان هميشه مستحڪم آهيو، اي خالق رب.
ڄمڻ ۽ مرڻ ۾، اچڻ وڃڻ ۾، هي روح فساد جي غلاميءَ ۾ جڪڙيل آهي.
بڇڙي ماڻهوءَ جو نالو وسري ويو آهي. هو ٻڏي ويو آهي - هو هاڻي ڇا ڪري سگهي ٿو؟
ميرٽ کي ڇڏي، هن خرابين جو زهريلو سامان ڀريو آهي. هو گناهن جو واپار ڪندڙ آهي. ||3||
محبوب روح کي سچو خالق رب جو حڪم مليو آهي.
روح، مڙس، جسم، ڪنوار کان جدا ٿي ويو آهي. رب جدا ٿيلن جو وري اتحاد آهي.
تنهنجي حسن جي ڪنهن کي به پرواهه ناهي، اي سهڻي ڪنوار. موت جو رسول صرف رب ڪمانڊر جي حڪم سان پابند آهي.
هو نوجوان ٻارن ۽ پوڙهن ماڻهن ۾ فرق نٿو ڪري. هو پيار ۽ پيار کي ڌار ڪري ٿو. ||4||
نو دروازا سچي رب جي حڪم سان بند ڪيا ويا آهن، ۽ سوان-روح آسمان ۾ پرواز ڪري ٿو.
جسم جي ڪنوار کي جدا ڪيو ويو آهي، ۽ ڪوڙ سان ٺڳيو ويو آهي. هوءَ هاڻي بيوه آهي - هن جي مڙس جو لاش صحن ۾ مئل آهي.
بيواهه دروازي تي رڙيون ڪري، ”منهنجي ذهن جي روشني نڪري وئي، اي منهنجي ماءُ، هن جي موت سان.
پوءِ دعا ڪر، اي مڙس جي جان، ۽ سچي رب جي شان ۾ رهو. ||5||
هن جي پياري کي صاف ڪيو ويو آهي، پاڻيء ۾ غسل ڪيو ويو آهي، ۽ ريشمي لباس ۾ ڪپڙا.
موسيقار وڄن ٿا، ۽ سچي رب جي ڪلام جي باني ڳائجن ٿا؛ پنج ئي مائٽن کي ائين لڳندو آهي ته ڄڻ اهي به مري ويا آهن، ائين سندن ذهن به مري ويا آهن.
"منهنجي محبوب کان جدائي مون لاء موت وانگر آهي!" بيواهه روئي ٿو. "هن دنيا ۾ منهنجي زندگي لعنت ۽ بيڪار آهي!"
پر هوءَ اڪيلي منظور آهي، جيڪا مري وڃي ٿي، جڏهن ته اڃا جيئري آهي. هوءَ پنهنجي محبوب جي محبت خاطر جيئري رهي ٿي. ||6||
سو ماتم ۾ رڙ ڪريو، اوهين جيڪي ماتم ڪرڻ آيا آهيو؛ هي دنيا ڪوڙو ۽ فريب آهي.