رب ۽ رب جي عاجز ٻانهي ۾ ڪو به فرق ناهي. اي نانڪ، هن کي سچ ڄاڻو. ||29||
انسان مايا ۾ ڦاٿل آهي. هن ڪائنات جي پالڻهار جو نالو وساري ڇڏيو آهي.
نانڪ چوي ٿو ته، رب جي ياد ڪرڻ کان سواءِ، هن انساني زندگيءَ جو ڪهڙو فائدو؟ ||30||
انسان رب جو خيال نٿو ڪري. هو مايا جي شراب کان انڌو ٿي ويو آهي.
نانڪ چوي ٿو ته، رب جي ياد ڪرڻ کان سواء، هو موت جي ڦڙي ۾ پکڙيل آهي. ||31||
سٺن وقتن ۾ ساٿي گهڻا هوندا آهن، پر خراب وقت ۾ ڪو به نه هوندو آهي.
نانڪ چوي ٿو، تڙپ، ۽ رب تي غور ڪريو؛ هو آخر ۾ توهان جو واحد مددگار ۽ سهارو هوندو. ||32||
انسان بيشمار زندگين ۾ گم ۽ الجھن ۾ ڀٽڪندا آهن؛ سندن موت جو خوف ڪڏهن به ختم نه ٿيندو آهي.
نانڪ فرمائي ٿو، تڙپ ۽ غور ڪريو رب تي، ۽ تون بي خوف رب ۾ رهندين. ||33||
مون ڪيتريون ئي ڪوششون ڪيون آهن، پر منهنجي ذهن مان غرور دور نه ٿيو آهي.
مان بڇڙائيءَ ۾ مشغول آهيان، نانڪ. اي خدا، مهرباني ڪري مون کي بچايو! ||34||
بچپن، جوانيءَ ۽ پوڙهوءَ کي زندگيءَ جا ٽي مرحلا ڄاڻن ٿا.
نانڪ چوي ٿو، رب جي ڌيان کان سواء، سڀ ڪجهه بيڪار آهي؛ توهان کي هن جي ساراهه ڪرڻ گهرجي. ||35||
توهان اهو نه ڪيو آهي جيڪو توهان کي ڪرڻ گهرجي ها. تون لالچ جي ڄار ۾ ڦاسي پيو آهين.
نانڪ، تنهنجو وقت گذري ويو ۽ گذري ويو. تون هاڻي ڇو روئي رهيو آهين، اي انڌا بيوقوف! ||36||
دماغ مايا ۾ جذب ٿيل آهي - اهو ان کان بچي نٿو سگهي، منهنجا دوست.
نانڪ، اها ڀت تي پکڙيل تصوير وانگر آهي - اهو ان کي ڇڏي نٿو سگهي. ||37||
انسان ڪجهه چاهي ٿو، پر ڪجهه مختلف ٿئي ٿو.
هو ٻين کي دوکو ڏيڻ جي سازش ڪري ٿو، اي نانڪ، پر هو ان جي بدران پنهنجي ڳچيء ۾ ڦاسي وجهي ٿو. ||38||
ماڻهو سڪون ۽ سڪون حاصل ڪرڻ لاءِ هر قسم جون ڪوششون ڪن ٿا، پر ڪو به درد کي حاصل ڪرڻ جي ڪوشش نه ٿو ڪري.
نانڪ چوي ٿو، ٻڌ، ذهن: جيڪو خدا کي راضي ٿئي سو پورو ٿئي ٿو. ||39||
دنيا گهمڻ ڦرڻ گهري ٿي، پر پالڻهار سڀني کي ڏيڻ وارو آهي.
نانڪ فرمائي ٿو، هن جي ياد ۾ غور ڪريو، ۽ توهان جا سڀ ڪم ڪامياب ٿي ويندا. ||40||
تون پاڻ تي اهڙو ڪوڙو فخر ڇو ٿو ڪرين؟ توهان کي ڄاڻڻ گهرجي ته دنيا صرف هڪ خواب آهي.
هن مان ڪو به توهان جو ناهي؛ نانڪ هن حقيقت کي بيان ڪري ٿو. ||41||
توهان کي پنهنجي جسم تي فخر آهي. اهو هڪ پل ۾ تباهه ٿي ويندو، منهنجا دوست.
اهو انسان جيڪو رب جي ساراهه ڳائيندو آهي، اي نانڪ، دنيا کي فتح ڪري ٿو. ||42||
اُهو ماڻهو، جيڪو پنهنجي دل ۾ رب جي ياد ڪري ٿو، اُهو آزاد ٿي وڃي ٿو- اها خوبي ڄاڻ.
ان شخص ۽ رب جي وچ ۾ ڪو به فرق نه آهي: اي نانڪ، هن کي سچ سمجهي. ||43||
اُهو ماڻهو، جنهن جي ذهن ۾ خدا جي عقيدت نه رهي
- اي نانڪ، ڄاڻو ته هن جو جسم سور، يا ڪتي وانگر آهي. ||44||
ڪتو ڪڏهن به پنهنجي مالڪ جي گهر کي نه ڇڏيندو آهي.
اي نانڪ، بلڪل ساڳيءَ طرح، يڪدم، هڪ نقطي شعور سان، رب جو تپ ۽ غور ڪيو. ||45||
جيڪي مقدس درگاهن جي زيارت ڪن ٿا، روزا رکن ٿا ۽ خيرات لاءِ عطيا ڏين ٿا، تڏهن به پنهنجي ذهن ۾ فخر محسوس ڪن ٿا.
- اي نانڪ، انهن جا عمل بيڪار آهن، هاٿي وانگر، جيڪو غسل ڪري، ۽ پوء مٽيء ۾ ڦري ٿو. ||46||
مٿو ڏڪندو آهي، پير لرزندا آهن ۽ اکيون ڪمزور ۽ ڪمزور ٿي وينديون آهن.
چوي ٿو نانڪ، تنهنجي اها حالت آهي. ۽ اڃا تائين، توهان رب جي عظيم ذات جو مزو نه ورتو آهي. ||47||