پر اھا پوريءَ طرح پوري نه ٿي ٿئي، ۽ آخر ۾، اھو مري، ختم ٿي وڃي. ||1||روڪ||
اهو سڪون، سڪون ۽ سڪون پيدا نٿو ڪري. اهو طريقو اهو ڪم ڪري ٿو.
هن کي خبر ناهي ته هن جو ڇا آهي، ۽ ٻين جو. هو جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ ۾ جلندو آهي. ||1||
دنيا درد جي سمنڊ سان ڍڪيل آهي. اي پالڻھار، پنھنجي ٻانھي کي بچايو!
نانڪ توهان جي لوٽس پيرن جي پناهه ڳولي ٿو. نانڪ هميشه لاءِ قرباني آهي. ||2||84||107||
سارنگ، پنجين مهل:
اي گنهگار، تو کي گناهه ڪرڻ ڪنهن سيکاريو؟
تون پنھنجي پالڻھار ۽ پالڻھار کي ھڪ پل لاءِ به نه ٿو سمجھين. اھو اھو آھي جنھن توھان کي توھان جو جسم ۽ روح ڏنو آھي. ||1||روڪ||
کائڻ، پيئڻ ۽ سمهڻ ۾ تون خوش آهين، پر رب جي نالي جي ياد ڪرڻ سان تون ڏکايل آهين.
پنهنجي ماءُ جي پيٽ ۾، تون روئيندي هئينءَ وانگر، رڙيون ڪندي هئينءَ. ||1||
۽ هاڻي، وڏي غرور ۽ فساد ۾ جڪڙيل، توهان لامحدود اوتارن ۾ ڀڄندا رهندا.
توکان رب العالمين کي وساري ڇڏيو آهي. هاڻي توهان جي ڪهڙي مصيبت هوندي؟ اي نانڪ، رب جي شاندار حالت کي سمجهڻ سان امن ملي ٿو. ||2||85||108||
سارنگ، پنجين مهل:
اي ماءُ، مون کي سنڀاليو آهي، رب جي پيرن جي حرمت.
هن جي درشن جي برڪت واري نظر کي ڏسي، منهنجو ذهن متوجه ٿي ويو آهي، ۽ بڇڙو ذهن هٽايو ويو آهي. ||1||روڪ||
هو ناقابل فهم، ناقابل فهم، بلند ۽ بلند، ابدي ۽ لافاني آهي؛ سندس قدر جو اندازو نه ٿو لڳائي سگهجي.
هن ڏانهن ڏسندي، هن کي پاڻي ۽ زمين تي ڏسي، منهنجي ذهن کي خوشي ۾ ڦوڪيو آهي. هو مڪمل طور تي پکڙيل آهي ۽ سڀني کي ڦهلائي رهيو آهي. ||1||
نرمل تي رحم ڪرڻ وارو، منهنجو محبوب، منهنجي ذهن جي دلگير؛ حضور سان ملڻ، هو سڃاتل آهي.
غور ڪرڻ، ياد ڪرڻ ۾ رب جي ياد ۾، نانڪ جيئرو؛ موت جو رسول نه کيس پڪڙي سگهي ٿو ۽ نه ئي عذاب ڪري سگهي ٿو. ||2||86||109||
سارنگ، پنجين مهل:
اي ماءُ، منهنجو ذهن نشي ۾ آهي.
ٻاجھاري پالڻھار ڏانھن ڏسندي، مان خوشي ۽ امن سان ڀرجي ويو آھيان. مان رب جي عظيم ذات سان ڀريل آهيان، مان مست آهيان. ||1||روڪ||
مان بي داغ ۽ خالص ٿي چڪو آهيان، رب جي پاڪ حمد گانا؛ مان وري ڪڏهن به گندو نه ٿيندس.
منهنجو شعور خدا جي لوٽس پيرن تي مرکوز آهي؛ مون لامحدود، اعليٰ ذات سان ملاقات ڪئي آهي. ||1||
مون کي هٿ سان وٺي، هن مون کي سڀ ڪجهه ڏنو آهي. هن منهنجو چراغ روشن ڪيو آهي.
اي نانڪ، رب جي نالي جو ذائقو وٺندي، مان لاتعلق ٿي ويو آهيان. منهنجي نسلن کي پڻ پار ڪيو ويو آهي. ||2||87||110||
سارنگ، پنجين مهل:
اي ماءُ، ڪنهن ٻئي جي ياد ڪرڻ سان، انسان مري ٿو.
روحن جي پالڻهار، ڪائنات جي پالڻهار کي ڇڏي، انسان مايا ۾ جڪڙيل آهي. ||1||روڪ||
رب جي نالي کي وساري، ڪنهن ٻئي رستي تي هلي ٿو، ۽ تمام خوفناڪ دوزخ ۾ پوي ٿو.
هو بي حساب عذاب ڀوڳي ٿو، ۽ جنم ڀوميءَ ۾ پيٽ کان پيٽ تائين ڀڄندو رهي ٿو. ||1||
اُهي ئي مالدار آهن، ۽ اُهي ئي عزت وارا آهن، جيڪي رب جي حرم ۾ سمايل آهن.
گرو جي فضل سان، اي نانڪ، اهي دنيا کي فتح ڪن ٿا؛ اهي نه ايندا آهن ۽ نه وري ٻيهر جنم وٺندا آهن. ||2||88||111||
سارنگ، پنجين مهل:
رب منهنجي ٺڳيءَ جو وڻندڙ وڻ وڍي ڇڏيو آهي.
شڪ جو ٻيلو، رب جي نالي جي باهه سان هڪ لمحي ۾ سڙي وڃي ٿو. ||1||روڪ||
جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ بدمعاشي ختم ٿي ويا آهن. ساد سنگت، حضور جي صحبت ۾، مون انهن کي ماري وڌو آهي ۽ ٻاهر ڪڍيو آهي.