تون پاڻ سنڀالي پنهنجي مخلوق جو. تون پاڻ ئي انهن کي پنهنجي چادر سان ڳنڍين. ||15||
مون سچي ڌرمي عقيدت جي ٻيڙي ٺاهي آهي، خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪرڻ لاءِ. ||16||
رب مالڪ لامحدود ۽ لامحدود آهي. نانڪ هڪ قربان آهي، هن لاء هڪ قرباني آهي. ||17||
لافاني ظاهر ٿيڻ جي ڪري، هو پيدا نه ٿيو آهي. هو پنهنجو پاڻ آهي؛ هو ڪالي يوگا جي اونداهي ۾ روشني آهي. ||18||
هو باطني ڄاڻندڙ، دلين کي ڳوليندڙ، روحن جو عطا ڪندڙ آهي. هن کي ڏسندي، مان مطمئن ۽ پورو آهيان. ||19||
هو هڪ عالمگير خالق آهي، بي پناهه ۽ بي خوف؛ هو سمورو پاڻي ۽ زمين تي پکڙيل ۽ ڦهليل آهي. ||20||
هو پنهنجي عقيدتمندن کي عقيدتمند عبادت جو تحفو ڏئي ٿو. نانڪ رب جي طلب ڪري ٿو، اي منهنجي ماءُ. ||21||1||6||
رامڪلي، پنجين مهل،
سلوڪ:
پڙهو ڪلام جو، اي محبوبو. اهو زندگي ۽ موت ۾ توهان جي لنگر جو سهارو آهي.
تنهنجو چهرو روشن هوندو، ۽ تون سدائين امن ۾ رهندين، اي نانڪ، هڪ رب جي ياد ۾ غور ڪندي. ||1||
منهنجو ذهن ۽ جسم منهنجي محبوب رب سان سمايل آهن. مون کي رب جي محبت واري عقيدت سان نوازيو ويو آهي، اي سنت. ||1||
سچو گرو، اي سنتو، منهنجو سامان منظور ڪيو آهي.
هن پنهنجي ٻانهي کي رب جي نالي جي فائدي سان نوازيو آهي. منهنجي سڀ اُڃ اُجهائي وئي، اي سنتو. ||1||روڪ||
ڳوليندي ڳوليندي، مون کي هڪ رب، جواهر مليو آهي. مان سندس قدر بيان نٿو ڪري سگهان، اي سنت. ||2||
مان پنهنجي مراقبي کي سندس لوٽس پيرن تي مرکوز ڪريان ٿو. آءٌ سندس درشن جي سچي ڏيک ۾ سمايل آهيان، اي سنتو. ||3||
ڳائيندي، سندس شان جي ساراهه ڳائيندي، مان خوش آهيان؛ رب جي ياد ڪرڻ سان، مان مطمئن ۽ پورو ٿيو آهيان، اي سنتو. ||4||
رب، اعليٰ روح، سڀني جي اندر سمايل آهي. ڇا ٿو اچي، ۽ ڇا ٿو وڃي، اي سنتو؟ ||5||
وقت جي شروعات ۾، ۽ سڄي عمر ۾، هو آهي، ۽ هو هميشه رهندو؛ هو سڀني مخلوقن کي امن ڏيڻ وارو آهي، اي سنتو. ||6||
هو پاڻ لامحدود آهي. سندس پڄاڻي نه ٿي ملي. هو پوريءَ طرح پکڙجي رهيو آهي ۽ هر هنڌ ڦهليل آهي، اي سنتو. ||7||
نانڪ: رب منهنجو دوست، ساٿي، دولت، جوان، پٽ، پيءُ ۽ ماءُ، اي سنتو. ||8||2||7||
رامڪلي، پنجين مهل:
خيال ۾، قول ۽ فعل ۾، مان رب جي نالي کي ياد ڪريان ٿو.
خوفناڪ دنيا-سمنڊ تمام غدار آهي. اي نانڪ، گرومک کي پار ڪيو وڃي ٿو. ||1||روڪ||
باطني، امن، ۽ ٻاهران، امن؛ رب جي ياد ڪرڻ سان، بڇڙا رجحان ٽٽي ويندا آهن. ||1||
هن مون کي ان کان نجات ڏياريو آهي جيڪو مون سان جڙيل هو. منهنجي پياري رب سائين مون کي پنهنجي فضل سان نوازيو آهي. ||2||
اولياءَ بچيا آهن، سندس حرم ۾؛ تمام گھڻا ماڻھو سڙي ويندا آھن ۽ مري ويندا آھن. ||3||
ساد سنگت، پاڪ جي صحبت ۾، مون کي اهو ميوو، هڪ اسم جي سهاري سان مليو آهي. ||4||
نه ڪو مضبوط آهي، ۽ نه ڪو ڪمزور آهي؛ سڀ تنهنجي نور جو مظهر آهن، رب. ||5||
تون ئي قادر مطلق آهين، ناقابل بيان، ناقابل بيان، هر طرف پکڙيل رب. ||6||
تنهنجو قدر ڪير ٿو لڳائي، اي خالق! خدا جي ڪا به پڇاڙي يا حد ناهي. ||7||
مهرباني ڪري نانڪ کي نام جي تحفي جي شاندار عظمت سان، ۽ پنهنجي سنتن جي پيرن جي مٽي سان نوازيو. ||8||3||8||22||