پرڀاتي، پهرين مهل، دکني:
اهليا گوتم جي زال هئي. ان کي ڏسي اندرا دلڪش ٿي وئي.
جڏهن هن جي جسم تي بي عزتي جا هزار نشان آيا ته هن جي ذهن ۾ افسوس ٿيو. ||1||
اي تقدير جا ڀائرو، ڪو به ڄاڻي واڻي غلطي نٿو ڪري.
اهو ئي غلط آهي، جنهن کي رب پاڻ ڪري ٿو. اھو ئي سمجھي ٿو، جنھن کي رب سمجھائي ٿو. ||1||روڪ||
هريچند، پنهنجي ملڪ جي راجا ۽ حاڪم، پنهنجي مقرر ڪيل تقدير جو قدر نه ڪيو.
جيڪڏهن هن کي خبر هجي ها ته اها غلطي آهي ته هو خيرات ۾ ڏيڻ جو اهڙو ڏيکاءُ نه ڪري ها ۽ نه بازار ۾ وڪرو ٿئي ها. ||2||
رب هڪ ٻوڙي جو روپ ورتو، ۽ ڪجهه زمين طلب ڪئي.
جيڪڏهن بال بادشاهه هن کي سڃاڻي ها، ته هو ٺڳيءَ ۾ نه اچي ها، ۽ کيس هيٺاهينءَ ۾ موڪليو وڃي ها. ||3||
وياس سيکاريو ۽ راجا جنميجا کي خبردار ڪيو ته ٽي شيون نه ڪن.
پر هن مقدس دعوت ڪئي ۽ ارڙهن برهمڻن کي قتل ڪيو. ڪنهن جي گذريل ڪمن جو رڪارڊ ميٽي نه ٿو سگهي. ||4||
مون کي حساب ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪندا آھن; مان خدا جي حڪم کي قبول ڪريان ٿو. مان پيار ۽ احترام سان ڳالهائيندو آهيان.
ڪو به ڪم نه ٿئي، مان رب جي ساراهه ڪندس. اهو سڀ تنهنجو عظيم شان آهي، اي رب. ||5||
گرو مُخ لاتعلق رهي ٿو. گندگي هن سان ڪڏهن به جڙي نه ٿي. هو سدائين خدا جي پناهه ۾ رهي ٿو.
بيوقوف خود غرض انسان مستقبل بابت نه سوچيندو آهي. هن کي درد سان ڀريل آهي، ۽ پوء هن کي افسوس آهي. ||6||
خالق جنهن هن تخليق کي پيدا ڪيو، اهو عمل ڪري ٿو، ۽ سڀني کي عمل ڪرڻ جو سبب بڻائيندو آهي.
اي منهنجا مالڪ، غرور ۽ غرور روح مان نه نڪرندو آهي. غرور ۾ غرق ٿيڻ، برباد ٿي ويندو آهي. ||7||
هر ڪو غلطي ڪري ٿو؛ صرف خالق غلطي نٿو ڪري.
اي نانڪ، نجات سچي نالي جي ذريعي اچي ٿي. گرو جي فضل سان، هڪ آزاد ٿيو. ||8||4||
پرڀاتي، پهرين مهل:
رب جي نالي کي جپڻ ۽ ٻڌڻ لاءِ، منهنجو سهارو آهي.
بي معنيٰ الجھنون ختم ٿي وينديون آھن.
پاڻ سڳورا، ٻچن ۾ ڦاٿل، عزت وڃائي ويهندا آهن.
نالي کان سواءِ، مون وٽ ٻيو ڪوبه ڪونهي. ||1||
ٻڌ، اي انڌا، بيوقوف، بيوقوف دماغ.
ڇا توهان کي شرم نه ٿو اچي ته توهان جي اچڻ ۽ وڃڻ تي ٻيهر جنم وٺندي؟ گروءَ کان سواءِ، تون بار بار غرق ٿيندين. ||1||روڪ||
هي ذهن مايا جي وابستگي جي ڪري تباهه ٿي ويو آهي.
پرديسي پالڻھار جو حڪم اڳ ۾ ئي مقرر ٿيل آھي. ڪنهن جي اڳيان روئان؟
صرف ٿورا، جيئن گرومک، هن کي سمجھندا آهن.
نالي کان سواءِ ڪو به آزاد نه آهي. ||2||
ماڻهو 8.4 ملين اوتارن جي ذريعي گم ٿي ويا، حيران ۽ ٿڪجي پيا.
گرو کي ڄاڻڻ کان سواء، اهي موت جي ڦڙي کان بچي نٿا سگهن.
هي ذهن، هڪ لمحي کان ٻئي لمحي تائين، آسمان کان هيٺ دنيا ڏانهن وڃي ٿو.
گرو مُخ نالي تي غور ڪندو آهي، ۽ آزاد ٿي ويندو آهي. ||3||
جڏهن خدا پنهنجو سمن موڪلي ٿو، اتي دير ڪرڻ جو ڪو وقت ناهي.
جڏهن ڪو به لفظ جي ڪلام ۾ مري ٿو ته هو امن ۾ رهي ٿو.
گروءَ کان سواءِ ڪو نه ٿو سمجهي.
رب پاڻ عمل ڪري ٿو، ۽ سڀني کي عمل ڪرڻ جي ترغيب ڏئي ٿو. ||4||
اندروني تڪرار ختم ٿيڻ تي اچي ٿو، رب جي پاڪائي ساراهه ڳائڻ.
ڪامل سچي گرو جي ذريعي، هڪ شخص وجدان سان رب ۾ جذب ٿئي ٿو.
هي ٻرندڙ، غير مستحڪم ذهن مستحڪم آهي،
۽ هڪ سچي عملن جي زندگي گذاري ٿو. ||5||
جيڪڏهن ڪو ماڻهو پنهنجي اندر ۾ ڪوڙو آهي ته پوءِ هو پاڪ ڪيئن ٿيندو؟
ڪيڏا ناياب آهن، جيڪي ڌوٻيءَ سان.
ڪيڏا ناياب آھن اُھي جيڪي، گرو مُخ جي حيثيت ۾، سچائيءَ جي زندگي گذارين ٿا.
انهن جو اچڻ ۽ وڃڻ وري اوتار ۾ ختم ٿي چڪو آهي. ||6||