جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ ئي ڏسڻ ۾ اچي ٿو سٺو ۽ خراب.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ سٺو قسمت هن جي پيشاني تي لکيل آهي. ||5||
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، جسم جي ديوار ختم نه ٿيندي آهي.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، مندر پاڻ کي فاني ڏانهن رخ ڪري ٿو.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ گهر تعمير ڪيو ويو آهي.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ جي بستري کي پاڻي مان ڪڍيو ويندو آهي. ||6||
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ زيارت جي 68 مقدس مزارن تي غسل ڪيو آهي.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ جسم تي وشنو جي مقدس نشان سان ٺهرايو ويندو آهي.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ ٻارهن عقيدت واريون خدمتون سرانجام ڏنيون آهن.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، سڀ زهر ميوو ۾ تبديل ٿي ويندو آهي. ||7||
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، شڪ ڀڄي ويندو آهي.
جڏهن خدائي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ شخص موت جي رسول کان بچي ٿو.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ خوفناڪ عالمي سمنڊ پار ڪري ٿو.
جڏهن ديوي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ ماڻهو ٻيهر جنم ڏيڻ جي چڪر جي تابع نه آهي. ||8||
جڏهن ديوي گرو پنهنجو فضل عطا ڪري ٿو، هڪ ماڻهو اٺن پراڻن جي رسمن کي سمجهي ٿو.
جڏهن ديوي گرو پنهنجو فضل عطا ڪري ٿو، اهو ائين آهي ڄڻڪ هڪ ڀاڄين جي اٺن بارن جو نذرانو پيش ڪيو آهي.
جڏهن خدائي گرو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، ڪنهن کي آرام جي ڪنهن ٻئي جاء جي ضرورت ناهي.
نام ديوي گرو جي حرم ۾ داخل ٿيو آهي. ||9||1||2||11||
ڀائرو، روي داس جيئي جو ڪلام، ٻيو بيت:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
ڪنهن شيءِ کي ڏسڻ کان سواءِ، اُن جي تمنا پيدا نه ٿيندي آهي.
جيڪو ڏٺل، سو گذري ويندو.
جيڪو به ڳائي ٿو ۽ اسم جي تعريف ڪري ٿو، رب جي نالي،
حقيقي يوگي آهي، خواهش کان آزاد. ||1||
جڏهن ڪو ماڻهو پيار سان رب جو نالو وٺندو آهي،
ڄڻ ته هن فلسفي جي پٿر کي ڇهيو آهي. هن جي دوئي جو احساس ختم ٿي ويو آهي. ||1||روڪ||
اھو اڪيلو ھڪڙو خاموش بابا آھي، جيڪو پنھنجي دماغ جي دوکي کي ناس ڪري ٿو.
پنهنجي جسم جا دروازا بند رکي، هو ٽن جهانن جي پالڻهار ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.
هرڪو ذهن جي خواهشن مطابق عمل ڪري ٿو.
پيدا ڪندڙ رب سان واسطو رکي، انسان خوف کان آزاد رهي ٿو. ||2||
ٻوٽا ڦٽي نڪرندا آهن ته جيئن ميوو پيدا ٿئي.
جڏهن ميوو پيدا ٿيندو آهي ته گل سڪي ويندا آهن.
روحاني حڪمت جي خاطر، ماڻهو عمل ڪن ٿا ۽ رسمن تي عمل ڪن ٿا.
جڏهن روحاني ڏاهپ وڌي ٿي، تڏهن عمل پوئتي رهجي وڃن ٿا. ||3||
گيهه خاطر، عقلمند ماڻهو کير وڄائيندا آهن.
جيڪي جيون-مکتا آهن، جيئري ئي آزاد ٿي ويا آهن- هميشه لاءِ نروان جي حالت ۾ آهن.
روي داس چوي ٿو، اي بدبخت ماڻهون!
ڇو نه پنهنجي دل ۾ پيار سان رب تي غور ڪريو؟ ||4||1||
نالو ڏينهن:
اچو، اي خوبصورت وارن جا رب،
صوفي بزرگ جو پوشاڪ پائڻ. ||روڪ||
توهان جي ڪيپ آسماني ايٿرز جي دائري آهي؛ ست پاتل دنيا تنهنجي سينڊل آهن.
چمڙي سان ڍڪيل جسم تنهنجو مندر آهي. تون تمام خوبصورت آهين، اي دنيا جا رب. ||1||
ڇهه ڪروڙ بادل تنهنجا ڪپڙا آهن، 16000 کير جون ڇوڪريون تنهنجا ڪپڙا آهن.
ٻوٽن جا ارڙهن بار تنهنجي لٺ آهي، ۽ سڄي دنيا تنهنجي پليٽ آهي. ||2||
انساني جسم مسجد آهي، ۽ دماغ هڪ پادري آهي، جيڪو امن سان نماز جي اڳواڻي ڪري ٿو.
توهان مايا سان شادي ڪئي آهي، اي بي شڪل رب، ۽ تنهنڪري توهان روپ ورتو آهي. ||3||
تنهنجي عبادت جي عبادت ڪندي، منهنجا جهنڊا کسجي ويا. مون کي ڪنهن کي شڪايت ڪرڻ گهرجي؟
Naam Dayv جي پالڻھار ۽ مالڪ، باطني ڄاڻندڙ، دلين کي ڳوليندڙ، هر جاء تي ڀڄڻ؛ هن جو ڪو خاص گهر ناهي. ||4||1||