شري گرو گرنتھ صاحب

صفحو - 447

ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਪਿਆ ਆਰਾਧਿਆ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗੁ ਸਭਾਗਾ ॥

har har naam japiaa aaraadhiaa mukh masatak bhaag sabhaagaa |

مان پنهنجي پيشانيءَ تي لکيل سٺي تقدير مطابق رب، هار، هار جي نالي جي عبادت ۽ تعظيم ڪريان ٿو.

ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮੀਠਾ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥

jan naanak har kirapaa dhaaree man har har meetthaa laae jeeo |

رب پنهنجي ٻانهن نانڪ تي پنهنجي رحمت نازل ڪئي آهي، ۽ رب، هار، هار جو نالو هن جي ذهن کي ڏاڍو پيارو لڳي ٿو.

ਹਰਿ ਦਇਆ ਪ੍ਰਭ ਧਾਰਹੁ ਪਾਖਣ ਹਮ ਤਾਰਹੁ ਕਢਿ ਲੇਵਹੁ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਇ ਜੀਉ ॥੪॥੫॥੧੨॥

har deaa prabh dhaarahu paakhan ham taarahu kadt levahu sabad subhaae jeeo |4|5|12|

اي منهنجا مالڪ، مون تي رحم ڪر. مان صرف هڪ پٿر آهيان. مهرباني ڪري، مون کي پار ڪر، ۽ مون کي آسانيء سان مٿي کڻو، لفظ جي ڪلام ذريعي. ||4||5||12||

ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੪ ॥

aasaa mahalaa 4 |

آسا، چوٿين مهل:

ਮਨਿ ਨਾਮੁ ਜਪਾਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮਨਿ ਭਾਨਾ ਹਰਿ ਭਗਤ ਜਨਾ ਮਨਿ ਚਾਉ ਜੀਉ ॥

man naam japaanaa har har man bhaanaa har bhagat janaa man chaau jeeo |

جيڪو پنهنجي دل ۾ رب، هار، هار جو نالو ڳائيندو آهي، رب ان جي دل کي خوش ٿيندو آهي. عقيدتمندن جي ذهن ۾ رب لاءِ وڏي تڙپ هوندي آهي.

ਜੋ ਜਨ ਮਰਿ ਜੀਵੇ ਤਿਨੑ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵੇ ਮਨਿ ਲਾਗਾ ਗੁਰਮਤਿ ਭਾਉ ਜੀਉ ॥

jo jan mar jeeve tina amrit peeve man laagaa guramat bhaau jeeo |

اهي عاجز انسان جيڪي جيئرا مرندا رهن ٿا، سي امرت ۾ پيئندا آهن. گرو جي تعليمات جي ذريعي، انهن جي ذهنن ۾ رب جي محبت کي گڏي ٿو.

ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਭਾਉ ਗੁਰੁ ਕਰੇ ਪਸਾਉ ਜੀਵਨ ਮੁਕਤੁ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥

man har har bhaau gur kare pasaau jeevan mukat sukh hoee |

انهن جا ذهن رب، هار، هار سان پيار ڪن ٿا، ۽ گرو انهن تي مهربان آهي. اهي جيون مکتا آهن - جيئرو رهڻ دوران آزاد ٿيل آهن، ۽ اهي امن ۾ آهن.

ਜੀਵਣਿ ਮਰਣਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸੁਹੇਲੇ ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਿਰਦੈ ਸੋਈ ॥

jeevan maran har naam suhele man har har hiradai soee |

سندن ڄمڻ ۽ مرڻ، رب جي نالي سان، روشن آهي، ۽ سندن دلين ۽ دماغ ۾، رب، ھار، ھار، رھندو آھي.

ਮਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਵਸਿਆ ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਰਸਿਆ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਸ ਗਟਾਕ ਪੀਆਉ ਜੀਉ ॥

man har har vasiaa guramat har rasiaa har har ras gattaak peeaau jeeo |

رب، هار، هار، جو نالو انهن جي ذهنن ۾ رهندو آهي، ۽ گرو جي تعليمات ذريعي، اهي رب، هار، هار؛ اهي رب جي عظيم جوهر کي ڇڏي ڏيڻ سان پيئندا آهن.

ਮਨਿ ਨਾਮੁ ਜਪਾਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮਨਿ ਭਾਨਾ ਹਰਿ ਭਗਤ ਜਨਾ ਮਨਿ ਚਾਉ ਜੀਉ ॥੧॥

man naam japaanaa har har man bhaanaa har bhagat janaa man chaau jeeo |1|

جيڪو پنهنجي دماغ ۾ رب، هار، هر، جو نالو ڳائيندو آهي، رب ان جي دل کي خوش ٿيندو آهي. عقيدتمندن جي ذهن ۾ رب جي لاءِ وڏي تمنا هوندي آهي. ||1||

ਜਗਿ ਮਰਣੁ ਨ ਭਾਇਆ ਨਿਤ ਆਪੁ ਲੁਕਾਇਆ ਮਤ ਜਮੁ ਪਕਰੈ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥

jag maran na bhaaeaa nit aap lukaaeaa mat jam pakarai lai jaae jeeo |

دنيا جا ماڻهو موت کي پسند نٿا ڪن. اهي ان کان لڪائڻ جي ڪوشش ڪندا. کين ڊپ آهي ته موت جو رسول کين پڪڙي وٺي وڃي.

ਹਰਿ ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੋ ਇਹੁ ਜੀਅੜਾ ਰਖਿਆ ਨ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥

har antar baahar har prabh eko ihu jeearraa rakhiaa na jaae jeeo |

باطني ۽ ظاهري طور تي، خداوند خدا هڪ ۽ اڪيلو آهي. هي روح هن کان لڪائي نٿو سگهي.

ਕਿਉ ਜੀਉ ਰਖੀਜੈ ਹਰਿ ਵਸਤੁ ਲੋੜੀਜੈ ਜਿਸ ਕੀ ਵਸਤੁ ਸੋ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥

kiau jeeo rakheejai har vasat lorreejai jis kee vasat so lai jaae jeeo |

جڏهن رب چاهي ته روح ڪيئن رکي؟ سڀ شيون هن جون آهن، ۽ هو انهن کي وٺي ويندو.

ਮਨਮੁਖ ਕਰਣ ਪਲਾਵ ਕਰਿ ਭਰਮੇ ਸਭਿ ਅਉਖਧ ਦਾਰੂ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥

manamukh karan palaav kar bharame sabh aaukhadh daaroo laae jeeo |

پاڻ سڳورا من موھيندڙ غمگين ماتم ۾ گھمي ڦري، سڀ دوائون ۽ علاج آزمائيندا آھن.

ਜਿਸ ਕੀ ਵਸਤੁ ਪ੍ਰਭੁ ਲਏ ਸੁਆਮੀ ਜਨ ਉਬਰੇ ਸਬਦੁ ਕਮਾਇ ਜੀਉ ॥

jis kee vasat prabh le suaamee jan ubare sabad kamaae jeeo |

خدا، مالڪ، جنهن وٽ سڀ شيون آهن، انهن کي وٺي ويندي. رب جي ٻانهي کي لفظ جي ڪلام جي زندگي گذارڻ سان نجات ڏني وئي آهي.

ਜਗਿ ਮਰਣੁ ਨ ਭਾਇਆ ਨਿਤ ਆਪੁ ਲੁਕਾਇਆ ਮਤ ਜਮੁ ਪਕਰੈ ਲੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥੨॥

jag maran na bhaaeaa nit aap lukaaeaa mat jam pakarai lai jaae jeeo |2|

دنيا جا ماڻهو موت کي پسند نٿا ڪن. اهي ان کان لڪائڻ جي ڪوشش ڪندا. کين ڊپ آهي ته موت جو رسول کين پڪڙي وٺي وڃي. ||2||

ਧੁਰਿ ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਹਾਇਆ ਜਨ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧਿਆਨਿ ਜੀਉ ॥

dhur maran likhaaeaa guramukh sohaaeaa jan ubare har har dhiaan jeeo |

موت اڳواٽ مقرر ٿيل آهي؛ گرومخ خوبصورت نظر اچن ٿا، ۽ عاجز جان بچائي ويا آهن، رب، هر، هر جو غور ڪرڻ.

ਹਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਵਡਿਆਈ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪੈਧੇ ਜਾਨਿ ਜੀਉ ॥

har sobhaa paaee har naam vaddiaaee har daragah paidhe jaan jeeo |

رب جي ذريعي اهي عزت حاصل ڪن ٿا، ۽ رب جي نالي سان، شاندار عظمت. رب جي درٻار ۾، اهي عزت ۾ پوکيا ويندا آهن.

ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪੈਧੇ ਹਰਿ ਨਾਮੈ ਸੀਧੇ ਹਰਿ ਨਾਮੈ ਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥

har daragah paidhe har naamai seedhe har naamai te sukh paaeaa |

رب جي درٻار ۾ عزت ۾ لٿل، رب جي نالي جي ڪمال ۾، رب جي نالي سان سڪون حاصل ڪن ٿا.

ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੋਵੈ ਦੁਖ ਮੇਟੇ ਹਰਿ ਰਾਮੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਆ ॥

janam maran dovai dukh mette har raamai naam samaaeaa |

جنم ۽ مرڻ جا ڏک ٽٽي پوندا آهن ۽ رب جي نالي ۾ ضم ٿي ويندا آهن.

ਹਰਿ ਜਨ ਪ੍ਰਭੁ ਰਲਿ ਏਕੋ ਹੋਏ ਹਰਿ ਜਨ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕ ਸਮਾਨਿ ਜੀਉ ॥

har jan prabh ral eko hoe har jan prabh ek samaan jeeo |

رب جا بندا خدا سان ملن ٿا ۽ توحيد ۾ ضم ٿي وڃن ٿا. رب جو ٻانهو ۽ خدا هڪ ئي آهن.

ਧੁਰਿ ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਹਾਇਆ ਜਨ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਧਿਆਨਿ ਜੀਉ ॥੩॥

dhur maran likhaaeaa guramukh sohaaeaa jan ubare har har dhiaan jeeo |3|

موت اڳواٽ مقرر ٿيل آهي؛ گرومخ خوبصورت نظر اچن ٿا، ۽ عاجز جان بچائي ويا آهن، رب، هر، هر جو غور ڪرڻ. ||3||

ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਬਿਨਸਿ ਬਿਨਾਸੈ ਲਗਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਇ ਜੀਉ ॥

jag upajai binasai binas binaasai lag guramukh asathir hoe jeeo |

دنيا جا ماڻهو پيدا ٿين ٿا، رڳو فنا ٿيڻ لاءِ، فنا ٿي وڃن ٿا ۽ وري فنا ٿيڻ لاءِ. صرف پنهنجو پاڻ کي رب سان ڳنڍڻ سان گرومخ جي حيثيت ۾، هڪ مستقل ٿي ويندو آهي.

ਗੁਰੁ ਮੰਤ੍ਰੁ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ਹਰਿ ਰਸਕਿ ਰਸਾਏ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਮੁਖਿ ਚੋਇ ਜੀਉ ॥

gur mantru drirraae har rasak rasaae har amrit har mukh choe jeeo |

گرو پنهنجي منتر کي دل ۾ لڳائي ٿو، ۽ هڪ رب جي عظيم ذات کي ذائقو ڪري ٿو. هن جي وات ۾ رب جو امرت وارو امرت ٽڙي ٿو.

ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਮੁਆ ਜੀਵਾਇਆ ਫਿਰਿ ਬਾਹੁੜਿ ਮਰਣੁ ਨ ਹੋਈ ॥

har amrit ras paaeaa muaa jeevaaeaa fir baahurr maran na hoee |

رب جي روح کي حاصل ڪرڻ سان، مئل جيئرا ٿي ويندا آهن، ۽ ٻيهر نه مرندا آهن.

ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਅਮਰ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਵੈ ਸੋਈ ॥

har har naam amar pad paaeaa har naam samaavai soee |

رب، هار، هار جي نالي سان، هڪ لافاني حيثيت حاصل ڪري ٿو، ۽ رب جي نالي ۾ ضم ٿي وڃي ٿو.

ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ਟੇਕ ਹੈ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ਜੀਉ ॥

jan naanak naam adhaar ttek hai bin naavai avar na koe jeeo |

نالو، رب جو نالو، خادم نانڪ جو واحد سهارو ۽ لنگر آهي. نالي کان سواءِ، ٻيو ڪجهه به ناهي.

ਜਗੁ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਬਿਨਸਿ ਬਿਨਾਸੈ ਲਗਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਇ ਜੀਉ ॥੪॥੬॥੧੩॥

jag upajai binasai binas binaasai lag guramukh asathir hoe jeeo |4|6|13|

دنيا جا ماڻهو پيدا ٿين ٿا، رڳو فنا ٿيڻ لاءِ، فنا ٿي وڃن ٿا ۽ وري فنا ٿيڻ لاءِ. صرف پنهنجو پاڻ کي رب سان ڳنڍڻ سان گرومخ جي حيثيت ۾، هڪ مستقل ٿي ويندو آهي. ||4||6||13||