رات ۽ ڏينهن، سندس محبت سان ڀريل، توهان هن سان آسانيء سان ملندا.
آسماني سڪون ۽ سڪون ۾، تون ساڻس ملندو. ڪاوڙ کي برداشت نه ڪريو - پنهنجي فخر نفس کي ماتايو!
سچائي سان ڀريل، مان هن جي اتحاد ۾ متحد آهيان، جڏهن ته خودمختاري انسانن جو اچڻ ۽ وڃڻ جاري آهي.
جڏهن توهان نچندا آهيو، ڪهڙو پردو توهان کي ڍڪيندو آهي؟ پاڻي جي برتن کي ٽوڙيو، ۽ اڻڄاتل ٿي.
اي نانڪ، پنهنجو پاڻ کي محسوس ڪر؛ گرومخ جي حيثيت ۾، حقيقت جي جوهر تي غور ڪريو. ||4||4||
تُخاري، پهرين مهل:
اي منهنجا پيارا، مان تنهنجي ٻانهن جو ٻانهو آهيان.
گرو مون کي اڻ ڏٺل رب ڏيکاريو آهي، ۽ هاڻي، مان ڪنهن ٻئي جي ڳولا نه ٿو ڪريان.
گرو مون کي اڻ ڏٺل رب ڏيکاريو، جڏهن هن کي راضي ڪيو، ۽ جڏهن خدا پنهنجي نعمتن جي بارش ڪئي.
دنيا جي زندگي، عظيم عطا ڪندڙ، عظيم رب، تقدير جو معمار، ڪاٺ جو رب - مون هن سان آسانيء سان مليو آهي.
پنهنجي فضل جي نظر ڏي ۽ مون کي پار وٺي، مون کي بچائڻ لاء. مهرباني ڪري مون کي سچائي سان برڪت ڪر، اي پالڻھار، رحمدل تي رحم ڪندڙ.
نانڪ عرض ڪري ٿو، مان تنهنجي ٻانهن جو ٻانهو آهيان. تون سڀني روحن جو پاليندڙ آهين. ||1||
منهنجو پيارو محبوب سڄي ڪائنات ۾ سمايل آهي.
شبد پکڙيل آهي، گرو جي ذريعي، رب جو مجسمو.
گرو، رب جو مجسمو، ٽنهي جهانن ۾ سمايل آهي؛ هن جي حدن کي ڳولي نه ٿو سگهجي.
هن مختلف رنگن ۽ قسمن جا جاندار پيدا ڪيا؛ سندس نعمتون ڏينهون ڏينهن وڌن ٿيون.
لاتعداد رب پاڻ قائم ڪري ٿو ۽ ختم ڪري ٿو. جيڪو کيس راضي ڪري ٿو، سو ٿئي ٿو.
اي نانڪ، دماغ جو هيرو روحاني حڪمت جي هيرن ذريعي سوراخ ڪيو ويو آهي. فضيلت جا گل وڇايل آهن. ||2||
نيڪي وارو ماڻهو نيڪ رب ۾ ملي ٿو. هن جي پيشانيءَ تي رب جي نالي جو نشان لڳل آهي.
سچو ماڻهو سچي رب ۾ ملي ٿو. هن جو اچڻ ۽ وڃڻ ختم ٿي ويو آهي.
سچو ماڻهو، سچي رب کي سڃاڻي ٿو، ۽ سچائيءَ سان سمايل آهي. هو سچي پالڻهار سان ملي ٿو، ۽ رب جي دل کي راضي آهي.
سچي پالڻھار کان مٿي ٻيو ڪو به نظر نه ٿو اچي. سچو ماڻهو سچي رب ۾ ملي ٿو.
مُحڪم رب منهنجي ذهن کي موهي ڇڏيو آهي. مون کي غلاميءَ مان آزاد ڪري، آزاد ڪيو اٿس.
اي نانڪ، منهنجو نور نور ۾ ضم ٿي ويو، جڏهن مون کي منهنجي سڀ کان وڌيڪ پياري محبوب سان ملاقات ڪئي. ||3||
ڳولڻ سان، سچو گهر، سچي گرو جي جاء ملي ٿي.
گرومخ روحاني حڪمت حاصل ڪري ٿو، جڏهن ته خود ارادي وارو انسان نه ٿو.
جنهن کي رب سچائي جي تحفي سان نوازيو آهي قبول ڪيو ويو آهي؛ وڏي حڪمت وارو رب هميشه لاءِ وڏو عطا ڪندڙ آهي.
هو امر، اڻ ڄاول ۽ مستقل طور سڃاتو وڃي ٿو. هن جي موجودگيءَ جي سچي حويلي دائمي آهي.
روزمرهه جي اعمالن جو حساب ان شخص لاءِ لکيل نه آهي، جيڪو رب جي نور جي روشنيءَ کي ظاهر ڪري ٿو.
اي نانڪ، سچو ماڻهو، سچي رب ۾ جذب ٿئي ٿو. گرومک پار ڪري ٻئي پاسي وڃي ٿو. ||4||5||
تُخاري، پهرين مهل:
اي منهنجي جاهل، بي شعور، پاڻ کي سڌار.
اي منھنجا دماغ، پنھنجي عيب ۽ عيب کي ڇڏي، نيڪيءَ ۾ مشغول ٿي وڃ.
تون ڪيترن ئي ذائقن ۽ لذتن ۾ ڦاسي پيو آهين، ۽ تون اهڙي مونجهاري ۾ ڪم ڪرين ٿو. تون جدا ٿي وئين، ۽ تون پنھنجي پالڻھار سان نه ملندين.
ڪيئن ٿي سگهي ٿو پار ڪري سگهندڙ عالمي سمنڊ؟ موت جي رسول جو خوف موتمار آهي. موت جو رستو تمام ڏکوئيندڙ آهي.
انسان نه ڄاڻي رب کي شام جو، نه صبح جو. غداريءَ جي رستي ۾ ڦاسي، پوءِ ڇا ڪندو؟
غلاميءَ ۾ جڪڙيل، هو فقط هن طريقي سان آزاد ٿئي ٿو: جيئن گرومک، رب جي خدمت ڪريو. ||1||
اي منھنجا دل، پنھنجي گھر واريءَ کي ڇڏي ڏي.
اي منهنجا دماغ، رب جي خدمت ڪريو، پريم، جدا ٿيل رب.